- 29 Eylül 2014
- 9.595
- 19.542
- 498
- Konu Sahibi Mutlak Butlan
-
- #1
Merhaba. Of arkadaşımın derdinden kendi sorunumu unuttum resmen. Sorun şu hanimlar, arkadaşımın Ocak ayında nikahı olacak ve kendisi her an kaçabilir. Kaçabilir derken, hani Julia Roberts'ın her düğünü öncesinde kactigi bir film var ya onun gibi kaçabilir. Bu arkadasta evlilik fobisi var.
Guzel güzel konuşuyoruz, hayaller kuruyor. Nikah anı aklına gelince önce bir aptallaşıyor, bana soruyor evlenmesem mi diye. O bana ben ona bön bön bakıyoruz. Gözüm kaşım oynuyor ne desem şimdi diye.
Sevmiyorsan evlenme diyor, seviyorum diyor. Evet seviyor farkındayım ama fobi olmus bu nikah olayı. Kendini kapana kısılmış gibi hissediyormuş. Bende böyleydim ancak aşık olunca güle oynaya basmıştım imzayı.
Allah Allah ne yapsak acaba ertelesen mi diyorum, hiç yapmayalım diyor. Ayrıl diyorum, çok seviyorum diyor. Evlenince aileler gidip gelecekmiş, misafir ağırlamak zorunda kalacakmış, komşuları bile gelmek istermiş, statüsü değişiyormuş insanin. Istemediğim, sevmediğim tantanalarla uğraşacağım diye takmış durumda.
Işin kötüsü nikah şahidiyim. Bu çiftin arasını da ben yapmıştım. Oturup birbirimize malak gibi bakmaktan başka bir şey yapmaz olduk görüşmelerimizde. Hani biri diğerine gaz versin de el ele verip ülke dışına kaçalım gibi bir hava var ortada.
Evlen desem bir türlü, evlenme desem bir türlü. Bu korku geçer mi ya hu? Bizi masada bırakıp kaçarsa ben de arkasından kaçarım. Damat tarafı paralar beni bence. Hepsi beni melek gibi görüyor, bir yuvanın mimarı olacağım güya. Ben elbisemin altına spor ayakkabi giymeyi düşünüyorum ciddi ciddi.
Bu kız kaçacak gibi geliyor bana. Hiç karışmayım diyorum sorduğunda ama olmuyor yakın arkadaşım işte. Uzülüyorum seviyor ama o imza ah o imza. Doktora mı götürsem, sizin böyle tanıdığınız oldu mu hiç? Hastalık mı acaba? Uf şahitleri olmasaydım iyiydi ya.
Guzel güzel konuşuyoruz, hayaller kuruyor. Nikah anı aklına gelince önce bir aptallaşıyor, bana soruyor evlenmesem mi diye. O bana ben ona bön bön bakıyoruz. Gözüm kaşım oynuyor ne desem şimdi diye.
Sevmiyorsan evlenme diyor, seviyorum diyor. Evet seviyor farkındayım ama fobi olmus bu nikah olayı. Kendini kapana kısılmış gibi hissediyormuş. Bende böyleydim ancak aşık olunca güle oynaya basmıştım imzayı.
Allah Allah ne yapsak acaba ertelesen mi diyorum, hiç yapmayalım diyor. Ayrıl diyorum, çok seviyorum diyor. Evlenince aileler gidip gelecekmiş, misafir ağırlamak zorunda kalacakmış, komşuları bile gelmek istermiş, statüsü değişiyormuş insanin. Istemediğim, sevmediğim tantanalarla uğraşacağım diye takmış durumda.
Işin kötüsü nikah şahidiyim. Bu çiftin arasını da ben yapmıştım. Oturup birbirimize malak gibi bakmaktan başka bir şey yapmaz olduk görüşmelerimizde. Hani biri diğerine gaz versin de el ele verip ülke dışına kaçalım gibi bir hava var ortada.
Evlen desem bir türlü, evlenme desem bir türlü. Bu korku geçer mi ya hu? Bizi masada bırakıp kaçarsa ben de arkasından kaçarım. Damat tarafı paralar beni bence. Hepsi beni melek gibi görüyor, bir yuvanın mimarı olacağım güya. Ben elbisemin altına spor ayakkabi giymeyi düşünüyorum ciddi ciddi.
Bu kız kaçacak gibi geliyor bana. Hiç karışmayım diyorum sorduğunda ama olmuyor yakın arkadaşım işte. Uzülüyorum seviyor ama o imza ah o imza. Doktora mı götürsem, sizin böyle tanıdığınız oldu mu hiç? Hastalık mı acaba? Uf şahitleri olmasaydım iyiydi ya.