Arkadaslar merhaba.
Bu konuda gecıstırdım olmadı korkumu kabullendım olmadı kısaca olmuyor.
Ben hayvanlardan ozellıkle kopeklerden asırı derecede korkuyorum.
Allahım bır köpek gormeyeyım. köşe bucak kacıyorum yollara atıyorum kendımı.
Nasıl gozum donuyorsa yanımda kım varsa parcalarcasına koluna yapısıyorum...
Köpek gorunce helekı ıkı adım pesıme takılsın cıglık kıyamet rezıllık.
Artık hayatımı oylesıne etkıler bı hale geldıkı ev tutucaz o cıvarda kopek fazladır ben yasayamam dıyorum.
yasayacagım yer secımım bıle buna baglı.. sız dusunun..!!
kedı desen ona keza bir cafede masa altı bakmaktan artık kendım bıle bıkıyorum.:26:
canıma tak dedı bu durum. bı ara aman korkuyorum ne yapayım oleyımmı uzak dururum dıyordum
ama yok olmuyor yanı, yakınımda bı kopek gorunce kendımı ıcıne atıcak dukkan arıyorum...
Esım ufak bı kopekle baslayalım sev felan vs. dıyor ama ımkansız.
hıc köpek gormeyecegım bı yer olmadıgına gore en azından yolda yanından geceyım
bagırmadan kacmadan yeter bana dıyorum. köpek yerde uyusun asla kalkmayacagını ozellıkle pesıme takılmayacagına emın olayım sorun kalmıyor...
Var mı bu fobiyi yenebılen sımdıden tessekkurler..
Canım merhaba,
Öncelikle 5 ay öncesine kadar seninle aynı durumda olduğumu paylaşarak başlayayım. Anlattıklarının hepsi bana harfiyen uyuyor :) balıktan kuşa kadar bütün hayvanlar fobimdi...
Ben abimle yaşıyorum, bir gün geldi ve ben eve köpek getirmek istiyorum dedi, bir golden retriever, 1,5 yaşında, küçükte değildi yani. Birsürü kavga ve duygu sömürüsünden sonra, 2-3 gün kalsın sevmezsen söz geri vereceğim dedi. Bu arada hayvancağızı bir direğe bağlamış eski sahipleri ve bırakıp gitmişler, bir veteriner almış.
Köpeğimiz geldi, gözüme öyle kocaman öyle korkunç gözüküyordu ki, hayvancağızın sesi bile çıkmıyor halbuki... Ve abartmıyorum 3 hafta boyunca aynı odada bulunmadık, abim onu odasına kapatmadan ben içeri girmiyordum. Ben eve abimden erken geldiğim zaman 1 saat dışarıda bekledim, ya da yanına gittim ve girmedim içeri. Bu arada gelen misafirlerimiz hepsi bayılıyor köpeğimize. Yavaş yavaş bende uzaktan uzaktan sevmeye başladım. Hatta kapısından içeri, korka korka yemek bırakıyordum, o kadar masumdu ki :) Ama yine de yapabildiğim en büyük yakınlaşma abim tutarken kafasına dokunmaktı. İşte dönüm noktası bu oldu, çünkü ben hayvanların varlığından, ve insan olmayan bir canlıya dokunmaktan korkuyordum. Bu süreç 1 ay aldı bende, en son annemin geldiği bir gün abim olmadan içeri girmek zorunda kaldık (annem de çok korkar). Bir cesaret tasmasını takıp gezmeye çıkardık. Ama her şey o ilk dokunduğum anda değişti...
Şimdi abim bakımıyla çok ilgilenmiyor, artık ben istediğim için bizimle kalıyor diyebilirim. Almak isteyen çok çıktı ama ben onu kimselere vermem :) Çok ama çok seviyorum onu, hayvanların bize çok ihtiyacı var....
Evdekine alıştım ya dışarıdakiler dersen... Sadece ve sadece üstüme atlarlarsa korkarım herhalde her insan gibi, artık 30cm yanlarından kendimi arabaların önüne atmadan geçebiliyorum ve aynı şekilde kedi korkusu da geçti. Artık kediler masaların altına bakıp, ayaklarımı kaldırmıyorum.. yanımdan uslu uslu geçip gidiyorlar... Ve son söz, ben masumumu gezdirirken yolda çığlık atarak kaçanlara aşırı derecede kızıyorum :)