Kardeș /Evlat Farkı

McGrath

Babymama
Kayıtlı Üye
3 Haziran 2011
2.539
5.187
358
Hayirli gunler kizlar :) Bugun sizin bir konudaki goruslerinize ihtiyacim var. Benim sonradan dogmus(diger kardesimden sonra 14 yil) minik bir kardesim var kendisi su an 5 yasinda.
Kardesimi cok seviyorum, ona en ufak bir zarar gelmesini asla istemem lakin ozellikle babam cocugu oyle buyutuyor ki Cocuk yapma etme dur anlamiyor. Ve size nasil anlatsam ekstra ekstra enerjik. Durmuyor yani çocuk. Așırı merakli her yeri kurcaliyor, așırı saldirgan olabiliyor. Babam hep gozune bakar aglamasin diye her istedigini yapar, boyle dusunun yani. Ve ben Cocuk gelisim kitaplari okumaya calisan empati yapmaya Calisan bir insandim ama ailem farkli davrandigi icin Cocuk benim sakinligimi zaaf olarak gorurdu ve ben o evde cok ama cok sinirlenirdim. Resmen minicik Cocuk yuzunden sinirlerim tepeme cikardi bazen.
Ben evlendim fakat gozumdeki Cocuk profili ne yazik ki degismiyor.. Kafamda hep iyi bir anne olamayacagimin, cok sinirli bir yapimin oldugunu kurup duruyorum. Oysa ki ben cocuklari inanin seviyorum. Ama kardesimden dolayi cok garip bir durum icerisindeyim ve cocugumun olmasini istiyor olmama ragmen cok korkuyorum.
Sormak istedigim, insan kendi evladi olunca degisiyor mu? Tahammulu artiyor mu daha sakin oluyor mu? Evladim olursa kardesime olan tutumumdan farki davranabilir miyim sizce? Gercekten merak ediyorum ve fikirlerinizi bekliyorum :) Simdiden tesekkur ederim..
Not:24 yasindayim :)
 
Son düzenleme:
yaramaz şımarık çocugu hiç sevmem

rabbim bir kız verdi çok şükür ne şımarık ne yaramaz değil ,

bu senın tutumuna bağlı
 
yaramaz şımarık çocugu hiç sevmem

rabbim bir kız verdi çok şükür ne şımarık ne yaramaz değil ,

bu senın tutumuna bağlı
Kardesim benim evladim olsaydi ben de ona kendi ailemin davrandigi gibi davranmazdim . Eline telefon veriyorlar gonderiyorlar, Cocuk benimle tek kalinca telefon istiyor. E vermiyorum.. Sinir krizlerine giriyor, yemek yemeyecegim diyor. Yani ne bileyim gercekten tedirginim :)
 
Şimdi mantıklı düşünün, kardeşinizle, olası çocuğunuzun ne alakası var? Her insanın doğuştan gelen bazı karakter özellikleri vardır ama bir çok şeyi de ebeveynler şekillendirir; öfke nöbetleri, şımarıklık, tatminsizlik, vs gibi. Siz ailenizin kardeşinize olan yanlış tavırlarını görüyorken, kendinizi bilinçlendirmeye çalışıyorken, çocuk yetiştirirken onlar kadar hata yapmanız mümkün mü? Hayır. Ebeveynler olarak hiçbirimiz mükemmel değiliz, mükemmel olmak zorunda da değiliz, önemli olan gelişime açık olmak, farkındalığınızı arttırmaya çalışmak bence... Kısaca ne doğacak çocuklarınızı kardeşinize ne de kendinizi ailenize göre yargılamayın. Bambaşka insanlarsınız.
 
Evet. Çocuğunuz olursa kardeşinize olan tutumunuzdan daha farklı bir tutum içerisinde olacaksınız.
Önceden, ne yaramaz çocuk, hiç ailesi kural koymamış, şımarık çocuk diye nitelendirdiklerinizi kendi çocuğunuzda olunca akıllı çocuk, enerjik çocuk vs. gibi kılıflarla örtüyorsunuz.
Hani derler ya kirpi yavrusunu pamuğum diye severmiş işte öyle bir şey.
 
Zor. Sizin öfke, tahammul probleminiz varsa onu çözmeye çalışın. Çocuk bu sonuçta sınırları illaki zorlayacak bu sefer annesi olduğunuz için otoriteniz daha kabul görecek ama hiperaktif olursa ne yapacaksınız. Yani bu işler şans işi sakın uysal laftan anlayan bir çocuk da olabilir veyahut anarşit ruhlu inatçı dediğim dedik bir çocuk da olabilir.
 
