Evet ufaktan o tür şeylere bakarken buluyorum kendimi
Gerçekten çok teşekkür ederim zaman ayırıp tavsiyelerde bulunduğunuz için.Nasıl mutlu oldum bilemezsiniz
Abimle evlen sen marmarada yaşıyoruz güzel bir şehir burası kurtul be üzüldüm haline:)Merhaba. İlk kez konu açıyorum bu foruma belki de çok doluşumdandır. Dertleşmek istedim,uzun olacak.
Hemşireyim bi ilçede devlet hastanesinde çalışıyorum. Memleketime 4 saatlik mesafede. Geçen sene atandım. Çalıştığım ortam berbat. Şöyle söyleyim bir sorumlu hemşiremiz var yani fesatın teki. Buralı olanları kayırıyor,dışarıdan gelenler patlıcan. Onla tartışmaya girsen yüzde yüz haklı olduğun konuda yüzde yüz haksız olarak çıkıveriyorsun.Bir problem olsa sorumlu araları yumuşatmak yerine hep bir tarafı dolduruşa getiriyor.Ve serviste hep bir problem oluyor Allahım esirgesin
Zaten servis sorumlunun sağ kolu,düşmanları ve ortada gezenler olarak 3e ayrılmış durumda. Ben ortada gezen ama sorumlunun düşmanı olmaya az kalmış insanım
Diğer arkadaşlarım da hepsi ayrı alem.Toplama gibi servis.
Biri eski ev arkadaşım hiç muhabbetimiz yok eski olduğundan dolayı.
İki bayan arkadaş birlikte bi evde yaşıyorlar onlarla aram iyiydi. Ev arkadaşı olmayı teklif ettiğimden beri kendilerinden soğuttular. Yani ortada durum yokken ters ters cümleler,en ufak açığı sorumluya yetiştirmeler. Hoş o kızların sorumlu hemşire ile arası da çok iyi değil.
Bir tane çalışan var 40lı yaşlarda bir adam. Buralı. Sorumlunun bir numaralı sağ kolu. Ya geçen nöbet tutuyoruz. Servis de boştu. 3-4 stabil hasta vardı. Hani tedavi saatine kadar ayrı odalarda uzanalım dedik uyumadan. Bir çocuk geldi ''annemin serumu bitti'' dedi adama. Diyor ki ''yan odadaki hemşireyi uyandır o çıkarsın'' ben uyumuyordum duydum.Öyle cin.Bazen akşam çalışma saati içerisinde başka servislere arkadaşlarının yanına gider iş bana kalır. Servisten birinin annesi vefat etti. Çalışanlar o gün toplandı başsağlığına gitti bizim nöbete denk geldi. Adam benden izin aldı yarım saat gitmek için .Ben de suratsız bir şekilde her defasında işten kaçtığı için ''ben bilemem'' dedim. Supervisor'a gitmiş izin almak için.O da izin verince o gün başsağlığı toplantısına gidip iki dakikada benim dedikodumu yapmış. Gelmemi istemedi diye.
Değişik hepsi. Bir hasta yatsa hepsi birbirinin gözüne bakıyor hiç iş bölümü yok. Gündüz elemanı tedaviye katılmaz,biri 25 yıllık hemşire damar yolu açamaz.Sorumlu da hiç düzen sağlamıyor çünkü kendisi de çoğu zaman mesai saatinde tv açıp izler.Doktorlarımızla ilk çok problem yaşadık.
Bir tanesi yeni evli iyi biri genel olarak.Ama eşi çok kıskanç. Bazen sebep yokken kızlarla selamlaşmaz bile
Servis değişikliği istesem küçücük hastane,yenisi yapılıyor. Hani elemana ihtiyaç duyan bir servis de yok. Çoğu servis zaten birleşik.Zaten servis değişikliği isteyen herkese hakkını haram ederek yolladı sorumlu. Bir kavga bir dövüş.
