Bir ortamın dışında kalmak, sözünün ciddiye alınmaması veya sen bir şey söylediğinde hımm deyip sözde onaylayıp, 2 saniye bakıp sonra başka bir konuda konuşulması, senin söylediğin şeyin ardından senin kulağında resmen çınlaması ve sonra içinden neden böyle söyledim sanki susmak en iyisiydi diye düşünmek.. nasıl bir duygu çok iyi bilirim...
Bazen keşke yazarken özgür olduğum kadar özgür ifade etsem kendimi diye hayıflanırım. Ama çocukluğumdan gelen bir özgüven problemim var. Ve çok sevdiğim, yanlarında rahat olduğum ailem ve arkadaşlarım dışında çok yakın davranamıyorum bazı ortamlarda.. Aşamıyorum o engeli. Kilitleniyorum..
Yeri geliyor atm de sıra beklerken arkadaş oluveriyorum telefon alıp veriyorum, yeri geliyor defalarca aynı sofraya oturduğum insanlara yabancı kalıyorum..
Biraz biraz aşıyorum da bazen aslında. İsyan seviyesine geliyor çünkü ve konuya dalıyorum. Fikrimi söylüyorum biri konu açtıysa. Veya yeni okuyup öğrendiğim bir bilgi bir haber, bir dizi veya filmle ile ilgili konu atıyorum ortaya. Laf lafı açıyor..
Geçmişten nostaljik şeylere özlemden bahsedebiliyorum eskiden şunlar vardı çocuk aklımla şunu yanlış bilirdim gibi gibi..
Ama bazı ortamlar o kadar dışarıda tutuyor ki insanı girmek bile istemiyorum. O aşamada kafa yapıma tersler diye kaçıyorum. Durumum bu..