Şimdi mantıklı düşünün, kardeşinizle, olası çocuğunuzun ne alakası var? Her insanın doğuştan gelen bazı karakter özellikleri vardır ama bir çok şeyi de ebeveynler şekillendirir; öfke nöbetleri, şımarıklık, tatminsizlik, vs gibi. Siz ailenizin kardeşinize olan yanlış tavırlarını görüyorken, kendinizi bilinçlendirmeye çalışıyorken, çocuk yetiştirirken onlar kadar hata yapmanız mümkün mü? Hayır. Ebeveynler olarak hiçbirimiz mükemmel değiliz, mükemmel olmak zorunda da değiliz, önemli olan gelişime açık olmak, farkındalığınızı arttırmaya çalışmak bence... Kısaca ne doğacak çocuklarınızı kardeşinize ne de kendinizi ailenize göre yargılamayın. Bambaşka insanlarsınız.
Çok tesekkur ederim icimi rahatlattiniz. Tabiki yanlislarini gorebiliyorum ama cocuga tek basima bir süreç hazirlamak mumkun degildi. Sabah benimle iyiyken aksam ona bambaska davranan bir babasi var mesela. Uyumsuzluk oluyordu. Mesela diyordu ki babam bana sunu sunu yapiyor sen yapmiyorsun o yuzden seni dinlemeyecegim.. Bilincli bir Anne olmak icin elimden geleni yapacagim bir cocugum olursa insallah :)
 
Zor. Sizin öfke, tahammul probleminiz varsa onu çözmeye çalışın. Çocuk bu sonuçta sınırları illaki zorlayacak bu sefer annesi olduğunuz için otoriteniz daha kabul görecek ama hiperaktif olursa ne yapacaksınız. Yani bu işler şans işi sakın uysal laftan anlayan bir çocuk da olabilir veyahut anarşit ruhlu inatçı dediğim dedik bir çocuk da olabilir.
Öfke problemim var mi inanin tam olarak bilmiyorum. Her seyi kardesime mi yikiyorum acaba diye dusunmeye basladim. Bunun icin sizce ne yapabilirim?
 
Evet. Çocuğunuz olursa kardeşinize olan tutumunuzdan daha farklı bir tutum içerisinde olacaksınız.
Önceden, ne yaramaz çocuk, hiç ailesi kural koymamış, şımarık çocuk diye nitelendirdiklerinizi kendi çocuğunuzda olunca akıllı çocuk, enerjik çocuk vs. gibi kılıflarla örtüyorsunuz.
Hani derler ya kirpi yavrusunu pamuğum diye severmiş işte öyle bir şey.
Galiba haklisiniz evlat cok farkli bir duygu olmali :)))
 
Bir de ilave olarak ben her çocuğun doğuştan karakterinin olduğuna inanırım. Çocuk gelişim kitaplarını zamanında çok okudum. 2 çocuğum var biri bir uçta diğeri diğer uçta.
6 yıldan sonra çocuk sahibi oldum ve oğlum her iki ailenin de ilk torunuydu. Herkes çok şımarttı ama oğlumun içinde sanki yetişkin bir insan vardı. Hala da öyle ve şu anda 22 yaşında.
Kızım ise ikinci çocuk olduğu için o kadar şımartılmadı. Ama kızım kendini beğenmiş, herşeyin merkezinde ben varım diyen zor bır çocuk oldu.
O yüzden kimseyi yargılamayın. Evladın sağlıklısını ve hayırlısını isteyin gerisi kolay.
 
Çok tesekkur ederim icimi rahatlattiniz. Tabiki yanlislarini gorebiliyorum ama cocuga tek basima bir süreç hazirlamak mumkun degildi. Sabah benimle iyiyken aksam ona bambaska davranan bir babasi var mesela. Uyumsuzluk oluyordu. Mesela diyordu ki babam bana sunu sunu yapiyor sen yapmiyorsun o yuzden seni dinlemeyecegim.. Bilincli bir Anne olmak icin elimden geleni yapacagim bir cocugum olursa insallah :)
Bence bunları dert edindiğinize göre zaten bilinçli bir anne olursunuz.
Umarım ne zaman istiyorsanız o zaman, sağlıkla sıhhatle huzurla gelir miniğiniz kucağınıza.
 
