Merhaba. Beni üzen ve sağlıklı düşünmeyi sanırım başaramadığım bir konuda değerli fikirlerinize sığınıyorum.
Hayatımdaki insana karşı içimden geldiği gibi davranamıyorum. Yan yanayken hiç bir sorunumuz yok, boş zamanlarını bana ayırır, planlar yapar, sık sık vakit geçiririz. ( Sanırım görüşelim diyen de %99 o oluyor düşününce farkediyorum. Yoğun çalışan da o gerçi) Yanındayken sıcaklığını hissederken hiç sorun yok içimden geldiği gibi olabiliyorum. Ama iş mesaj ve aramaya geldi mi durum farklı. Çalıştığı bazı günler gün içinde beni fazla arayıp sormadığında ve ayda birkaç gün şehir dışında olduğu günlerde iç dünyamda öyle farklı endişelere dalıyorum ki. Kendi kendime üzülüp, düşünüp triplere giriyorum. Galiba uzaktayken de o sıcaklığı, yakınlığı hissetmek istiyorum çok ilgilensin istiyorum. Peki ben ondan istediğim ilgiyi ona gösteriyor muyum diye sordum kendime ve cevap hayır. Mesaj atmak istesem de durup ondan bekliyorum, aramak istesem “rahatsız mi ederim acaba o niye aramıyor ki”diye düşünüyorum aramıyorum ondan bekliyorum. Bir kez bu düşüncelerimi ona açtığımda şaşırmıştı, aklına geldiğimde neden sen arayıp mesaj atmıyorsun bana demişti. Mantıklı cümleler kurmuştu ve ona hak vermiştim. Ama hala ondan beklemeye devam ediyorum. Bir tarafım diyor ki içimden geldiği gibi gönlümce ilgimi gösterebilsem, her istediğimde arasam, sorular sorsam gevezelik yapsam konuşabilsem..O zaman ondan bişey beklemeye hakkım olurdu, bir tarafım ise inatla üzülüp tripleniyor. Mesela bugün aradığında soğuk soğuk konuştum Kısa kestim, anladı mi bilmiyorum.
Bunun sebebi derinlerde yatan değersizlik duygum ve özgüvensizliğim mi? Nasıl çözümlemeliyim ne yapmalıyım ben?
