- 14 Ocak 2013
- 3.034
- 2.974
Herkese merhaba,
Benim sorum üç çocuğu olan güzel annelere. İki evladım var. Biri 5 diğeri 8 yaşında. Benim de yaşım 40'a yaklaştı. Eşim çocukları çok ama çok seviyor. Geceleri kalkar, altını değiştirir, ona bırakıp çıkarım, gezerim. Hatta ilk çocuğum küçükken kpss'ye hazırlanıp alanımda derece yapmıştım. İkinci doğduktan sonra yüksek lisansımı yaptım. Hepsi eşimin sayesinde. Hala geceleri kalkıp tuvalete kaldırır. Sorumluluktan kaçmaz. Hastalansalar ben izin alamam o alır bakar, doktora o götürür. Maddi açıdan da sıkıntımız yok.
Gelgelelim benim problemime. Eşim yaşımız geçmeden bir çocuk daha istiyor. Çok kardeş olmayı oldum olası çok sevdim. Biz dört kardeşiz. Eşim de dört kardeş. Hayatta hiç sıkılmadım. Şu anda da en büyük destekçim onlar. Hatta bir kardeşim daha olsaydı bile diyorum bazen. Fakat ben çocuk bakamıyorum. Yani çok güzel bakıyorum, ilgileniyorum ama hayat beni yoruyor. Kaygı düzeyim çok yüksek. Bakıcı bulmak, kreşe başlatmak, hastalıkları vs. endişe sebebiyle günlerce uykusuz kalmama sebep oluyor. Bisiklete binecek olsalar kafamda yüz çeşit korku senaryosu beliriyor. Aşıya bile ben götürmedim hiç. İlk çocuğumda kan aldılar hastanenin kapısında ağladım. Hayatta kendim ile ilgili konularda hep çok güçlü oldum, pek çok şeyi tek başıma başardım, pek çok şeyin üstesinden geldim ama çocuklar beni psikolojik olarak çok yıprattı. Rahat olamıyorum. Beslenme hazırlarken bile erik, fındık vs. koymuyorum boğazına kaçar diye. Okulun kapısından girene kadar bekliyorum, aklım yine onlarda kalıyor.
Bir diğer konu da bu ülkede, bu şartlar altında bir çocuk daha doğurmalı mıyım sorusuna olumlu cevap veremiyor oluşum. Bakıyorum Suriyelilere kadın 24 yaşında yedinciyi doğurmuş. Bu ilkellik, bu bilinçsizlik de öldürüyor beni. İnsanların devamlı üremeye zaman harcamasından ziyade dünya için faydalı olacak şeyler yapmasını, kendini bulmasını, kendini geliştirmesini, kendini değiştirmesini isterim. Ama tüm bunlar için çabalarken de kardeşlerimin desteğini hissetmek beni mutlu ediyor.
Uzun uzun yazdım, biraz da kendim için yazdım ama çok fazla gelgit yaşıyorum. Üç çocuğu olan ve çalışan anneler, neler yaşıyorsunuz? Neler hissediyorsunuz ve ne düşünüyorsunuz merak ediyorum. Teşekkür ediyorum.
Benim sorum üç çocuğu olan güzel annelere. İki evladım var. Biri 5 diğeri 8 yaşında. Benim de yaşım 40'a yaklaştı. Eşim çocukları çok ama çok seviyor. Geceleri kalkar, altını değiştirir, ona bırakıp çıkarım, gezerim. Hatta ilk çocuğum küçükken kpss'ye hazırlanıp alanımda derece yapmıştım. İkinci doğduktan sonra yüksek lisansımı yaptım. Hepsi eşimin sayesinde. Hala geceleri kalkıp tuvalete kaldırır. Sorumluluktan kaçmaz. Hastalansalar ben izin alamam o alır bakar, doktora o götürür. Maddi açıdan da sıkıntımız yok.
Gelgelelim benim problemime. Eşim yaşımız geçmeden bir çocuk daha istiyor. Çok kardeş olmayı oldum olası çok sevdim. Biz dört kardeşiz. Eşim de dört kardeş. Hayatta hiç sıkılmadım. Şu anda da en büyük destekçim onlar. Hatta bir kardeşim daha olsaydı bile diyorum bazen. Fakat ben çocuk bakamıyorum. Yani çok güzel bakıyorum, ilgileniyorum ama hayat beni yoruyor. Kaygı düzeyim çok yüksek. Bakıcı bulmak, kreşe başlatmak, hastalıkları vs. endişe sebebiyle günlerce uykusuz kalmama sebep oluyor. Bisiklete binecek olsalar kafamda yüz çeşit korku senaryosu beliriyor. Aşıya bile ben götürmedim hiç. İlk çocuğumda kan aldılar hastanenin kapısında ağladım. Hayatta kendim ile ilgili konularda hep çok güçlü oldum, pek çok şeyi tek başıma başardım, pek çok şeyin üstesinden geldim ama çocuklar beni psikolojik olarak çok yıprattı. Rahat olamıyorum. Beslenme hazırlarken bile erik, fındık vs. koymuyorum boğazına kaçar diye. Okulun kapısından girene kadar bekliyorum, aklım yine onlarda kalıyor.
Bir diğer konu da bu ülkede, bu şartlar altında bir çocuk daha doğurmalı mıyım sorusuna olumlu cevap veremiyor oluşum. Bakıyorum Suriyelilere kadın 24 yaşında yedinciyi doğurmuş. Bu ilkellik, bu bilinçsizlik de öldürüyor beni. İnsanların devamlı üremeye zaman harcamasından ziyade dünya için faydalı olacak şeyler yapmasını, kendini bulmasını, kendini geliştirmesini, kendini değiştirmesini isterim. Ama tüm bunlar için çabalarken de kardeşlerimin desteğini hissetmek beni mutlu ediyor.
Uzun uzun yazdım, biraz da kendim için yazdım ama çok fazla gelgit yaşıyorum. Üç çocuğu olan ve çalışan anneler, neler yaşıyorsunuz? Neler hissediyorsunuz ve ne düşünüyorsunuz merak ediyorum. Teşekkür ediyorum.
Çöp değilim ve olmamak için çabalıyorum dedim. Ve en önemli duygu olan merhamet duygusunu ve empatiyi çocuklarıma aşılamak için çabalıyorum.
sizin çocuğunuz bile yok. Yanlışlıkla korunurken hamile kalmadınız mı siz? Siz de batabilirsiniz, kocanız sizi aldatabilir, ölebilir falan filan o zaman. Gidip aldırın bence. 
Neyi kıskandınız da böyle boş bir yorum yaptınız? Siz bu kafayla yanlışlıkla üçüncüye de hamile kalırsınız. Kadın ne soruyor siz ne yazıyorsunuz? Azıcık beyin ya, azıcık! Konu sahibinin evlatlarına dertleneceğinize o çocuğu çöp olmadan yetiştirmek için kendinizi biraz geliştirin bence. Sizde epey sıkıntı gördüm ben. Bu çocuktan sonra korunma konusunda da eğitim alın lütfen.