Bir de ilave olarak ben her çocuğun doğuştan karakterinin olduğuna inanırım. Çocuk gelişim kitaplarını zamanında çok okudum. 2 çocuğum var biri bir uçta diğeri diğer uçta.
6 yıldan sonra çocuk sahibi oldum ve oğlum her iki ailenin de ilk torunuydu. Herkes çok şımarttı ama oğlumun içinde sanki yetişkin bir insan vardı. Hala da öyle ve şu anda 22 yaşında.
Kızım ise ikinci çocuk olduğu için o kadar şımartılmadı. Ama kızım kendini beğenmiş, herşeyin merkezinde ben varım diyen zor bır çocuk oldu.
O yüzden kimseyi yargılamayın. Evladın sağlıklısını ve hayırlısını isteyin gerisi kolay.
Yoo asla zaten ben Kardesimi yargilamiyorum. Karakterden gelen apayri bir yonu var bu isin ama yetistirme de cok onemlidir diye dusunuyorum. Ve haklisiniz her Cocuk farkli oluyor. Annem beni anlatirken, suraya koyardim saatler gecse sikayet etmezdin oynardin diyor. Kardesimse yerinde iki dk oturmuyor. Ayni Anne baba ama karakter işte sanirim..
 
19 yaşında mısın? Bekle. Erken çocuk sahibi olduğunda fiziksel ve mental olarak buna hazır değilken çok çok fazla sıkıntı yaşarsın. Ama beklersen özellikle 24 yaşından sonra kendine "acaba ben nasil bir anne olurum, hazır mıyım? Yapabilir miyim?" Diye sorarsan daha sağlıklı olur. Senin içinde, senden yetişecek insan evladı içinde. Neden böyle peki? Çünkü o yaşlarda inan bana hepimizde oluyor bu; biliyoruz zannediyoruz! Ama bilmedigimizi ve hic bir zaman tam olarak bilemeyecegimizi çok sonra yavas yavas anlıyoruz.
Kardeş ve kendı çocuğun... aslında fark etmez. Fark eden şey senin 15 yaşında ki halin, 19 yaşında ki müthiş özel ve asla geri gelmeyecek gençliğin, 25 de ki halin... Aynı insan olmuyor bunlar. Ayni şeyleri bilmiyor, aynı şeylere kızmıyor, ayni şeylere gülmüyorlar. Eger aynı kalmışsa hic yaşamamış, düşünmemiş, öylesine hayattan geçiyor oluyorlar.
Sen öyle olma. Bekle.
 
Tabii ki farklı davranırsin. İnsan ilk çocukla son çocuğuna bile bambaşka iki anne oluyor. En basitinden ilkinde pimpirikli-kontrolcu-hayatini cocuga endeksleyen annelerin son çocukları plansız programsız,gürültülü evlerde büyüyorlar :)
Ben 14 ablam 16 yaşındayken bizim eve de bir bebek geldi. Öz ailesi biz değildik ama on sene bizde yaşadı, ailesi gibiydik. Asla kardeşten farklı gormedik. Ben de mesela iyi bir abla olmaya çalışır tiyatrolara falan götürürdüm... Bir sürü şey.
Şimdi ablamın çocuğu var, tamamen tamamen o zamanki halimızın zıttı davranıyor. Mesela biz sevdiğimiz için abur cubur alırdık, ablam kendi çocuğuna doğumgünü pastasını yedirmedi,herşeyi organik-saglikli kendi yapıyor. Ya da cocuk sussun-mutlu olsun-yemek yesin diye TV karşısına koyardik, şimdi kendi çocuğu varken misafir evinde bile TV actirmaz... Bizim çocuk kalabalıkta gürültü içinde büyüdü,kendi çocuğu uyuyunca evde çit diyen olmaz . Ve en önemlisi bizim çocuk çok başli evde buyudu. Annemin izin vermediğine ben verdim,benim yasakladığımi babam yaptı... Yani çocuk söz dinlemeyi değil de yeterince ısrar ederse elbet istediğini yaptıracağıni öğrendi. Ama kendi çocuğunda eşiyle ağız birliği içerisinde...
Yani hiç endişelenmene gerek yok .
Ama daha küçücüksün, bence anne olmak için epey bir bekle. Evlendim deyip hemen dogurmaya calisma
 
Bence bunları dert edindiğinize göre zaten bilinçli bir anne olursunuz.
Umarım ne zaman istiyorsanız o zaman, sağlıkla sıhhatle huzurla gelir miniğiniz kucağınıza.
Guzel duaniz icin cok tesekkur ederim :)
 
