- 26 Kasım 2015
- 1.916
- 548
- 123
Yaşım 24. Babam iş.konusunda hep istikrarsız benim küçüklüğümden beri böyle kafasına eser işten çıkar borc yapar içer sıçar. Ama kendine laf söyletmez annemi.zaten sindirmiş iyice. Benim bozulan psikolojimden de onlar sorumlu. Basta babam sonra annem. Annem de çabasız hayalsiz bir insan babamı çekiyor eklendiğinden beri yalnız psikologa bile gitmeyi kabul etmez annem öyle de inatdır nato kafa mermer. Evimiz 2 oda misafir geldi.mesela bugün memleketten kıç kadar ev babam evde oturuyor yine nasıl sinir olmayım ben ya. Kabullenemiyorum bir türlü ailemi olmuyor kendimi yiyorum kız kardeşim.mesela umrunda değil işi.gücü erkeklerle sohbet arkadasları ona da ayrı uyuz oluyorum ama sonucta o mutlu benim yapım farklı malesef. Ben annem için üzülüyorum kendim için üzülüyorum babama devamlı kızıyorum terapi aldım ama ayda bir idi. İşe yaramadı hala gecmedi.bunalım vurup duruyor. Şuan mesela misafir gitsin babama çatasım var baska eve cıkamıyıruz cünkü işinde istikrarın yok diyesim var he ne olcak anlık rahatlıyorum ama o anlamıyor yine bana laf söyleyecek moralime sıcacak kendini savunacak her zaman ki.gibi. Hiç.mi cıkıp yolu olmaz evlensem erkeklere güvenim.yok ve aday bile yok. Ayrı eve cıkcam desem.babaö ya vurur ya evlatlıktan reddeder ona da cesaretim.yok sıkışıp kaldım artık dua da etmiyorum cünkü Allah ın Sınamasına sınavlarına inanmıyorum. Adalet yok bu Dünyada. Hemde hiç. Sonumu göremiyorum hiçbirşey yapasım yok.