Kızlar bi akıl yuvamı kendi ellerim ile yıkıyormuyum....
Eşimi çok seviyorum.Galiba o da beni.
Ama değiştiremediğim 2 huyu var ki beni çıldırtıyor.
Aramız iyiyken ondan iyisi ondan mükemmeli anlayışlısı yok.
Amma ufak bi tartışalım.Bu adam canavar oluyor en ufak bi kavgada küfür hakaret s.git defol boşa beni ler havada uçuşuyor.
Her seferinde pişman oluyor çiçekler le geliyor yeminler ediyor ama tabi o yeminler havada kalıyor.
Sonradan çok pişman olduğunu görebiliyorum.
Hiç yere yok yere bu kadar hakaret küfür beni ondan çok uzaklaştırdı.
Elimde olmadan bi soğudum gibi hissediyorum.
Acaba gerçek düşünceleri bunlarda sinirliyken dökülüyormu ağızından diye yedim bitirdim kendimi..
Bir diğer konuda sokakta yolda hastanede okulda yani her yerde kaçamak bakışlar atması ilk zamanlar çok uyardım çok kavga ettik.
Artık tükendim ses etmiyorum ama bu seferde onunla dışardayken saçma sapan şeylerden ben tuhaf davranıyorum.
Gerisi huzursuzluk.
konuştuğumda da geçmişte hep inkar ederdi vakmıyorum der dururdu.Bu durum artık çok bunaltı bni .
Bunlar içimde biriktkçe adama uzak mesafeli davranıyorum bu sefer de o beni kaybetmek mi istiosun yuvanı mı yıkmak istiosun beni sevmiyosun demelere başladı.
Ama ne yapayım elim de değil...
Konuşmak da gelmiyor içimden.
Çünkü 2. Konuyu inkar ediyor.
İnkar edince ben uzatıyorum uzatınca kavga akabininde küfür hakaret yine ben üzülüyorum.
Sesslik de bizim temelimizi zarar veriyor gibi hissediyorum ne yapmalıııı...
İki gündür yine soğuk rüzgarlar esiyor ve msj atmış beni sevmiyorsan boşanalım.
Üstüne ben hamileyim.