Bu kadar kafana taktığın için olmuyor, ben bunu bilir bunu söylerim. Hayat sen bakarken soyunamaz, diğer bir deyişle hayat sen bir şeyin olmasını gözlerken sana o istediğini vermez. Önce beyninden atacaksın, ne zaman "Bana ne ne hali varsa görsün, ister başkasıyla olsun ister olmasın" ı içtenlikle, bak içtenlikle, diyebildiğin anda taşlar yerine oturuyor.
Kendimden örnek vereyim. Eski sevgilim beni kankam diye tanıştırdığı kızla, benim evimde, benim yatağımda aldattı. Dersim erken bittiği için ikisini basmış bulundum. Çok ağladım, kalbime bıçak saplıyorlardı sanki, aylarca evden çıkmak istemedim, notlarım düştü, yoğun bir depresyon dönemi geçirdim. "Pişman olsun, kapımda sürünsün, gebersin" dedim, sürekli stalkladım. Her stalklayışımda mutlu görüyordum, ben kendimi paralarken o kabak çiçeği gibi açılıyordu sanki. Farklı kızlarla takılıyor, geziyor tozuyordu. En son "Ben ne yapıyorum?" dedim ya. "Ben ne yapıyorum? Herif keyfinde, geziyor tozuyor, ben evde değmeyecek biri için çile dolduruyorum. Ya seni evliyken, kucağında çocukla aldatsaydı? Aldatan adam insan ayırt eder mi, hepsine yapıyordur kesin. Ben ondan daha iyilerine layık değil miyim?" diye düşündüm veeee bingo! Hayata geri döndüm, gezdim tozdum, flörtleşmelere başladım ufak ufak. Artık stalklamıyordum onu, aklıma bile gelmiyordu doğru dürüst. İşte o zaman kapıma geldi, hem de istediğim gibi yalvar yakar. Ama gelmesi umrumda değildi çünkü zaten beynimden silmiştim. Üstüne koca bir çizik atılmıştı bile. Def ettim gitti. Şu anda da güzel giden bir ilişkim var, sonunu düşünmediğim...
Yani sen "Şu an kapıma gelse" dedikçe gelmiyor. Geleceği varsa da bu, sen kapına gelip gelmemesini umuruna dahi sallamadığın zaman olacak ve geldiğinde de senin için bir şey ifade etmeyecek. Gelmese bile her türlü senin için bir şey ifade etmediği zaman mutlu olacaksın. Anlatabildim mi bilmiyorum.
