hayat bazen çok acı yüzünü gösteriyor insana özellikle belirli bir yaşa kadar dünyanın tüm kirinden, kötülüğünden arınık yaşadıysan bir anda karşına çıkan kötülük karşısında afallıyorsun anlıyorsun ki çok hazırlıksız yakalanmışsın hiç tahmin bile edemeyeceğin, başkası anlatsa şaşıracağın şeyler senin başına gelmiş. en tuhaf yanı da kötülük kötülüğü doğruyor sanırım, birinden darbe yiyorsun, sonra bir başkasından. inandığın ne varsa alt üst oluyor, hayatın sanki bir cehenneme dönmüş gibi belki de bu dünyada cehennemi yaşamaya başlıyoruz. herkesin böyle dönemleri oluyor galiba 2 yıldır ben de bir kabusun içinde gibi hissediyorum kendimi, eski neşemi özlüyorum, hayallerimi, kendimi, yaşam sevincimi... neden diye soruyorsun ama bir cevap yok,mucize bekliyorsun ama seni bulmuyor bir türlü yine de yaşıyorsun akışa kapılıp gidiyorsun işte acemice yolunu bulmaya çalışıyorsun. sabırla imtihan en zoru galiba, sabretmek, o sabrın tükenmesi yeniden tevekkül etmeye çalışmak, kimi zaman isyan etmek, hemen ardından suçluluk duyup kendini toparlamaya çalışmak...Allah kimseyi sonu gelmeyen umutla sınamasın, umut etmek elbette güzeldir de ömür geçip giderken elde yalnızca umut olması acıyı derinleştirmekten başka işe de yaramıyor. umarım hayatın mucizeleri bizi de bulur, en dibe vurduğumuz anlarda sanki bir el uzanırmış gibi bizi karanlıktan aydınlığa çıkaran o tılsımlı anları bir an önce yakalarız.