Selam hanımlar
1 yıldır araba sürüyorum ankara şehir içi trafiğinde. Bu süreçte bilmediğim yerlere navigasyon açıp gittiğim de çok oldu, aynı güzergahtan yolunu ezberlediğim iş-ev arası gidip geldiğim de çok oldu.
Sabah yine iş için yola çıkmışken kavşakta anlık dalgınlıkla çok saçma sapan bir kaza yaptım. Şerit değiştirecekken kenarını kurtarır sandığım araba kurtarmadı. Önümdeki araca çarptım. Öndeki araba kamyon tipi olduğundan ona bir şey olmadı şükür ama bizim arabanın çamurluğu gitti. Cana geleceğine mala gelsin tabii ki ama sabahtan beri moralim çok çok bozuk. Zaten en ufak bir olayda kadınlar araba süremez, şunu yapamaz bunu yapamaz diye algı yaratıyorlar sanki o savı desteklemiş gibi hissettim. Zamanı geri alabilsem keşke ama alamıyorum. Kendime çok kızıyorum böyle saçma bir hata yaptığım için. Hatta artık hiç araba sürmesem mi bile diyorum zaten ankara trafiğinin yoğunluğundan, bir de iş-ev arası gittiğim güzergahın kamyonlarla tırlarla dolu olmasından bıkmış durumdayım her gün ya kaza yaparsam korkusundan çok bunaldım.
Belki abarttığımı düşüneceksiniz bunları yazdım diye. Son zamanlarda iş yerinde de bir sürü sıkıntım var çok zor bir süreçten geçiyorum. Kaldıramayacağım bir yükün altındayım psikolojik olarak. O yüzden bu kaza olayı bardağı taşıran damla oldu, uzun zamandır ağlamamışken biriktirdiğim her şeye ağladım.
Öyle işte buraya yazmak, derdimi dökmek istedim. Yazarsam belki hafiflerim gibi geldi. Konu dağınık gelmiş olabilir şimdiden kusura bakmayın.