Kimseye anlatamadığım dertlerimi hep buraya yazıyorum. Şimdi de boğazımdaki düğümü burda çözmek istedim.
Babam psikoljik olarak hasta. Tabi insan yabancıya bile şefkatle yaklaşır ama bu derdi de ancak çeken bilir. Kendisi iki kardeşimin benim annemin yanında olduğu herkesin hayatini zehir etmiş bir insan.
Şehrin içinde bir yere gezmeye gidecek olsak dönünce evde kavga dövüş çıkar mı korkusu, evin bahçesine çıksak fazla otursak azar işitme korkusu, kendi kazandığım parayla elbise alsam burnunu sokar mı korkusu.....
Normal insanların yapıp bizim yaparken kırk türlü eziyet çekmemiz. Her konuda. Normal birinsanın dayanamayacağı kadar zor. Anlatılamayacak kadar acı
En son olarak bu akşam yaptığı artık intiharı bile düşünür oldum.
Evlenme niyetiyle bir yola başvurduk. Evleneceğim kişinin ailesinden kadınlar geldi konuşuldu . Konuyu baba bilip açtık ona. Sonra isteme günü için evleneceğim kişinin bizim olduğumuz şehre gelmesini bekliyoruz. Babam görüşecek falan. Ben zaten tanıyorum seviyorum adet yerini bulsun maksat
Bugün sevdiğimle şu an aynı şehirde olan halam aramış babamı. Kaldığı yerin adresini istemiş. Gidip göreymiş tanıyaymış! Hala bu ya hala. Sen kimsin. Normalde pek görüşmem sevmem. Ailemizi hep huzursuz etti Şimdiye kadar.
Ben annem aracılığıyla söyledim babama. Ben gördüm annem ve babam da görsün onay versin yeter diye. Yanlış miyim Allah aşkına
Biraz önce bir akraba aradı babamı hayırlı olsun demek için. Telefonu açar açmaz beni bir şeye katmıyorlar bana laf düşmüyor gibi minnetli bir sekilde konuşmaya başladi. Ki benim nasil bir evlat olduğumu herkes bilir içten cehennemi yaşasam da bir kez olsun saygısızlık etmedim. Bu sözleri hak edecek bir şey de yapmadım bu konuda. Edebilme sevdiğimle evlenmek istediğimi söyledim.
Benim yanlış yaptığım bir yer mi var. Düşünmekten delirecek noktaya geldim.
Duam şu ki dünyada hiç kimse benim annemin kardeşlerimin yaşadığını yaşamasın...
