Geçenlerde aynı içeriklerde bir konu açmıştım ve yazdiklariniz beni okadar rahatlattı ki.Daha sonra en yakın arkadaşlarım olmak üzere hep şu cümleler kuruldu bana karşı. "Eşin askeri personel ihtiyacın yok çalışmaya" , "Cocukla geciremedigin vakitler geri gelmeyecek" , "Ben şimdi pişman oluyorum keşke çalışmayıp azla yetinip çocuğumu kendim buyutseydim" "esin çalışıyor neden bukadar zor birseyi göze aliyorsun(zor dedikleri de eşim doğu görevinde bizi götüremedi, 1 sene sonra gelecek ve ben başka bir il de düzen kuracagim). Hatta kazandığımda "karar verdin mi gidecek misin?" diye defalarca sorulan sorular.Kendime geliyorum sonra bunları duyunca yine başa dönüyorum. Adliye de memur olarak ise başladım 5bin e yakın maaş alacağım.Bu hafta sonu kızımı aldı büyük bir oyun parkına gittik saatlerce oyun oynadık,evde zaman geçirdik.. yani bu Şekilde haftasonlarini değerlendirmeye çalışıyorum. 1 sene babası da yanında olmayacak.8 aylikken doğu görevine gitti.
En azından şunu düşünüyorum. Kızım büyüyecek belki kardeşi olacak.Ilerde okulu, kursu ve bir sürü ihtiyacı olacak.Kizima iyi bir imkan sunmak adına bütün gayem.Ama bana dost bulduklarım hiç böyle konuşmuyor. Gerçek dost böyle konuşur mu?
