Kacirdigim toplanti, yanitlamadigim mesajlar, kafamda buyuyen isler

Merhaba arkadaslar. Kovid sebebiyle uzun suredir evden calisiyordum ama artik her gun ise gidiyorum, hatta is yogunlugum cok artti. Ama hala evden calisma esnekligimiz mevcut, cogu calisan evden calisiyor, ben sadece kendi toplantilarim ve islerim yogun oldugundan her gun gidiyorum ise.

Ama bazen epey gec kaliyorum ise. Bir tur gecis doneminde oldugumuz ve her gun sahaya gitmedigimiz icin kimse bir sey demiyor.

Bu aralar ise epey stresliyim. En kucuk is bile gozumde buyuyor. Mesela bir arkadasim isle alakasi olmayan bir konuda benden bir sey rica etmisti. Olur dedim ama yapmayi unuttum. Ve bir daha da geri donmedim ona. Az once sesli mesaj atmis. O kadar korkuyorum ki o mesaji dinlemekten acmiyorum bile mesajini.

Bugun sahada onemli bir toplantimiz vardi. Uyanamadim gidemedim. Patronumu arayip cok ozur diledim. Bir sey demediler ama moralim inanilmaz bozuldu. Kendimi surekli bir seyleri ertelerken ve sonra kendimi suclarken buluyorum.

Mesela haftaya bir seminer serisi organize etmem gerekiyor, bu beni o kadar strese sokuyor ki anlatamam.

Iki sene once dikkat eksikligi tanisi kondu bana, ama ilac da etkili olmuyor, daha cok strese giriyorum ve daha cok erteliyorum ilaci alinca ve duygusal durumum da cok etkileniyor ilactan, bir garip oluyorum.

Bir suredir eskiden gittigim ve cok memnun kaldigim baska bir psikiyatristle gorusuyorum Skype uzerinden (Jungcu), o dikkat eksikligi tanisina katilmadigini, benim kendi hatalarima cok cok odaklandigimi, ozguvenimin cok dusuk oldugunu, alt beyni yeterince kullanmadigimi, kendimi asiri yargilamanin ve asiri takintili bir sekilde dusunmemin beni paralize ettigini ve yorgun dusurdugunu, bu yuzden isleri ertlememin, unutkanligin ve dikkatsizligin dogal oldugunu soyledi.

Erteledigim ve beni strese sokan isler inanin hic ama hic zor degil, normalde iki saatte yaparim hepsini. Ama su an her seyi askiya alip saatlerce kadinlar kulubu okuyasim var acikcasi. Arkadaslik iliskilerimi surdurmek bile cok zor geliyor. Arkadaslarimin mesajlarina cevap vermek bile zor geliyor. Guvenlikci nasilsin diyince onunla sohbet etmek bile zor geliyor. Ve mesajlara cevap vermedikce cok utaniyorum. Benimle arkadasliklarini kesecekler diye korkuyorum.

Bir senedir Turkiye'ye ailemin yanina gitmiyorum, onun da etkisi var. Eylul'de bir aylik izne gelecegim Turkiye'ye. Cok ozledim ama bu bile beni asiri strese sokuyor. Ya kanser hastasi babama korona bulastirirsam? Arkadaslarim gorusmek ister, onlarla gorusursem babama korona bulastirir miyim? Gorusmezsem kuserler mi? Ucaga binmeden once Kovid testi yapmam gerekiyor, ya o zamana kadar seminerlerimi bitiremezsem?

Gecen haftaya kadar cok guzel bir diyet ve spor programi uyguluyordum, iki gundur onu da bozdum, patates kizartmasi yedim gittim.

Ne yapayim da duzelsin?

Ablacım bence o kadar derine inmeye gere yok. Evde oturmak insanı mallaştırabiliyor, ofise gittiğinde disiplin ve zindelik olmuyor.

Tavsiyem sabah erken kalk mutlaka. Uyanınca düz koşuya çık mesela bir açıl zihince ve vücutça. Mümkünse her gün ofise git bana kalırsa.

Biraz gayretle toparlarsınız, ben de sizinle aynı durumdayım, herkes benzer dikkat dağınıklıkları yaşıyor. Jung’cı beyefendinin dediği de doğru ama korkunuzu daha da büyütüp fobi haline gelmeden yenmeye bakın.

