Kadın her şeyi affeder, fakat asla unutmaz...

En çok sevdiklerimizi kırıyoruz!...
Bazen, anlamadan,
Bazen, öylesine,
Bazen, başkasına olan hıncımızı onlardan çıkartıyoruz...
Bazen, gün boyu süren suskunluklarımızın, ezilmişliklerimizin, ses çıkartamayışlarımızın faturasını onlara kesiyoruz...
En çok kadınlarımızı seviyor, en çok kadınlarımızı kırıyoruz...
Türkiye’de kadına uygulanan şiddet oranının yüksek olmasının bir sebebi de bu olabilir mi?...
Nasıl olsa “onlar” bizi anlar!...
Peki biz “onları” ne zaman anlamaya başlayacağız?...
Karısını öldüresiye döven; erkek
Daha sonra özür dilemek adına karısının ayaklarına kapanan; yine erkek...
İnsan merak ediyor; hangisi daha erkek?...
Onca hakaretin ardından, akşam elimizde bir buket çiçekle zili çalıyoruz...
Kadının kapıyı hiçbir şey olmamış gibi açmasını bekliyoruz...
Ayak sesleri geliyor kulağımıza önce, arkasından içeriden çevrilen anahtarın sesini duyuyoruz...
Kapı açılıyor...
En şirin halimizle çiçekleri ona uzatıyoruz…
İşte bütün sorunları hallettik, tüm kötü günlere sünger çektik…
Çiçekleri alıyor, genç kızlık hayallerinden yaptığı vazonun içine koyuyor...
Yıllar sonra, kurutulmuş çiçeklere bir fotoğraf albümünün içinde rastlıyoruz...
Çok gerilerde kaldığını düşündüğümüz, unuttuğunu zannettiğimiz o günü...
Çiçeklerin dalından koparıldığı tazelikte hala içinde yaşattığını anlıyoruz…
Acı bir gülümseme kaplıyor dudaklarımızı…
Kendimizi sorguluyoruz...
Sahi biz!... Neden bu kadar çabuk unutuyoruz?...
Kadın her şeyi affeder, fakat asla unutmaz...

böğle düşünen erkek varmı acaba...

ben tesekkur ederım... bana gore herseyı affetmemelı kadınlar bana esım soyle yaptı boyle yaptı ne yapmalıyım gıbı bırsuru yazı goruyoruz sıtede affedıp oturdukca dahada cok goruruz dayagın ve aldatmanın affı olamaz bence cunkı herzaman arkası gelır..

eylul77 .!.:

ben tesekkur ederım... bana gore herseyı affetmemelı kadınlar bana esım soyle yaptı boyle yaptı ne yapmalıyım gıbı bırsuru yazı goruyoruz sıtede affedıp oturdukca dahada cok goruruz dayagın ve aldatmanın affı olamaz bence cunkı herzaman arkası gelır..

Genişletmek için tıkla...

evet sustukça herşeyin devamı gelir ama bir insanın en başta kendisinin kendine saygı duyması gerekir onurlu davranmayan birine herkes herşeyi yapmaktan çekinmez... tabi sözüm gidecek yeri olmayıp mecburen katlanan kadınlara değil....

teşekkürler canım yazın için.paylaşımın çok güzeldi.kadınlar asla unutmaz,affeder belki ama o bile belki :)) ama asla unutmaz.

Unutmuştu Kadınların Asla Unutmayacağını!!!
Bir ilişkinin eskimesinin ardından tek bir şey yapılması gerekir elbette. Ayrılmak… Ama biz öle yapmıyoruz çuğu kez, evleniriz.

Otuz yaşındaki adam da öyle yaptı işte. İpliği henüz pazara çıkmasa da, bir hayli yıpranmıştı ilişkisi. Kadın evlenmek istiyor ve adamı sıkıştırıyordu. İçki ile arası iyi olan adam, bir gece kabullenir evliliği. Ve bir yıl geçmeden hamile kalır karısı. Adam çocuğu istememektedir. Zira daha çok erkendir. Aradan birkaç yıl daha geçmesini ister adam karısından, ancak kabul ettiremez… Karısı bin dereden su getirerek bebek fikrini kazımaya çalışır kocasının kafasına. Başarıya da ulaşır. Adam pes eder, yelkenleri suya indirir.

