Derdim başlığımdaki gibi. Artık insanlardan çok yorulduğumu hissediyorum yalnızken daha mutlu oluyorum sanki. Uzun yıllar arkadaşım bile beni çok yorduğu ve her ağzına geleni söyleyebileceğini sandığı için yollarımı ayırdım. Ya bende bir tuhaflık var ya da insanlarda. Sorguluyorum ama çıkamıyorum içinden. Nasıl oluyor bu? Hem hiç çekinmeden kırıp döküp sonrada kırıldın diye azarlanmak? Çözemiyorum çözemediğim içinde hayatta hep aynı sıkıntıyla yüzleşip duruyorum.
Dün yaşadığım olayla biraz daha açıklayayım.
Yakın bir arkadaşım iki sene önce evlendi. Çok sevdiğim rahatça konuşabildiğim hep halimi hatrımı soran bir kızdı. Neyse evlendi. O sevecen kız zamanla çok değişti çevresindeki çoğu insana çok baskı uygulayan sürekli hesap soran telefonu bes saniye geç açsak kıyameti koparan birine dönüştü. Sürekli eşinden dert yanıyor. Dünde bana yazdı x le kavga ettik şöyle oldu böyle oldu diye. Bende kendisine biraz kendini geri çek istersen belki üstüne düşünce uzaklaşıyordur dedim başka birşeylere vakit ayır spora gitmek istiyordun geçen dedim hiç bir art niyet gütmemiştim bana ağzına geleni saydı. Kocasının avukatlığını yapıyormuşum sorunlu demek istemişim ona boş insan demişim ezmişim kendini kötü hissetmiş beni iyi biri sanmış birde oturup kocasının dedikodusunu yapıyormuş benimle ? Gelip yazan kendisi halbuki. Ben kavga etmeyi pek sevmem aşırı bir tepki vermedim yazdıklarına. Geldi özürler diledi kusura bakma vs bende kırıldığımı belirttim. Geldi bana hala uzatıyorsun kendi keyfin bilir dedi. Uslup öyle kötü ki anlatamam.
Ben hatalı mıyım gerçekten bende bir sorun mu var? Dünden beri o kadar sinirliyimki atamadım üstümden. Çok yorgun hissediyorum kendimi öyle uzaklaştım ki arkadaşlık kavramından. Sorun bende mi anlayamıyorum