19 yaşında mısın? Bekle. Erken çocuk sahibi olduğunda fiziksel ve mental olarak buna hazır değilken çok çok fazla sıkıntı yaşarsın. Ama beklersen özellikle 24 yaşından sonra kendine "acaba ben nasil bir anne olurum, hazır mıyım? Yapabilir miyim?" Diye sorarsan daha sağlıklı olur. Senin içinde, senden yetişecek insan evladı içinde. Neden böyle peki? Çünkü o yaşlarda inan bana hepimizde oluyor bu; biliyoruz zannediyoruz! Ama bilmedigimizi ve hic bir zaman tam olarak bilemeyecegimizi çok sonra yavas yavas anlıyoruz.
Kardeş ve kendı çocuğun... aslında fark etmez. Fark eden şey senin 15 yaşında ki halin, 19 yaşında ki müthiş özel ve asla geri gelmeyecek gençliğin, 25 de ki halin... Aynı insan olmuyor bunlar. Ayni şeyleri bilmiyor, aynı şeylere kızmıyor, ayni şeylere gülmüyorlar. Eger aynı kalmışsa hic yaşamamış, düşünmemiş, öylesine hayattan geçiyor oluyorlar.
Sen öyle olma. Bekle.
Ah Hayir hayir tabiki 19 yasimda degilim. Benden sonraki kardesimden sonra gecen 14 yil :)
 
bir de sizin ergenlik doneminize kardesinizin en yaramaz zamani denk gelmis sanirim.
ben de o donemde cocuklari hic sevmezdim nedense, hep yanimda olan bir yaramaza ise tahammul edemezdim saniyorum ki.

simdi olsa mesela o kadar etkilemez sizi.
rahatlayin bence :)
 
Tabii ki farklı davranırsin. İnsan ilk çocukla son çocuğuna bile bambaşka iki anne oluyor. En basitinden ilkinde pimpirikli-kontrolcu-hayatini cocuga endeksleyen annelerin son çocukları plansız programsız,gürültülü evlerde büyüyorlar :)
Ben 14 ablam 16 yaşındayken bizim eve de bir bebek geldi. Öz ailesi biz değildik ama on sene bizde yaşadı, ailesi gibiydik. Asla kardeşten farklı gormedik. Ben de mesela iyi bir abla olmaya çalışır tiyatrolara falan götürürdüm... Bir sürü şey.
Şimdi ablamın çocuğu var, tamamen tamamen o zamanki halimızın zıttı davranıyor. Mesela biz sevdiğimiz için abur cubur alırdık, ablam kendi çocuğuna doğumgünü pastasını yedirmedi,herşeyi organik-saglikli kendi yapıyor. Ya da cocuk sussun-mutlu olsun-yemek yesin diye TV karşısına koyardik, şimdi kendi çocuğu varken misafir evinde bile TV actirmaz... Bizim çocuk kalabalıkta gürültü içinde büyüdü,kendi çocuğu uyuyunca evde çit diyen olmaz . Ve en önemlisi bizim çocuk çok başli evde buyudu. Annemin izin vermediğine ben verdim,benim yasakladığımi babam yaptı... Yani çocuk söz dinlemeyi değil de yeterince ısrar ederse elbet istediğini yaptıracağıni öğrendi. Ama kendi çocuğunda eşiyle ağız birliği içerisinde...
Yani hiç endişelenmene gerek yok .
Ama daha küçücüksün, bence anne olmak için epey bir bekle. Evlendim deyip hemen dogurmaya calisma
Yas konusunda bir yanlis anlasilma oldu 24 yasindayim zaten 19 degil. Zaten bir acelem yok henuz hamile de degilim, hamilelik gibi bir dusuncem de yok sadece tedirginim ve kendimden emin degilim
Ablanizin durumunu inanin kendime cok uyarladim kafamda. Insallah ben de kendi evladima cok daha farkli ve bilincli bir hayat hazirlayabilirim. En azindan cok sikmadan elimden gelenin en iyisini yapmaya calisirim :)
 
bir de sizin ergenlik doneminize kardesinizin en yaramaz zamani denk gelmis sanirim.
ben de o donemde cocuklari hic sevmezdim nedense, hep yanimda olan bir yaramaza ise tahammul edemezdim saniyorum ki.

simdi olsa mesela o kadar etkilemez sizi.
rahatlayin bence :)
Ah evet tam olarak ergenlikten yetiskinlige adim atarken boyle bir cocuga maruz kaldim :)) Kardesimi cok cok seviyorum ama cocugum boyle olursa... Diye baslayan cumleleri siralaniyor kafamda hep. Insallah dediginiz gibi olur ve cok etkilenmem tesekkur ederim :)
 
Back
X