Merhaba. Hiç uzatmadan konuya gireceğim. 21 yaşında sevgisinden gözü körermiş biri olarak, yapacağınız yorumlarla beynimdeki fırtınalara artık bir son vermek istiyorum. Sırtımı her dakika sıvazlayacak biri yok yanımda. Tek başıma yapamıyorum. Burayı buldum ve derdimi sizlerle paylaşmak istedim.
Bir senedir süren bir ilişkim var. Ayrı şehirler de yaşıyoruz. Aslında kendime yemin etmiştim hayatıma kimseyi sokmayacağıma dair ama yeminimi bozmuş oldum. Aptallık..
Her neyse, o başka bir şehir de üniversite okuyor bende açıktan okuyorum. Aydan aya yüzyüze görüşmelerimiz oluyor. Pek sık değil. Aslında bunu sıklaştırabiliriz, fakat o pek yanaşmıyor. 2 saatlik yolu gözünde büyüten bir insan olduğu için...
Ben bu insana bir buçuk yılımı verdim. Onunla gerçekleştirmek istediğim bir dolu liste halinde sıralı şeyler var. Ben bu istekler karşısında can atarken onda gördüğüm isteksizlik zoruma gidiyor. Mesela güzel bir gün geçirelim diye sinema için teklifte bulunmuştum. Hatta yemek olsun sinema masrafları olsun ben karşılayacağımı söylemiştim. Teklifimi ilk başta kabul etmedi ama sonra ben tepki gösterince kabul etti.
Tek bu değil. Okuduğu şehre gitmek istedim. Vakit geçirmek için bir saat de olsa yüzünü görecektim. Gelmemi istemedi. Yolu bahane etti, oysa bineceğim bir otobüs ve okuduğu şehre birçok kez gidip geldim. Ailemi bahane etti. Ailem bana güveniyor ki annemle de konuşmuştum babamla da izin de vermişlerdi.
" Olsun, sen yine de gelme. Geleceksin de ne olacak, bir saatimiz dışarı da geçer. " demişti. Yüzünü görsem tenine değsem benim için yeterdi.
Okuldayken benden habersiz yaptığı bir çok şey de oldu. Sınıftaki bir kızla okul çıkışı (sözde) ödev için kafeye gitmişlerdi. Benim de o gün hastaneye gitmem gerekiyordu. Ne şanssızlıktır ki bineceğim otobüs de erken kalkmıştı. Hatta o gün tacize uğradım. O günü hiç unutmam. Korkudan depar atarak uzaklaşmıştım. Annemi Babamı aradım ulaşamadım. Eve gidene kadar biriyle konuşmak istiyordum. Yalnız hissetmemek için. Onu aradım ve meşgule attı. İçim de bir şüphe uyanınca dedim yok o öyle yapmaz. Haberim olur demiştim. Telefonu beşinci çalışında açtı ve arkadan kız sesi gülme sesleri. Beynimden aşağı kaynar sular döküldü. Açtığı gibi kapattım. O gün ne yazdım ne de aradım. Ve konuştuğumuz zaman da bana ne var ki bunda taciz edildin diye o an yanına mı ışınlanicaktım demişti. Ve birçok şey daha...
Ben gerçekten anlamıyorum. Anlam veremiyorum. Beni aldatıyor mu diye düşünmeden edemiyorum. Günümüz sadece yazışmakla geçiyor. Aramaz, özlem içerikli kelimeler asla kurmaz. Sevgi sözcükleri asla kullanmaz. Ve şimdi buluşmak istediğimi söylediğim zaman koronayı bahane ediyor. Oysa bir hafta önce köye gidip fındık topladı. Dün dışarı çıktı sahile gitti koronayı düşünen insan. Bana akıl veril ne yapacağımı şaşırdım. Her gece ağlayarak uyuyorum. Okuldaki arkadaşlarına yazıp sözde "x kişisinden ayrıldım. Öğrenmek istediğim birkaç şey var. X kişisi şunu şunu yaptı mı? Hiçbir kızla takıldı mı? " gibisinden mesajlar atmak istiyorum. Bu beni küçük düşürür mü? Düşürse bile bilmedğim şeyleri öğrenmiş olucam. Ve kafam da ki bu soru işaretleriyle yaşamaktansa gerçekleri öğrenip yolumu ayırıcam. Of of
Bir senedir süren bir ilişkim var. Ayrı şehirler de yaşıyoruz. Aslında kendime yemin etmiştim hayatıma kimseyi sokmayacağıma dair ama yeminimi bozmuş oldum. Aptallık..