Bu dönemde bunları yaşamanız normal, kimsenin psikolojisi normal kalmadı. Hayat düzenimiz değişti, her durumda bir belirsizlik var. Kendinize çok yüklenmeyin biraz akışına bırakmaya çalışın. İşe ilk döndüğüm zamanlarda ben de çok tuhaf hissetmiştim, hala eski verimimde çalıştığımı düşünmüyorum ama bir yerden sonra alışmaya başlıyorsunuz. Siz de kendinize çok yüklenmeden ufak ufak bir şeyler yaparak alıştırın kendinizi

Evden çalışırken 2 ay sonra çok zorlanmaya başlamıştım.
her şey gözümde büyüyordu, zoom toplantılarına katılmak bile işkenceydi. iş yerindeki bilgisayarımı, yazıcımı bile özlemiştim. çok fena stres altındaydım. çalışıyordum ama çalışmıyormuşum gibi hissediyordum, işler çok birikti, ofise dönünce nasıl toparlarım diye kendimi yiyordum.

sonra ofise döndük ve her şey yoluna girdi. alışık olmadığımız bi düzende olmanın getirdiği sonuçlardı yaşadıklarım.
siz de aynı durumdasınız bence.

bu bir süreç, geçecek ve her şey düzelecek.

Dikkat eksikliği tedavisinin işe yaramadığını düşününce doktor değiştirdim. Kaygı bozukluğu olduğunu öğrendim. Bir şeyler düzene girdi. Dediğiniz gibi işlerle ilgili mesajlara bakmak telefon açmak bile mutsuz ediyordu önemli işlerde önemli hatalar yapmaya başlamıştım. Bir de çalıştığınız iş yerinde farklı mutsuzluklar barındırıyor olabilirsiniz.

Mukemmelliyetci misiniz?
Mukemmelliyetcilik problemim yuzunden erteleme sorunu bir ara cok yasiyordum ben de. Kontrol edebilecegim seylere yogunlasip, kontrol edemedigim seyleri kabullenmeyi ogrendikten sonra duzelmeye basladim.

Margaret Hamilton .!.:

Mukemmelliyetci misiniz?
Mukemmelliyetcilik problemim yuzunden erteleme sorunu bir ara cok yasiyordum ben de. Kontrol edebilecegim seylere yogunlasip, kontrol edemedigim seyleri kabullenmeyi ogrendikten sonra duzelmeye basladim.

Genişletmek için tıkla...

Nasil aştınız bu durumu çok merak ettim. Bir destek alarak mi öğrendiniz kabullenmeyi ben hiç yapamiyorum da.

Bu korona tum dunyayi delirtti , sen bide bana sor ne haldesin diye
Kalk kuzucum silkelen kendine gel , madem sorunun farkindasin cozumu de senin elinde

yukki .!.:

Nasil aştınız bu durumu çok merak ettim. Bir destek alarak mi öğrendiniz kabullenmeyi ben hiç yapamiyorum da.

Genişletmek için tıkla...

Evet terapi gordum. Artik kendime stresli hissettigim konularda soruyorum 'Bu olay uzerinde ne kadar kontrolum var? Kontrolumde olan seyleri yaptim mi? Evetse, su an stresli olmam sonucu degistirecek mi?' Tabii ki degistirmeyecek oluyor. O zaman o olayin sonucunu gorene kadar olayi unutuyorum, akisina birakiyorum.

Bir de mesela bir mail atmayi ya da telefon gorusmesi yapmayi erteleyecek oluyorum. Ama biliyorum ki 30sn alacak ve sonrasinda kendimi iyi hissedecegim. Kendimi zorluyorum ve o an ikinci defa dusunmeden o isi yapiyorum ve listeden cikariyorum. Halbuki ertelesem 3 gun stres yasayacagim 30snlik is icin. Kisaca davranislarimin sebepleri ve sonuclari konusunda farkindaligimi arttirip o sekilde devam etmeye calisiyorum.

Margaret Hamilton .!.:

Mukemmelliyetci misiniz?
Mukemmelliyetcilik problemim yuzunden erteleme sorunu bir ara cok yasiyordum ben de. Kontrol edebilecegim seylere yogunlasip, kontrol edemedigim seyleri kabullenmeyi ogrendikten sonra duzelmeye basladim.

