11-12 yaşlarındayken tanıdığım tanımadığım bebekler beni görünce üzerime atlardı resmen.sevildikleri yeri bilirlermiş ya.genç kızken içgüdüsel olarak dayanamazdım bebeklere çocuklara.hep düşünürdüm benim bir parçam olursa nasıl olur,neye benzer diye.evlendikten bir sene sonra hazır hissettim kendimi.sonuçta sadece istemek yetmiyor.bakımını,sağlığını,eğitimini ayrıntılarıyla umutla,hatta çoğu zaman endişeyle düşünmek gerekiyormuş.şükürler olsun yavrum var.hep dua ederim Allah isteyen herkese tattırsın bu duyguyu diye..maddi-manevi her açıdan hazır olunmalı diye düşünüyorum.