Ben de hep aynı şeyleri giyerdim üniversite boyunca. Yoktu çünkü para imkan. Şimdi hala öyleyim. Ben insanları anlamıyorum belki ben paspal olmayı seviyorum belki böyle olmak hoşuma gidiyor. Niye batıyor anlamıyorum. Bir insan bir insanı nasıl hangi cesaretle kişiliğini yargılar bunu da anlamıyorum. Hiç mi kırdıklarını düşünmezler. Aynı kişi beni 20, 30 dakika boyunca duruşumdan girdi (duruşum bile benim nasıl bir insan olduğumu ifade ediyormuş. Öyle söyledi.), genç kız gibi giyinmeyişimden tut, bu halde nasıl çalışacğımı, nasıl evleneceğimi bile düşünmüş. Arada bence sen hemşire olma da dedi. Yaşıtlarımla kıyaslamalar falan. Daha neler neler. O gün yaşadığım şok yüzünden cevap bile veremedim. Geçti gitti hala laf sokmaları devam ediyor. Geçti gitti ama o söyledikleri bana o gün ben niye yaşıyorum ne işe yarıyorum ki dedirtti bana. O kadar sarsıldım ki hala içimden atamıyorum. O insanın yüzünü görmeye mahkumum ama. O aslında beni tanıyan bütün insanların beni nasıl gördüğünü bana gösterdi.
Ben düşündüm ben değişemem bu yüzümü saklayamam. Ama kendimi hemşirelikle ilgili bilgiyle yüklücem. Yani ne varsa her şeyi baştan öğrenecem. Şu sınav bir bitsin. En azından bilgisizlik yüzünden ezilmicem. Uygulama becerilerini de heralde yeni olduğumu düşünerek davranırlar. Yapmayı bilmiyorum derim öğretirler. Ama ben duruşumu ses tonumu değiştiremem çok zor bir şey bu. Ben böyleyim napıyım. Size çok ama çok teşekkür ederim. Beni çok rahatlattınız.