Genişletmek için tıkla...

Mukemmeliyetcilik mi bilmiyorum bu ama mesela her basit iste "ya istedigim gibi yapamazsam" korkusu var ve her seyi erteliyorum.

Toplantilarda insanlarin arkamdan "bu da cok beceriksiz, biseyden anlamiyor" diyecegini dusunuyorum, soyledigim her seyden sonra uzun uzun "acaba cok mu aptalca bir sey soyledim muhtemelen bu isi hak etmedigimi dusunuyorlar" diye dusunuyorum.

Multecilerin herhangi bir istegini yerine getiremezsem "ne isim var burda" diye dusunuyorum ve kendimi cok suclu hissediyorum.

Bu dusunceler yuzunden hicbir sey yapasim gelmiyor. Genelde kendime "simdi kafandaki bu dusunceyi iptal et ve git isi bitir kimse kalitesine bakmayacak salla, sadece bitsin, dusunme" diye telkinler verdiginde ise yariyor. Negatif dusundugumun farkina varip "tamam dusunme artik bunu bitti gitti" diyorum kendime, veya "hadi sonuclari ne olursa olsun simdi bu maili aciyoruz ve cevap veriyoruz en buyuk kkcim" dedigimde de ise yariyor bazen.

MissCherryBlossom in verdigi sabah erken kalkip spor + dus + kahve kombinasyonu da cok ise yariyor.

Margaret Hamilton .!.:

Evet terapi gordum. Artik kendime stresli hissettigim konularda soruyorum 'Bu olay uzerinde ne kadar kontrolum var? Kontrolumde olan seyleri yaptim mi? Evetse, su an stresli olmam sonucu degistirecek mi?' Tabii ki degistirmeyecek oluyor. O zaman o olayin sonucunu gorene kadar olayi unutuyorum, akisina birakiyorum.

Bir de mesela bir mail atmayi ya da telefon gorusmesi yapmayi erteleyecek oluyorum. Ama biliyorum ki 30sn alacak ve sonrasinda kendimi iyi hissedecegim. Kendimi zorluyorum ve o an ikinci defa dusunmeden o isi yapiyorum ve listeden cikariyorum. Halbuki ertelesem 3 gun stres yasayacagim 30snlik is icin. Kisaca davranislarimin sebepleri ve sonuclari konusunda farkindaligimi arttirip o sekilde devam etmeye calisiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Aynen benim de en cok erteledigim isler birine mail atma veya telefon acma. Neden bilmiyorum ama birinden bir sey isteyecegim durumlar en cok erteledigim durumlar. Ben de sizinle ayni metodu uyguluyorum bu arada. Dusunmeden arayayim bitsin tarzinda.

En buyuk kk .!.:

Mesela bir arkadasim isle alakasi olmayan bir konuda benden bir sey rica etmisti. Olur dedim ama yapmayi unuttum. Ve bir daha da geri donmedim ona. Az once sesli mesaj atmis. O kadar korkuyorum ki o mesaji dinlemekten acmiyorum bile mesajini.

Genişletmek için tıkla...

Bu aynı benim ya...gelen mesajdan cekiniyorsam açmıyorum
Hatta eğer kötü-ters cevap gelebilecek bir mesaj atmissam hemen telefonun internetini kapatıyorum :))
Stresten kaçmak için beynim böyle yönlendiriyor bence.
Konuya gelince al eline en güzel defterini ve günlük plan yap bence.
Benim de kafam dağınık bugünlerde.
Daha demin bir cizelge yaptım.
Bugün eve gidince ve yarın yapmam gerekenleri yazdim. Epeydir erteledigim birkac sey var. Ama çizelgeye yazınca sanki yapacakmışim gibi geldi,hadi hayırlısı

Kafanızda tutmaktansa düşünceleri yazın.

Yapmanız gerekenleri, aklınızdaki kaygıları, olası sonuçları vs.

Bana bir psikiyatr önermişti. Sizi kaygılandıran şeyi yazın sonra düşünün neden kaygılanıyorum. Beynimiz otomatik düşünceler üretiyor. Ben başarısızım, ben yapamam, insanlar hakkımda şöyle düşünecek vs. Önemli olan sizdeki otomatik düşünceler nedir bunları saptamak. Ve sonra onlara karşı alternatif düşünceler üretmek.