Her neyse, o başka bir şehir de üniversite okuyor bende açıktan okuyorum. Aydan aya yüzyüze görüşmelerimiz oluyor. Pek sık değil. Aslında bunu sıklaştırabiliriz, fakat o pek yanaşmıyor. 2 saatlik yolu gözünde büyüten bir insan olduğu için...
Ben bu insana bir buçuk yılımı verdim. Onunla gerçekleştirmek istediğim bir dolu liste halinde sıralı şeyler var. Ben bu istekler karşısında can atarken onda gördüğüm isteksizlik zoruma gidiyor. Mesela güzel bir gün geçirelim diye sinema için teklifte bulunmuştum. Hatta yemek olsun sinema masrafları olsun ben karşılayacağımı söylemiştim. Teklifimi ilk başta kabul etmedi ama sonra ben tepki gösterince kabul etti.
Tek bu değil. Okuduğu şehre gitmek istedim. Vakit geçirmek için bir saat de olsa yüzünü görecektim. Gelmemi istemedi. Yolu bahane etti, oysa bineceğim bir otobüs ve okuduğu şehre birçok kez gidip geldim. Ailemi bahane etti. Ailem bana güveniyor ki annemle de konuşmuştum babamla da izin de vermişlerdi.
" Olsun, sen yine de gelme. Geleceksin de ne olacak, bir saatimiz dışarı da geçer. " demişti. Yüzünü görsem tenine değsem benim için yeterdi.
Okuldayken benden habersiz yaptığı bir çok şey de oldu. Sınıftaki bir kızla okul çıkışı (sözde) ödev için kafeye gitmişlerdi. Benim de o gün hastaneye gitmem gerekiyordu. Ne şanssızlıktır ki bineceğim otobüs de erken kalkmıştı. Hatta o gün tacize uğradım. O günü hiç unutmam. Korkudan depar atarak uzaklaşmıştım. Annemi Babamı aradım ulaşamadım. Eve gidene kadar biriyle konuşmak istiyordum. Yalnız hissetmemek için. Onu aradım ve meşgule attı. İçim de bir şüphe uyanınca dedim yok o öyle yapmaz. Haberim olur demiştim. Telefonu beşinci çalışında açtı ve arkadan kız sesi gülme sesleri. Beynimden aşağı kaynar sular döküldü. Açtığı gibi kapattım. O gün ne yazdım ne de aradım. Ve konuştuğumuz zaman da bana ne var ki bunda taciz edildin diye o an yanına mı ışınlanicaktım demişti. Ve birçok şey daha...
Ben gerçekten anlamıyorum. Anlam veremiyorum. Beni aldatıyor mu diye düşünmeden edemiyorum. Günümüz sadece yazışmakla geçiyor. Aramaz, özlem içerikli kelimeler asla kurmaz. Sevgi sözcükleri asla kullanmaz. Ve şimdi buluşmak istediğimi söylediğim zaman koronayı bahane ediyor. Oysa bir hafta önce köye gidip fındık topladı. Dün dışarı çıktı sahile gitti koronayı düşünen insan. Bana akıl veril ne yapacağımı şaşırdım. Her gece ağlayarak uyuyorum. Okuldaki arkadaşlarına yazıp sözde "x kişisinden ayrıldım. Öğrenmek istediğim birkaç şey var. X kişisi şunu şunu yaptı mı? Hiçbir kızla takıldı mı? " gibisinden mesajlar atmak istiyorum. Bu beni küçük düşürür mü? Düşürse bile bilmedğim şeyleri öğrenmiş olucam. Ve kafam da ki bu soru işaretleriyle yaşamaktansa gerçekleri öğrenip yolumu ayırıcam. Of of