Kucuk bir kardesim olmadi ama yakin akrabalarimin(teyze/dayi/kuzen) cocuklarini surekli elestiren bir insandim. Cocuklari cok severdim,cok elestirsemde o cocuklarla hep oynardim zaman gecirmeyi severdim. aslinda elestirdigim o yaramaz, laftan anlamaz cocuklarin ebeveynleriydi. Cocuklarinin bu yaramaz,laftan anlamaz hallerinin sorumlusu olarak veremedikleri egitimi sebeb gorurdum.
Ve yillar sonra bende bir anne oldum. Bir suru cocuk gelisim kitabi okudum, ideal bir anne olmak icin oglum dogduktan sonra cok cabaladim. Ama ne kadar bilincli bir anne olarak davranislarima dikkat etsemde, oglum 10ncu ayindan sonra sinirli, istediklerini aglayarak elde etmeye calisan bir bebege evrildi. Istedigi olmadiginda kafasini yerlere, duvarlara vuran, aglama krizlerine giren, sakinlestirilmesi cok cok zor olan bir bebek ve Ben oglumun Boyle bir bebek olmamasi icin o kitaplarda yazan her seyi yaptim. Emzirdim, sevdim,surekli konustum,oynadim. Ne sosyal hayat, ne ev isi, hatta esimde hepsi Geri plandaydi. Saatlerce oynayip yanindan ayrilmadigim halde onun icin zararli olabilecek bir seyi yapmak istediginde ve izin vermedigimde sanki onca saat beraber oynayip,eglenmemisiz gibi aglamaya baslardi. Oyle ki duyanlar ogluma cok kotu davrandigimi dusunebilirdi yani oyle acikli bir aglama. oglum suan 17 aylik ve durum hala Boyle. Cevremde bir cok bebek/cocuk sahibi anne var. Arkadaslarim, komsularim vs. Bir cogunun cocuguna imrenerek bakiyorum. Ben nerede yanlis yaptim/yapiyorum diye kendime cok sordum ama arkadaslarimdan biliyorum o sakin, tatli cocuklarina hicte ozenerek davranmiyorlar. Bagirma, bazen dayak, ilgisizlik vs.
Acaba diyorum cocuklara bagirmak, vurmak onlari korkutup sindirdigi icin mi sessiz, itaatkar cocuklara donusuyorlar?
Hic kizmadiginda, sakin sakin egitim vermeye calistiginda ozgurce istedikleri gibi mi davraniyorlar? Ve bu davranislari genellikle biz anne babalari/yetiskinler rahatsiz edecek turde mi oluyor?
Ben sanirim dogruyu/yanlisi idrak edebilecek olgunluga gelene kadar sakince anlatmaya devam edecegim. Bu surec benim icin ne kadar zor olacak olsada.
Daha cok kendimi anlatarak cevap vermeye calistim ama yine de direk sorunuza cevaben sunu soyleyeyim;cocuk buyutmenin kolay bir yolu yok. Kendinizi sabirla,sevgiyle cocuk buyutmeye hazir hissettiginizde bu endiselerinizde eminim kaybolacaktir. Ve tabi ki kardesle evlat ayni degil. Evlatla esit tutulabilecek bir sevgi yok.