En buyuk kk .!.:

Mukemmeliyetcilik mi bilmiyorum bu ama mesela her basit iste "ya istedigim gibi yapamazsam" korkusu var ve her seyi erteliyorum.

Toplantilarda insanlarin arkamdan "bu da cok beceriksiz, biseyden anlamiyor" diyecegini dusunuyorum, soyledigim her seyden sonra uzun uzun "acaba cok mu aptalca bir sey soyledim muhtemelen bu isi hak etmedigimi dusunuyorlar" diye dusunuyorum.

Multecilerin herhangi bir istegini yerine getiremezsem "ne isim var burda" diye dusunuyorum ve kendimi cok suclu hissediyorum.

Bu dusunceler yuzunden hicbir sey yapasim gelmiyor. Genelde kendime "simdi kafandaki bu dusunceyi iptal et ve git isi bitir kimse kalitesine bakmayacak salla, sadece bitsin, dusunme" diye telkinler verdiginde ise yariyor. Negatif dusundugumun farkina varip "tamam dusunme artik bunu bitti gitti" diyorum kendime, veya "hadi sonuclari ne olursa olsun simdi bu maili aciyoruz ve cevap veriyoruz en buyuk kkcim" dedigimde de ise yariyor bazen.

MissCherryBlossom in verdigi sabah erken kalkip spor + dus + kahve kombinasyonu da cok ise yariyor.

Genişletmek için tıkla...

Mutlaka altta yatan bir sebep vardir boyle dusunmenizde. Kucukken cok elestiren bir ebeveyn/ogretmeniniz mi vardi? Akran zorbaligina mi ugradiniz? Hayatiniz boyunca sartli mi sevildiniz? Aileniz disariya mukemmel aile portresi sunmak icin cok mu cabaliyordu? Bir suru alternatif cikabilir. Jungcu ne bilmiyorum ama isinde iyi bir psikoterapist ile calisirsaniz mutlaka yardimi olur. Bir de kendi kendinizi curutmeyi aliskanlik haline getirebilirsiniz, mesela bu isi hak etmediginizi dusunuyorsunuz ama o ise secilmissiniz. Kimse hak etmediginiz bir ise almaz sizi, ki calistiginiz kurumu da biliyorum. Kendinizi korkulariniza maruz birakin ama mesela 1 gun o zor gelen maili attiysaniz ertesi gun de devam edin, yoksa diger turlu beyniniz olumsuza odaklanmaya devam edecek. O sizin konfor alaniniz. Konfor alanimiz bizi oldurse de oradan cikamayiz kolay kolay.

Margaret Hamilton .!.:

Mutlaka altta yatan bir sebep vardir boyle dusunmenizde. Kucukken cok elestiren bir ebeveyn/ogretmeniniz mi vardi? Akran zorbaligina mi ugradiniz? Hayatiniz boyunca sartli mi sevildiniz? Aileniz disariya mukemmel aile portresi sunmak icin cok mu cabaliyordu? Bir suru alternatif cikabilir. Jungcu ne bilmiyorum ama isinde iyi bir psikoterapist ile calisirsaniz mutlaka yardimi olur. Bir de kendi kendinizi curutmeyi aliskanlik haline getirebilirsiniz, mesela bu isi hak etmediginizi dusunuyorsunuz ama o ise secilmissiniz. Kimse hak etmediginiz bir ise almaz sizi, ki calistiginiz kurumu da biliyorum. Kendinizi korkulariniza maruz birakin ama mesela 1 gun o zor gelen maili attiysaniz ertesi gun de devam edin, yoksa diger turlu beyniniz olumsuza odaklanmaya devam edecek. O sizin konfor alaniniz. Konfor alanimiz bizi oldurse de oradan cikamayiz kolay kolay.

Genişletmek için tıkla...