Şikayet etsek servisin düzeninden. Sorumluyu başhekim çok seviyor. Başka serviste bizim sorumlunun kankası var o da sorumlu hemşire. Ordan bi arkadaş servise eleman yetmiyor diye üye olduğumuz sendikaya danıştı. Sorumlusu da sen beni şikayet ettin vs derken hastaneye rezil edip servisten yolladı.Şimdi kızın suratına başhekim bile bakmıyor
Gibi bir sürü sorun. Her gün yeni bir olay. Her gün bugün kimin dedikodusunu yapsam bugün serviste nasıl çalışmasam diyerek geliyorlar. O yüzden bıktım.
İş ortamını eve taşıma diyor annemler. Evde tek yaşayan biriyim. 1 yıl oldu. İşte problemim olunca evde onu dağıtacak kimsem de yok.Düzgün yemek yapıp yemek yiyemiyorum,istemiyor canım zaten iştahsız ve zayıf bir insanım genel anlamda.Hastalanınca bir başıma akşama kadar yatıyorum. Ev sahibi bir alt katta oturuyor kızıyla. En altta da erkek kardeşi var ailesi ile. Sağolsun arada kapıyı çalıp bi eksiğin var mı diye sormazlar. Kirayı vermek için bile peşinden koşturuyorum koskoca adamın. Kış geliyor. Geçen kışı ev sahibinin pintiliğinden üşüyerek geçirdim.Başka ev seçeneğim çok yok küçük bir yer çünkü. Eşyalı evde kalıyorum. Boş ev tutup eşya dizecek kadar maddi durumuma güvenmiyorum. O işler de düzenli değil.
Arkadaşlarla vakit geçrime şansım yok.Hastane genel olarak genç değil. Genç olanlar da kendi hallerinde ev arkadaşları var eskiden beri. Dışarı çıkıp kendi başıma gezecek kadar büyük bir yer de değil.Memlekete de her fırsatta gidilmiyor 4 saat ama virajı yokuşu çok. Hassasım çok yoruyor yol beni etkiliyor.
Pazartesi sendromu da kalmadı bende. Ertesi gün nöbetçiysem o gün sendromu var artık.Yarın yine 24 nöbetine gidecek olmamdan dolayı dertlendim.Çok sıkıldım buradan.
Çalışmak harika bir şey.Allah herkese nasip etsin.Ona sözüm yok ama dertleşmeye ihtiyacım var.
Var mı geçmişinde böyle yalnızlık sıkıntı çeken , yada şuanda? Bana tavsiyeleri olacak kimse?
Sevgilin de var daha ne?O bile bir guzellik.Memlekette özleminden ölüp bittiğim bir muhabbet kuşum varCiddi ilişkim var o merkezde :) Merkez uzak çok sık görüşemiyoruz :) Tanışma vs işlerim olacak kısmetse bayramdan sonra.Kısmetse ardına nişan. Belki işler düzelmezse nikah kıyıp gitmeyi planlıyorum tabi sevgili babacımın bundan haberi yok
Yurtdisinda bile mi var boyle profosyonellikten uzaj seyler.?yasamayan bilmez valla ben de yasadım yazları yurtdısında aynı sıkıntıyı allahtan gezecek dolasacak yer vardı merkeze yakındım cıkıp geziyordum dolasıyordum da her gun gez gez para harcamaktan batmıstım bu sefer de. cok zor valla ben cok iyi anladım seni bir sure sonra yemek bile yapmıyor ınsan ac ac oturuyorsun bilgisayar basında, ben öyleydim. bir caresi yok valla ne diyim ki
Ah ah Sen böyle anlatınca özel hastanemi sevdim
Yani çalıştığın ortamdaki insanlar gerçekten çok önemli. Benim çalıştığım yerde bir tane kadın vardı sürekli şikayet ederdi iftira atardı.
Yok neymiş ben bir yere gidiyormusum 5 saat gelmiyormusum düşün. Ben sorumlumun arkasından dedikodu yapiyormusum.
