İYİ İNSAN OLALIM!!!!!

İyi İnsan Üzülür. Niye üzülür? Kötülere karşılık vermediği için mi / İyi olduğu için yada kötülük yapmayı bilmediği için mi? Nedendir, niçindir bilinmez ama hep çok üzülen olur onlar...Ama sevilirler bu devirde, fakat iyiliği karşısındakinin işine yaramayınca unutulur bütün her şey. Sabrı tükenip de birinin el uzatmasını istediğinde yani birisinden güzel bir beklenti içine girdiğinde işte o zaman bunun adı değişmiştir olur. Aslında değişmez, oda kendisine uzanan bir iyilik eli olsun ister.Çünkü oda insandır ve onunda ihtiyacı vardır kendi gibi insanlara. Bulamayınca da kırılır, üzülür. Hakmıdır peki sorarım size, revamıdır böyle nadir bulunan güzel insanlara bu.

İyiler üzülür hep. Hatta üzülünce sesini çıkarmadan kıyıda köşede ağlar, bir başına kendi halinde...Peki biz niye üzeriz ki yüreği güzel insanları, niye yanımızdaki bulunması zor bu değerleri yıpratırız ki. Onların iyiliğinden mi yoksa bizim kötülüğümüzden mi. Hangisi?
Hayattaki hangi sebep buna değer olablir. Bir insanın üzüntüsünden nasıl bir sonuç çıkar ki. Yaptığın ne olursa olsun nasıl iyi olur, güzel olur. Göz yaşılarının karıştığı hangi iş daha güzel olabilir ki. İşte tam da bu nokta da insanlığımızı sorgulamamız gerekmez mi ....

Hayatta herşey hırs, ego üzerinden yapılır hale gelmiş Sanki. İnsan olarak üzüleceğimiz şeyleri umursamaz hale gelmişiz. Ne sevgimizi anlatmayı ne sevincimizi ne de üzüntümüzü yaşamayı biliyoruz. Kendimizce bunları yaşamaya çalışırken bakmıyoruz etrafımızda kırıp döktüğümüz birileri var mı diye. Bunu bilmediğimiz gibi paylaşmayı da unuttuk. Yanımızda oturan insanın acısını görmezden gelip sevincini kıskanır hale geldik.Günlük iş hayatının içinde daha çok başarmak, daha çok kazanmak adına nasıl bir dünya oluşturduk ki kendimize , gidilen cenaze de verilecek yemeyi düşünen, yaptığımız bağışları herkesin gözüne sokmaya çalışan, gösterişten ibaret hayatlarla doldu etrafımız.İnsanların üzüntüleriyle dalga geçip kendine dedikodu fırsatı yakalayan bir toplum olduk. Halbuki böylemiydi bizim atalarımız. Ölü evine yemek götüren, düşeni yerden kaldırmadan yoluna devam etmeyen, yardıma muhtaç açılmış eli sorgusuz sualsiz tutabilen.... Savaşta bile düşman askerlerinin ölülelerini taşıyan bir milletin çocuklarıyız biz. Şimdi nedir bu düşüncesiz, acımasız iş hayatında herkesi ezme, yada kendince senden daha iyi olduğunu düşündüğün birisini demoralize etme çabaları.Etrafımızdaki eş, dost, arkadaş kim olursa olsun birileri üzerinden ego tatmini nedir yani. Bir insan üzülmemek için illa bağırıp çağırıp feryat figan ortalığı ayağa kaldırıp olayların üstüne mi bastırması gerekli. Yoksa umursamaz bir hal alıp banane demesi mi gerekli... Kendi halinde kimseye zarar vermeden yaşayanlar hep ağlayıp üzülmeli mi? Onlar kime isyan etsin, kime üzülsün. Herkesin derdine derman arayıp ihtiyacı olanların yanında olsun, ama onlar ihtiyaç duyduklarında yanında kimse olmasın......

Hepimiz iyi olalım. Hepimiz o sessiz ama melek gibi insanlardan olalım...Olamıyorsak bile bu insanların kıymetini bilelim ve üzmeyelim...
İş yerinde, evinde, sokakta her yerde büyük zannettiğimiz küçük hırslarımız yüzünden bir canı, bir kalbi kırmayalım....
Candır o, cana can katandır. bu dünyada kıymet verilmesi gereken en değerli varlıktır o.İnsan olmayı sevelim, herşeyden önce iyi bir insan olalım... Ama sözde değil gerçekten özümüzde insan olalım....