Selam arkadaslar,
Isten ciktim ve ruhum, enerjim cekilmis gibi hissediyorum.
Bugun bir is arkadasimla birlikte calistim. Yemege cikinca da uzunca sohbet ettik haliyle. Soylediklerine aslinda sasirmamam mi gerekiyordu yoksa sasirmali miyim bilemedim.
Bir kere sunun farkina vardim sanirim. Herkes isinin yani sira hatta isinden once birbirini suzup dedikodusunu ceviriyor. Yuz yuze cok iyiler ama arkadan sallamadiklari kalmiyor.
Ben mesela su kizi cok seviyorum, tatli diyorum. Bu arkadas hayir yanlis taniyorsun o oyle degil, hatta tam tersi diyor. Digerinden pek hoslanmiyorum diyince, yine yanlis tanimissin diyor. Hersey cok inceleniyor. Benim mesela sesim titriyormus, yoneticim beni asistani gibi kullaniyormus bunlara gore vs vs. Biri digerinden hoslaniyor gibiymis falan.
Ise tabii ki para kazanmaya geliyoruz, arkadas edinmeye degil. Ama birlikte oturup yemek yiyor kahve iciyorsam en azindan simdi kalkinca dedikodumu cevirecek hissi beni asiri geriyor. Boyle olunca da -zaten cok sosyal degilim- kendimi hepten geri cekiyorum.
Ben sevmedigimi cok belli ederim. Selam vermem, almam. Sevmedigim insan arkasindan konusmadan da anlar hoslanmadigimi. Ama bunlar oyle degil. Yuz yuze canim cicim, arkasini dondugu an basliyorlarmis.
Benim enerjimi daha cok su cekti:
- yuzume gulenleri gercekten iyi saniyordum
- bu kadar incelenmem, her harketimin dikizlenmesi beni irrite etti.
Bizimkiler mi biraz fazla yoksa her yer boyle mi? Siz nasil basa cikiyorsunuz bu durumla? Sonucta gunumuzun buyuk bir kismi iste geciyor.