Sorumlum normalde çok iyi insandır ama o kadına inanırdı hep
Ben bunu sprumluma baş hemsire yardımcısına baş hemsireye herkese söyledim ama hep bir çıkış yolu buldu . ama en sonunda kendi kazdığı kuyuya kendi düştü ve gitti.
Özel hastane olduğu için hep genç kesim bizim hastane . ama orta yaşlılarda var bazen onlarla daha iyi anlasiyorum valla. Diğerleri çocuk gibi geliyor .
Önümüzde atamalar var belki gençler gelir hastanene. Belki ben gelirim kız :)
Çok teşekkür ederim güzel vaktinizi ayırıp güzel tavsiyelerde bulunduğunuz için çok haklısınız :)
Evet bir ara kitap alemine öyle bir dalıyorum ki sonra bir süre sıkılıyorum sonra bir süre sonra tekrar başlıyorum döngü halindeBen de doguya ataandıgımda benzer sorunlar yasamıstım.. Ortam yok. Insanları bır garıp..
Ama arkadas ortamı genc eglencelıydı.
Sımdı batıdayım. Arkadas ortamı 50 ve uzerı. Cok sıkılıyorum
Ama yıne de ınsan kendıne bır yol bulmalı. Ben bu yıl cok kıtap okuyorum mesela. Kafamı boyl dagıtıyorum
Çalışalı 1 yıl oldu ama asaleti alamadık. Hastanede bir şeylere şahit olunca da her şeyden korkmaya başladım bu şikayet konusunda
Aynen evet en kötüsü de yemek yapıp yiyememek. İnsanın boğazından geçen bir lokma bile zehir oluyor kimi zaman. Bu yüzdendir çalışmaya başlayan arkadaşlar 8 kilo aldım derken ben henüz 47 kilo dayımyasamayan bilmez valla ben de yasadım yazları yurtdısında aynı sıkıntıyı allahtan gezecek dolasacak yer vardı merkeze yakındım cıkıp geziyordum dolasıyordum da her gun gez gez para harcamaktan batmıstım bu sefer de. cok zor valla ben cok iyi anladım seni bir sure sonra yemek bile yapmıyor ınsan ac ac oturuyorsun bilgisayar basında, ben öyleydim. bir caresi yok valla ne diyim ki
Öyle mi? Allah size de kolaylık versin beni en iyi anlayacaklardan birisiniz.Var mı sizin zevk aldığınız bir hobi
Yaa siz daha şanssızmışsınız üzüldüm
Evet Gökkuşağı görmek istiyorsan ıslanmasını bileceksin diyorlar sırılsıklam olduk bekliyoruz
Beklerim :)
Allah gönlünüze göre verir inşallah hayırlı yerlere atanmak olsun nasibinizde :)
Merhaba. İlk kez konu açıyorum bu foruma belki de çok doluşumdandır. Dertleşmek istedim,uzun olacak.
Hemşireyim bi ilçede devlet hastanesinde çalışıyorum. Memleketime 4 saatlik mesafede. Geçen sene atandım. Çalıştığım ortam berbat. Şöyle söyleyim bir sorumlu hemşiremiz var yani fesatın teki. Buralı olanları kayırıyor,dışarıdan gelenler patlıcan. Onla tartışmaya girsen yüzde yüz haklı olduğun konuda yüzde yüz haksız olarak çıkıveriyorsun.Bir problem olsa sorumlu araları yumuşatmak yerine hep bir tarafı dolduruşa getiriyor.Ve serviste hep bir problem oluyor Allahım esirgesin
Zaten servis sorumlunun sağ kolu,düşmanları ve ortada gezenler olarak 3e ayrılmış durumda. Ben ortada gezen ama sorumlunun düşmanı olmaya az kalmış insanım
Diğer arkadaşlarım da hepsi ayrı alem.Toplama gibi servis.
Biri eski ev arkadaşım hiç muhabbetimiz yok eski olduğundan dolayı.
