- Konu Sahibi erintra123
-
- #21
annem devlet dairesinde memur, babam serbest meslek sahibiymiş ben doğduğumda. ilk çocuğum evlendikleri gibi olmuşum maddi durumları da hiç iyi değilmiş ailemin. anneannem çalışıyormuş o zaman. kışları babaannem bakmış. ilkbaharda onlar tarlaya çalışmaya gittiğinde akraba eş dost elinde kim alırsa işte, bazen anneannemin çalıştığı halk eğitim merkezinde sobanın yanında karton kutuda uyurmuşum annemden ayrı başka bir şehirde. yazları da benden 14 yaş büyük teyzem bakmış. annem işten gelince teyzemle beni ağlıyo bulurmuş. yine de bakıcı eline düşmemişim.
2 yaşımdan 6 yaşıma kadar annemin çalıştığı kurumun kreşine gittim. hayatımın silik 5 yılıdır. ne sokakta oynanan oyunları bilirdim ne mahallede bi arkadaşım vardı. annemi özledim diye ağlarmışım, akşamları annemin yanından hiç ayrılmazmışım. ben bunların hiçbirini hatırlamıyorum ama kesinlikle bir aile kavramı oluşmadı bende. onlardan ayrı yaşıyorum ve inanın asla özlemiyorum. bu küçükken de böyleydi. bunu anneme söylediğimde hem ağlıyor napayım başka çare yoktu bakacak kimse yoktu diyor hem de kızıyor ben çalışmasaydım babanın kazandığıyla zor okurdun istanbulda diyor. ve sonuna kadar da haklı.
bir kere kesinlikle işinizi tamamen bırakmayın ev hanımı durumuna düşmeyin. bir kadının en büyük güvencesi maaşıdır. erkeğininin karşısında dimdik durabilmek için gereklidir. fakat eşinizin maaşıyla yetinebilecek durumdaysanız bir süreliğine mesleğinize ara verirseniz çocuğunuzun gelişimi açısından çok iyi olur. ve bence bakıcı ve kreş konusunda seçici olun. eşek kadardık yine de zorla uyuturlardı kreşte. uyumasak da kıpırdamadan yatmak zorundaydık. nevresime bakarak geçti çocukluğum desem abartmış olmam herhalde. neyse gene de güneş bulutlar falan vardı güzeldi be nevresimim hala aklımdadır:kedi:
acıların çocuğu gibi oldu:roflol:
2 yaşımdan 6 yaşıma kadar annemin çalıştığı kurumun kreşine gittim. hayatımın silik 5 yılıdır. ne sokakta oynanan oyunları bilirdim ne mahallede bi arkadaşım vardı. annemi özledim diye ağlarmışım, akşamları annemin yanından hiç ayrılmazmışım. ben bunların hiçbirini hatırlamıyorum ama kesinlikle bir aile kavramı oluşmadı bende. onlardan ayrı yaşıyorum ve inanın asla özlemiyorum. bu küçükken de böyleydi. bunu anneme söylediğimde hem ağlıyor napayım başka çare yoktu bakacak kimse yoktu diyor hem de kızıyor ben çalışmasaydım babanın kazandığıyla zor okurdun istanbulda diyor. ve sonuna kadar da haklı.
bir kere kesinlikle işinizi tamamen bırakmayın ev hanımı durumuna düşmeyin. bir kadının en büyük güvencesi maaşıdır. erkeğininin karşısında dimdik durabilmek için gereklidir. fakat eşinizin maaşıyla yetinebilecek durumdaysanız bir süreliğine mesleğinize ara verirseniz çocuğunuzun gelişimi açısından çok iyi olur. ve bence bakıcı ve kreş konusunda seçici olun. eşek kadardık yine de zorla uyuturlardı kreşte. uyumasak da kıpırdamadan yatmak zorundaydık. nevresime bakarak geçti çocukluğum desem abartmış olmam herhalde. neyse gene de güneş bulutlar falan vardı güzeldi be nevresimim hala aklımdadır:kedi:
acıların çocuğu gibi oldu:roflol: