İyi geceler arkadaşlar.
Hepinize tek tek sabah yazabilirim sanırım çünkü anti depresan uykusu bastırdı. Ama konumu da yazmak istiyorum.
Şöyle ki, çok az takipçim olan benim de az kişiyi takip ettiğim ama zamanla büyütmek istediğim bir sayfam vardı. Ama ben depresyonumu oraya çok yansıttım, konuşcak kimsem olmadığı için depresif postlar, hikayeler attım. Geçtiğimiz hafta yine çok yalnız v kötü hissettiğim bir anda da video çektim. İlaçlara devam edicem ama artık iyi olmak için uğraşmaktan vazgeçiyorum diye. Çabalamayı bıraktım dediğim için ortalık biraz karıştı aileler panikledi falan. Çünkü kimse durumumun vehametinin farkında değildi kocam dahil.
Herneyse ben bu olaydan sonra instagramımı kapattım. Ama o kadar ekran bağımlısı olmuşum ki yeni bir hesap açmak istiyorum. Ama şu anki mentalim tamamen iyileşene kadar yapma diyor. Zaten aileden kimseyi takip etmem ama yaptığım şeyden çok utanıyorum. Bir de sanki keyfi gibi algılıyor insanlar. Tamam yataklara düşmedim saçı başı bırakmadım ama bunu kendime olan saygımdan yaptım. Anksiyete krizlerimi bilenlerin de umurunda olmadım buna da eşim dahil. O da zaten uzun hikaye.
Insta'da galerileri, sanatla ilgili sayfaları falan takip ediyordum sevdiğim oyuncuları vs. Ya da bazen fenomenleri stalklıyordum. Arkadaşlarla komik reels gönderme saatimiz vardı ama bu hareketimle herşeti bk ettim.
Özetle yeni bir sayfa açıp yeniden millete rezil olmaya (kendime hiç güvenemiyorum zira) gerek yok değil mi? İyice iyileşene ve kaygılardan kurtulana dek sosyal medyadan uzak durma kararıma uymak istiyorum. Çünkü ordaki şov hayatlar ve emeksiz kazançlar da bana boşa okuduk dedirtiyor. Ya da mesela bir kadın var aynı pantolonu almışız ama o incecik, yaa seventy hanım ayı gibi yersen sende böyle durmaz diyorum. Ya da keşke planlama değil de reklamcı olsaydık falan. Yaş 45 için bunlar çok ergen düşünceler ama ben sürekli başkalarıyla kıyaslanıp küçümsenerek büyüütüldüm ve maalesef kendime sevgim de özgüvenim de 0.