- 1 Şubat 2017
- 1.104
- 610
- 123
- Konu Sahibi Miraclessss
-
- #21
Hayırlısı sonunda kaptırıp benim gibi ilaçlık olmada ne olursan ol☺
Hayırlısı sonunda kaptırıp benim gibi ilaçlık olmada ne olursan ol☺Galiba benimde kalmayacak. Bu aksam jubılemı yaptım gıbı hissediyorum, son bir haftadır bıseyler yasadım.
Bakalım ne olacak merak ediyorum
Hahahahahahaha ınsallah olmam ama kafamın rahat olmasını özledim ben ya.Hayırlısı sonunda kaptırıp benim gibi ilaçlık olmada ne olursan ol☺
Çiğ süt emmiş insanlarız işte kalabalığa girisen olmqz yalnız takılsan olmaz bir ara yolu yokmu bunun bilmiyorumHahahahahahaha ınsallah olmam ama kafamın rahat olmasını özledim ben ya.
O da anca yalnızken oluyor.
Rahat kafaya da doyarsın dıyosun sende
Hayırlısı olsun madem
Var. Guvenmeden keyfine bakmak.Çiğ süt emmiş insanlarız işte kalabalığa girisen olmqz yalnız takılsan olmaz bir ara yolu yokmu bunun bilmiyorum
ZorVar. Guvenmeden keyfine bakmak.
Sadece eglenmek. Vakit gecırmek. Okadar
Yapabilir misin?
Aynen oyle.Zoryanındaki insan gibi insan olmadıktan sonra mekanın farklı olması ne işe yarar
İyilikten maraz doğar derlerya hani ne gelmişse başımıza merhametten gelmiş.belki aklı başına gelmiştir diye diye avunmuşuz demekkiAynen oyle.
Ben sadece eglenceme vakit gecırmeme bakıcam dedim ve duyarsız kalamadım.
Derdini anlattı gene dinledim yardım ettim. Veya acık yardım istedi ettim.
Ya da canım istemedi gitmek ama mutsuz ve cagırıyor diye gittim. Bu da iste kendinden odun vermek.
Bız duyarsız kalamayız ya
Böyle zamanlarda yardımı olan insan sayısını düşüneyim. Düşündüm en fazla1 geldi aklıma.İnsanlara güvenmek kötü evet ama öyle bir an geliuorki insan bir akraba bir yakın bir arkadaş arıyor krndine
Gerçekten öyle kafanın sürekli şüphe içinde olmasındansa mutsuz yalnızlığı tercih ederim.Guvendıgın an gene aynı duruma duseceksın.
Guvenmeden görusmeyı dene
Guvenmeden sosyalles
Bize hayal kırıklığını yasatanlar hep guvendıgımız ınsanlar degıl mı?
Guvenmedıgımız insanlar uzemıyor farkındaysan bizi.
Guvenmek uzulmek demek malesef.
Yalnızlık suan ıcınde bulundugum durum, mutsuz ediyor beni ama kafam rahat.
Kesinlikle haklısın.Gerçekten öyle kafanın sürekli şüphe içinde olmasındansa mutsuz yalnızlığı tercih ederim.
İnsanlarin nereden vuracağı belli değil.
Ben en son bunu lise cagjmda yaşadım çünkü şuan o kadar taviz vermiyorum. Umarım öyledirKesinlikle haklısın.
Bu hafta bir arkadasım yuzunden onu ele vermemek ıcın o kadar zor durumda kaldım ki, iyiliklerıme pısman oldum.
Öyle bi durumda kalıyorsun ki, alakan yok ama sonunda tek suclu sen cikabılırsın.
Guven duyulan olmakta yoruyor, güvenen olmakta.
Yuzeysellıkte yapabildiğim bisey degıl.
Kafası rahat yalnızlığı tercih ediyorum mecburen.
