- 2 Temmuz 2019
- 1.307
- 1.249
merhabalar herkese. bir makale okudum, ilişkilerin bitmesine veya devamına zemin hazırlayan olaylar, düşünceler ve davranışlar 3. yılda gerçekleşiyor diye. anlayacağınız biz 3. yılımızdayız. şuan ben 22, sevgilim 23 yaşında. son zamanlarda çok fazla her şeyden şikayet eder, beğenmez oldu. bu zamana kadar yaşadığımız tüm zorlukları sevgimiz ve çabamız sayesinde aşabildik.
Özellikle son ayrılığımızdan beri, bir ilişkide olması gereken her şeyi karşılamaya çalışıyorum ama her ufacık şeyde sen değişmiyorsun, aynısın diyerek onu mutlu edemediğimi belirtti. ilk zamanlarımızda ise gayet karşılıyormuşum gerekenleri. bende dile getirdim rahatsız olduğum şeyleri. ben onu dinlerken o beni dinlemek bile istemedi. sanırım her şeyin en doğrusunu yaptığını düşünüyor belkide öyledir bilemiyorum. ilişkimizde her zaman sadakatle, güvenle ve sevgiyle bağlı olduk birbirimize. Sadece bir dönem onu kıracak şeyler yaptım psikolojik durumum kötüyken.
Her neyse, sonra okuduğum makalede yazanlar aklıma geldi ve dertlendim. ilişkinin 3. yılında insanlar, ‘bu insanla bir ömür geçirmeye hazır mıyım, doğru kişi mi, yoksa bitmeli mi, devamı gelmemeli mi, ileride ya mutsuz olursam’ tarzı şeyler düşünüyorlarmış. Yalan değil ben hep düşünüyorum böyle şeyleri ama o pek düşünmezdi, hatta her şey şu zamankine kıyasla kötüyken bile memnundu. Son zamanlarda ise çok nötr. yapıcı desem değil, yıkıcı desem değil. Yorulmuş olabilir bende yoruldum. Ama her şeyi ondan beklemiyorum, onun ise öyle bir hali var. Bende dile getiriyorum bazı şeyleri ama konuşarak çözemiyoruz resmen artık.
Neyse dağıldık evlerimize, ilişkimizin durumunu ve gidişatını özetleyen bir mesaj attım. Eğer ilk zamanlarımızdaki gibi olmak istiyorsan, yönlendirici olmayı bırakmalısın çünkü o ilk zamanlarımızdayken yönlendirici olan olgu sadece duygularımızdı diye ekledim. Böyle devam ederse ilişkinin gerçekten sağlıklı şekilde yürüyebileceğine inanmıyorum ve bitirme kararı almayı düşünüyorum. Cesaretim var mı onuda bilmiyorum çünkü gerçekten çok seviyorum. Ama ben de çok yoruldum, yıprandım. Kafam çok karışık ne yapmalıyım bilmiyorum. Normalde gerçekten çok güzel giden bir ilişkimiz vardı. Aslında tek isteğimiz o günlere dönebilmek, birbirimize o günlerde hissettirdiğimiz şeyleri hissettirebilmek. Birbirimize olan yakınmalarımız hep bu sebepten. Lakin hayatımıza ailevi ve maddi sorunlarda eklenince, diğer sorunlarla birlikte harmanlanıp, çığ gibi büyüdü ve o çığın altında kaldık adeta. Ne yapacağımı bilemiyorum. Kendi düşündüğüm şey ilişkiyi kurtarmak için bir müddet daha alttan alıp, beklentilerini yerine getirmek ve onunda çabasını izleyerek sabırla beklemek. Eğer beklediğim gibi olmazsa veya düzeldikten sonra başka sorunlar yaratırsa; ‘yapabileceğim her şeyi yaptım, benden bu kadar.’ diyerek çekilmeyi düşünüyorum. Sizce ne yapmalıyım?
Özellikle son ayrılığımızdan beri, bir ilişkide olması gereken her şeyi karşılamaya çalışıyorum ama her ufacık şeyde sen değişmiyorsun, aynısın diyerek onu mutlu edemediğimi belirtti. ilk zamanlarımızda ise gayet karşılıyormuşum gerekenleri. bende dile getirdim rahatsız olduğum şeyleri. ben onu dinlerken o beni dinlemek bile istemedi. sanırım her şeyin en doğrusunu yaptığını düşünüyor belkide öyledir bilemiyorum. ilişkimizde her zaman sadakatle, güvenle ve sevgiyle bağlı olduk birbirimize. Sadece bir dönem onu kıracak şeyler yaptım psikolojik durumum kötüyken.
Her neyse, sonra okuduğum makalede yazanlar aklıma geldi ve dertlendim. ilişkinin 3. yılında insanlar, ‘bu insanla bir ömür geçirmeye hazır mıyım, doğru kişi mi, yoksa bitmeli mi, devamı gelmemeli mi, ileride ya mutsuz olursam’ tarzı şeyler düşünüyorlarmış. Yalan değil ben hep düşünüyorum böyle şeyleri ama o pek düşünmezdi, hatta her şey şu zamankine kıyasla kötüyken bile memnundu. Son zamanlarda ise çok nötr. yapıcı desem değil, yıkıcı desem değil. Yorulmuş olabilir bende yoruldum. Ama her şeyi ondan beklemiyorum, onun ise öyle bir hali var. Bende dile getiriyorum bazı şeyleri ama konuşarak çözemiyoruz resmen artık.
Neyse dağıldık evlerimize, ilişkimizin durumunu ve gidişatını özetleyen bir mesaj attım. Eğer ilk zamanlarımızdaki gibi olmak istiyorsan, yönlendirici olmayı bırakmalısın çünkü o ilk zamanlarımızdayken yönlendirici olan olgu sadece duygularımızdı diye ekledim. Böyle devam ederse ilişkinin gerçekten sağlıklı şekilde yürüyebileceğine inanmıyorum ve bitirme kararı almayı düşünüyorum. Cesaretim var mı onuda bilmiyorum çünkü gerçekten çok seviyorum. Ama ben de çok yoruldum, yıprandım. Kafam çok karışık ne yapmalıyım bilmiyorum. Normalde gerçekten çok güzel giden bir ilişkimiz vardı. Aslında tek isteğimiz o günlere dönebilmek, birbirimize o günlerde hissettirdiğimiz şeyleri hissettirebilmek. Birbirimize olan yakınmalarımız hep bu sebepten. Lakin hayatımıza ailevi ve maddi sorunlarda eklenince, diğer sorunlarla birlikte harmanlanıp, çığ gibi büyüdü ve o çığın altında kaldık adeta. Ne yapacağımı bilemiyorum. Kendi düşündüğüm şey ilişkiyi kurtarmak için bir müddet daha alttan alıp, beklentilerini yerine getirmek ve onunda çabasını izleyerek sabırla beklemek. Eğer beklediğim gibi olmazsa veya düzeldikten sonra başka sorunlar yaratırsa; ‘yapabileceğim her şeyi yaptım, benden bu kadar.’ diyerek çekilmeyi düşünüyorum. Sizce ne yapmalıyım?