Valla dediklerinizin hepsi var. Annem surekli elestiren en ufak yanlisimda, gunlerce kusen, bagiran, asiri kati biriydi (yaslaninca cok degisti). Mesela bir keresinde sadece seslendiginde duymadim diye en sevdigim oyuncagim olan tahta mezurami kirmisti sinirlenip. Cantamda yapilmamis odev kagidi gorurdu mesela, saatlerce bagirir kuserdi. Sinavdan 90 alsam "senin notlarin cok dustu, cunku calismiyorsun" diye beynimi yerdi. 12 yasimda akran zorbaligina dayanamayip intihara kalkistim. O donem cok buyuk bir depresyon gecirdim, saatlerce uyuyordum, hicbir sey yapmiyordum. Bir ara kutsal kitaplari okumaya sardim. Ordaki her "kafirler soyle olur boyle olur, cehennem soyle bir yerdir" tasvirlerini uzerime aliniyordum, "benim gibi insanlardan bahsediyor" diye dusunuyordum. Her yaptigim cok gunah, ben cok kotu bir insanim diye dusunuyordum. Yolda dilenciye para vermediysem butun gun "cehennemde yanacagim" diye dusunurdum. O zamanlarda psikiyatriste goturdu ailem beni, cok faydasini gordum. 15-16 yasimdan sonra sosyal anlamda acildim, daha neseli biri oldum, arkadaslarim oldu vs. Sosyal fobim azaldi, disardan bakildiginda hic depresif gorunmeyen, aksine sosyal ve neseli gorunen biri oldum. Ama hala zaman zaman bu hisler donemsel olarak aziyor. Mesela bazi donemlerde oldukca ozguvenli, kafasina pek bir sey takmayan, toplantilari sunumlari cok rahat yoneten, iliskileri cok guzel idare eden, spor yapan, etkili bir insan gibi hissediyorum. Bazen de icsel gucum o kadar azaliyor ki nasil yasadigima sasiriyorum. Dediginiz gibi konfor alanim, alistigim sey bu sanirim biraz, zaman zaman oraya donusler, o sekilde gerilemeler oluyor, eski siddetinde olmasa da. Sanirim korona da (yukarda bircok uyenin dedigi gibi) buna sebep oldu.

Su anki terapistimi cok cok seviyorum ve bana epey yardimci oldugunu hissediyorum.

Sag olun bu arada yorumlar icin tesekkur ediyorum herkese.

yenGEnC .!.:

Konuya gelince al eline en güzel defterini ve günlük plan yap bence.
Benim de kafam dağınık bugünlerde.
Daha demin bir cizelge yaptım.
Bugün eve gidince ve yarın yapmam gerekenleri yazdim. Epeydir erteledigim birkac sey var. Ama çizelgeye yazınca sanki yapacakmışim gibi geldi,hadi hayırlısı

Genişletmek için tıkla...

Ertesi günden bildiriyorum, cizelgem bir işe yaramadı.
Ağda yapıp, saçımı boyayip,günlerdir erteledigim zımpara işine geri donecektim. Sabah da önce odamı toplayip sonra solaryuma,sonra yakın civardaki iki dişçiye görünüp öğleden sonra ablama uğrayacaktım yeğenimle aldığım oyunu oynayacaktım.
Ama eve geldim,yattım, yuvarlandim. Şu an yatıp yuvarlanmaya devam ediyorum...
Çizelge de işe yaramadı

Ben de evden çalışıyorum ve çok iyi bildiğim işleri bile yaparken zorlanmaya başladım. Bizim işimizde iş hukuku ezbere biliyor olman gerek. Ama bi mail geliyor. Hangi kanun maddesiydi. Bu neydi diye açıp google a kaç defa baktığımı bilirim. Bende doğum izninin verdiği bir ara da oldu. Yaklaşık 1 senedir ise gitmedim. Son 4 aydır evden çalışıyorum. Üzerine hem bebiş hem ev işi hem yanıtlanması gereken mailler. Çoğu şeyi atlıyorum unutuyorum. Yöneticim bisey soruyor. Afedersiniz mal gibi kalıyorum. Ha tabi doğru aklımdaydı. Hemen bakıyorum. Evet evet ben de şimdi o maile dönüyordum tam vs. O da farkediyor bendeki değişikliği. Ama gerçekten evden çalışmaktan mi yoksa annelik mi yoksa vitamin eksikliği mi. Hangisi bilmiyorum ama bu aralar gerçekten kendimi salak gibi hissediyorum. Beynimin daha yavaş çalıştığını düşünmeye başladım.