Bende yalnizim cevremde sayili insan var ama mutluyum bazilarin yoklugu varligindan daha hayirli.olanlarla mutlu olmaya calisin hemde kafaniz rahat olur.Öyleyim zaten.mesafeliyim herkesle yakınlaşamıyorum okadar çok şey gördümyaşadımki elimde olmadan araya set çekiyorum.ne yalan söyleyeyim okadar yalnızımki o yalanlar üstüne kurduğum mutluluğu bile arar oldum.ama hepsinin sonu hüsrandı tabi
Karakterinizin duzgun olmasindan olsa gerek yalnizliginiz..Ortaliklarda insanim diye gecinen insan müsveddeleri tüm iyi niyeti..ahde vefayi..dürüstlüğü yok ettiler..Ondandir hayata bakişiniz..Kımseye ihtiyaciniz yok demeyi cok isterdim Fakat(maalesef) insan sosyal bir varliktir..Ailenizden destek alin..Sevgiler.Tam hayatıma yön vereceğim yolumu çizeceğim zamanda kaybettim annemi.işte o acı günün ardından güldüğüm gün sayısı öyle az ki ve gerçek sandığım sevgiler akrabalıklar dostluklar öyle yalan çıktı öyle yıktıki beni o küçük dünyamı.gerek akraba çevrem gerek arkadaşlar...yapayalnız kaldım.sonrası anksiyete panik bozukluk ve sosyofobi.dışarı çıkıp yeni arkadaşlıklar edinemiyorum artık.çevreye güvenim en çokta özgüvenimi kaybettim.bittim denilen noktadayım.çocuklarım birde hasta babam zaman zaman da eşim var artık beni anlayan.kimsem yok.hayat öyle kişiler çıkardıki karşıma tekrar tekrar yok oldum.birilerine inanmak güvenmek istiyorum ama yok.çok doğrucu sadık bir insanım haksızlıklara asla tahammülüm yok.sevdiklerimi birçok kez affedip yine aynı boşluğa düşmüşlüğüm çok.en son iplerin gerildiği yerde dayanamayıp ipi koparan ben oldum.ancak hep yalnız arkadaşsız kalan yine ben oldum.şuan kendi kabuğuna çekildim mutluyum rolü yaparak idare ediyorum ama nereye kadar.aranızda benim gibi hayatın sillesini yeyip yinede umudunu kaybetmeyenler nasıl başarabildiniz bana da söyleyin lütfen
Evet insanoğlu duvarkara toslaya toslaya öğreniyor acı gerçeğiBen en son bunu lise cagjmda yaşadım çünkü şuan o kadar taviz vermiyorum. Umarım öyledir
Uzun zamandır insanlara içimi hiç düşünmeden açmadım. Uzun zamandır birine tam olarak güvenmedim. Baktım onlar anlatıyor anlatıyor, beklenti içine giriyorlar.
Güven kırmak hiç tarzim değildir. Bu yüzden içim sisiyordu. Artık buna da izin vermiyorum.
Konuyu değiştiriyorum. Ya da aman konuşsak ne olacak aynı tas aynı hamam boşver diyorum.
İletişim kuralı birileri alır birileri verir sonra tam tersi.
Hep verici olunca insan kendine hali kalmıyor. Evet sonra insanlar biraz daha uzaklasabiliyor senden. Ama sen zaten bir şey anlatacak kadar isteyecek kadar guvenmemissin ki hiç zaten kafan rahat olamamis olmamış.
Bu sefer sadece vererek kendine yazık ediyorsun. Genç yaşımda edindiğim malesef ki acı tecrübedir. Ama kafam rahat
Evet benim çevremdw öyle ama herkesi olduğunca kabul edip bir adım geride duruyorum.Böyle zamanlarda yardımı olan insan sayısını düşüneyim. Düşündüm en fazla1 geldi aklıma.
Dolup tastigimda paylasmak için konustugumda bunların benim lehime kullanılmasını düşünüyorum şuan. Neredeyse kullanmayan sayısı bir elin parmağını zor bulur. Malesef insanlar...
Seninde çevren kötüymüş canım demeyin. Burada ya da normal yaşamda aksini görmedim. En temizi böyle içini boşaltmak sanırım burada bile linç var, dalgacı tayfa var. Hemen damlarlar konuya. Üzgünüm.
Tam hayatıma yön vereceğim yolumu çizeceğim zamanda kaybettim annemi.işte o acı günün ardından güldüğüm gün sayısı öyle az ki ve gerçek sandığım sevgiler akrabalıklar dostluklar öyle yalan çıktı öyle yıktıki beni o küçük dünyamı.gerek akraba çevrem gerek arkadaşlar...yapayalnız kaldım.sonrası anksiyete panik bozukluk ve sosyofobi.dışarı çıkıp yeni arkadaşlıklar edinemiyorum artık.çevreye güvenim en çokta özgüvenimi kaybettim.bittim denilen noktadayım.çocuklarım birde hasta babam zaman zaman da eşim var artık beni anlayan.kimsem yok.hayat öyle kişiler çıkardıki karşıma tekrar tekrar yok oldum.birilerine inanmak güvenmek istiyorum ama yok.çok doğrucu sadık bir insanım haksızlıklara asla tahammülüm yok.sevdiklerimi birçok kez affedip yine aynı boşluğa düşmüşlüğüm çok.en son iplerin gerildiği yerde dayanamayıp ipi koparan ben oldum.ancak hep yalnız arkadaşsız kalan yine ben oldum.şuan kendi kabuğuna çekildim mutluyum rolü yaparak idare ediyorum ama nereye kadar.aranızda benim gibi hayatın sillesini yeyip yinede umudunu kaybetmeyenler nasıl başarabildiniz bana da söyleyin lütfen
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?