Biliyorum farkındayım. Hatta daha da kötü sonuçlara sebebiyet verdiğini de amcamın kızından biliyorum ama eşim yeteri kadar çocuk hasreti çektiğini biliyorum ve kendine olan öfkesini bana yansıtıyor o yüzden bebek düşünüyorum ben ve şu iki gün içinde sadece umuduyla beni düşünüyor ve ağladığımda üzüntüsünü dile getirebiliyor. Ben üzüldüğümde toparlamak için bir çaba sarf ediyor. Önceden beni sevdiğini söylerdi ama duygu olarak hissedemezdim. İstediğimi alır kredi kartı verir. Gezmeye götürür ama hissedemezdim. Şimdi hissedebiliyorum. Ve bunu eltime ve kaynım a borçluyum önceden tekti evde evli şekil vermeye çalışıyordu bana kendisine kardeşinde yaptığı yanlışları görüyor. Eltimde bana yaptığı haksızlıkları görüyor. Eşim kötü biri değil ve onların ailesinde söz sahibi olmak için bi evladının olması gerek yoksa anne babanın hala evladı sarılıyorsun ve sorumluluk tam binmemeiş oluyor. Ben çocuğum olmasını istiyorum çünkü bıktım Kararlarımı alırken öncelik anne babası olmasından şimdi bir bebeğim olursa Kararlarımı ona göre alacağımı düşünüyorum ve öylede olacak. Böylelikle sınırlarımı tekrar çözeceğim. Çocuk olmadan ben gerekli açıklamaları yaptım zaten kimse için yapmadığımı kendim istediğim için torun sahibi olunsun o çocuğuma baksın ben işe değil felan ben konuşmalarımı yaptım. Ne bu konuda nede başka bir konuda artık taviz vermeyeceğim.
Çünkü bir hafta görünmemenin ardından kv görseniz yüzüme gülüyor, şakalaşmaya çalışıyor felan. Eltim olmasa mümkün değil bir hafta aşağı inmemek mümkün değil di. Bu ayrılık sayesinde de tavrımı koyabiliyorum artık