Ancak karısına öflekidir. İstemediği bir yaşamın dahası bir sıkıntının içinde bulmuştur kendisini. Babalık için daha bir kaç fırın ekmek yemesi gerektiğini düşünmektedir. Tabiki bunları anlatamaz karısına. Anlatır da kadın anlamak istemez. Kapana kısılmış hisseder kendini adam. Karısını hala sevmektedir kuşkusuz. Ama sevgi derin bir yarada almıştır çocuk fikri ile.

Bir akşam vakti gencecik ve güzel bir kzın o ani bakışı derinden etkilemeye yeter yaralı adamı. Genç kız hayat doludur, güzeldir, aklıllıdır. Ve birkaç görüşmenin ardından kızın kendisini sevdiğini, kendisininde ona tutulmak üzere olduğunu anlar. Aklı başından gider kısa sürede. Kıza aşık olur. Zamanın büyük bir kısmını kıza ayırır. Evli ve gebe bir kadının kocası olduğunu unutur!

Evinde olduğu zamanlar ise sürekli olarak içki içer, kendi kendine söylenir, küfreder, durduk yere kavga çıkarır. ve bir gece hıçkırıklar içinde itiraf eder herşeyi karısına. Karısı da kendisi gibi ağlamaktadır kaderine. Kocasını anlar gibidir. Adam başını karısın kucağına koyar ve saatlerce ağlar, anlatır. Kadın saçlarını okşar. Teselli etmeye çalışır aldatan kocasını. Ve adam ertesi gün o büyük kararı verir. Sevdiği kıza karısını tercih ettiğini, ayrılmaları gerektiğini anlatır. Genç kız yıkılır. Adam karısına telefon ederek vaziyeti anlatır. Karısı mutludur. Teşekkür eder kocasına. Vicdanının sesini dinlediği için rahatlar adam. Arkadaşlarla kararını kutlamak için saatlerce demlenir, eğlenir.

Sabaha karşı evine dödüğünde masanın üzerinde şöyle bir not bulur çapkın koca:

“Seninle ağlayan ve seni anlayan ufak bir rakıydı dün akşam canım!”

Issız ve soğuk solonda beyninden vurulmuşa dönen adam, yıllar sonra bir arkadaşına şöle diyecektir:

“KADINLARIN ASLA UNUTAMIYACAĞINI O İTİRAF GECESİNDE UNUTMUŞTUM DOSTUM…”

evet kesinlikle aynen katılıyorum her zaman affediciyiz ama asla ve asla unutmayızz hiçbirşeyi.

''unutulmayanlar, hiç bir zaman afedilmemiştir'' belkide,çok gerilerde kaldığını düşündüğümüz, unuttuğumuzu zannettiğimiz o günü kırgınlıkları hep hatırlarız.genelde kadinin yapilan hatanin bagislanabilir olduguna kendini ikna etmesi degil; hatali kisiyi sevmesi,daha fazla uzmek istememesi veya esını sevdıgı ıcın degıl baska bır secenegı olmadıgı ıcın gıdecek bıryerı tutunacak bır aılesı olmadıgı ıcın affeder bırsey olmamıs gıbı davranırız.ama ıcımızdekı kırgınlık asla unutulmaz.

arzuca9432 .!.:

Affeder gibi görünüyoruz sadece,kırılan bardak yapışırmı?..................

Genişletmek için tıkla...

bencede arkadasım.ama bız kadınlar erkeklerden o kadar farklıyız kı .onlar malesef bu kadar ınce dusunmuyor gectı bıttı dıye bakıyor her hatalarına.

arzuca9432 .!.:

Bitti gitti zannettikleri için de aynı hataları yeniden yapıyorlar.Kadınlar nasıl olsa unutuyor çünkü.

Genişletmek için tıkla...

kadınlar unutmuyor arzuca onlar unuttuklarını zannedıyorlara.s.

unutmayınca affetmekte çok zor oluyor
unutmamakta affetmemek değil mi
yapılanları asla affetmem ve e unutmam
her ne olursa olsun
unutayım desemde bir şekilde hatırlayıp sinirleniyorum

Çöpçü .!.:

unutmayınca affetmekte çok zor oluyor
unutmamakta affetmemek değil mi
yapılanları asla affetmem ve e unutmam
her ne olursa olsun
unutayım desemde bir şekilde hatırlayıp sinirleniyorum

Genişletmek için tıkla...

su zamana kadar affedemeyecegım hıc bırsey yasamadım ama ben sıneye cekemezdım her halde arada cocuklar var , yuvam yıkılmasın dıye. ama cekenlerede bır sozum yada kınamam yok :))