İki bayan arkadaş birlikte bi evde yaşıyorlar onlarla aram iyiydi. Ev arkadaşı olmayı teklif ettiğimden beri kendilerinden soğuttular. Yani ortada durum yokken ters ters cümleler,en ufak açığı sorumluya yetiştirmeler. Hoş o kızların sorumlu hemşire ile arası da çok iyi değil.
Bir tane çalışan var 40lı yaşlarda bir adam. Buralı. Sorumlunun bir numaralı sağ kolu. Ya geçen nöbet tutuyoruz. Servis de boştu. 3-4 stabil hasta vardı. Hani tedavi saatine kadar ayrı odalarda uzanalım dedik uyumadan. Bir çocuk geldi ''annemin serumu bitti'' dedi adama. Diyor ki ''yan odadaki hemşireyi uyandır o çıkarsın'' ben uyumuyordum duydum.Öyle cin
Değişik hepsi. Bir hasta yatsa hepsi birbirinin gözüne bakıyor hiç iş bölümü yok. Gündüz elemanı tedaviye katılmaz,biri 25 yıllık hemşire damar yolu açamaz.
Bir tanesi yeni evli iyi biri genel olarak.Ama eşi çok kıskanç. Bazen sebep yokken kızlarla selamlaşmaz bile
Servis değişikliği istesem küçücük hastane,yenisi yapılıyor. Hani elemana ihtiyaç duyan bir servis de yok. Çoğu servis zaten birleşik.Zaten servis değişikliği isteyen herkese hakkını haram ederek yolladı sorumlu. Bir kavga bir dövüş.
Şikayet etsek servisin düzeninden. Sorumluyu başhekim çok seviyor. Başka serviste bizim sorumlunun kankası var o da sorumlu hemşire. Ordan bi arkadaş servise eleman yetmiyor diye üye olduğumuz sendikaya danıştı. Sorumlusu da sen beni şikayet ettin vs derken hastaneye rezil edip servisten yolladı.Şimdi kızın suratına başhekim bile bakmıyor
Gibi bir sürü sorun. Her gün yeni bir olay. Her gün bugün kimin dedikodusunu yapsam bugün serviste nasıl çalışmasam diyerek geliyorlar. O yüzden bıktım.
İş ortamını eve taşıma diyor annemler. Evde tek yaşayan biriyim. 1 yıl oldu. İşte problemim olunca evde onu dağıtacak kimsem de yok.Düzgün yemek yapıp yemek yiyemiyorum,istemiyor canım zaten iştahsız ve zayıf bir insanım genel anlamda.Hastalanınca bir başıma akşama kadar yatıyorum. Ev sahibi bir alt katta oturuyor kızıyla. En altta da erkek kardeşi var ailesi ile. Sağolsun arada kapıyı çalıp bi eksiğin var mı diye sormazlar. Kirayı vermek için bile peşinden koşturuyorum koskoca adamın. Kış geliyor. Geçen kışı ev sahibinin pintiliğinden üşüyerek geçirdim.Başka ev seçeneğim çok yok küçük bir yer çünkü. Eşyalı evde kalıyorum. Boş ev tutup eşya dizecek kadar maddi durumuma güvenmiyorum. O işler de düzenli değil.
Arkadaşlarla vakit geçrime şansım yok.Hastane genel olarak genç değil. Genç olanlar da kendi hallerinde ev arkadaşları var eskiden beri. Dışarı çıkıp kendi başıma gezecek kadar büyük bir yer de değil.Memlekete de her fırsatta gidilmiyor 4 saat ama virajı yokuşu çok. Hassasım çok yoruyor yol beni etkiliyor.
Pazartesi sendromu da kalmadı bende. Ertesi gün nöbetçiysem o gün sendromu var artık.Yarın yine 24 nöbetine gidecek olmamdan dolayı dertlendim.Çok sıkıldım buradan.
Çalışmak harika bir şey.Allah herkese nasip etsin.Ona sözüm yok ama dertleşmeye ihtiyacım var.
Var mı geçmişinde böyle yalnızlık sıkıntı çeken , yada şuanda? Bana tavsiyeleri olacak kimse?
