Benim babam kanser hastası. Hatta 2 tane kanseri atlattı çok şükür. İlkinde sevgililik dönemindeydik. 2. defa kanser olduğunu öğrendiğimizde evliydik.
O dönemlerde ben de moral vermek için babamın ve annemin yanında oldum sürekli. Benim moralim yerlerdeydi tabi doğal olarak. Düşünüyorum düşünüyorum benim kocama ne gibi bir psikolojik problem yaratabilir bu durum bir türlü bulamıyorum.
En fazla ben üzülüyorum diye moral vermeye çalışırdı. Hala daha rutin kontrollere gittiğinde kan testinde bir aksilik çıksın, acaba yine mi başlıyor diye doktorla görüşene kadar ister istemez üzüldüğümde yanımda olur ve moral verir hep. Biliyorsunuzdur belki bir kere kanser olunca artık hep hastasınız demektir, atlatsanız bile... Sürekli kontroller olur en iyi ihtimalle.
Ben gidip sevgiliyken eşime "Seni de böyle bunalttık" cart curt deseydim ki, hiç öyle bir şey hissetmediğim için böyle bir şey söylemeyi aklımın ucundan bile geçirmedim, o da bana sessiz kalsaydı, içimden; gerçekten rahatsızlık yaratıyorum demek ki, e bu adam benim zor günümde yanımda olmaktan bunalıyorsa, iyi günümde de yanımda olmasın derdim yani???
Sevgili olduğumuz zamanlarda canım kocacım sabah babamın kemoterapisi var diye kapının önünde arabada sabahlardı hastaneye götürebilmek, destek olabilmek için... Bırakın psikolojisinin bozulmasını.
Kaldı ki babacım ilk kanserini atlattı. Sağlığı eskisi kadar olmasa da yerine geldi ve nişan düğün işlerine o zaman başladık.
Yani konunuzda bir kaç şeyi anlayamıyorum. Sizin sevgilinizin annesinin hastalığı ne kadar ciddi? Sürekli bu şekilde devam edecek bir hastalıksa, ölümcül bir durum yoksa, rutin kendi hayatına devam edebiliyorsa, sadece psikolojisi bozuk diye mi erteliyorsunuz her şeyi?