ikinci çocuk konusunu aylarca düşünüp tarttım diyebilirim. Benim kaygım hiçbir zaman dünyanın gidişatı veya maddiyat olmadı, biz üç kız kardeşiz, çok mutlu bir çocukluk ve yarı yetişkinlik geçirdik. Evlenene kadar birbirimize çok bağlıydık, dert ortağıydık, birimizin varlığı diğerine huzur verirdi. Hepimiz kariyer yaptık, bizimiz doktor birimiz diş hekimi birimiz çevirmen/yönetici oldu. Sonra evlilikler başladı ve aramıza yeni insanlar katıldı. İki kardeşim de kendi aile sorunlarına daldı. Ben onlardan geç evlendim, bekarken hersey güzeldi, sürekli onlara yardım için koşturdum, yeğenlerime baktım vs. ancak evlendikten sonra aslında ne kadar yalnız olduğumu anladım.
4 sene önce babam vefat etti, ana gibi yar olmaz lafı ne kadar doğruymuş onu öğrendim. Kardeşlerim sadece doğumumda geldiler, çocuğum 18 aylık, evime herhalde 4-5 kez gelmişlerdir, onun dışında görüşmedik, hep onların işi var ben onlara uyuyordum. Meğer ilişkimizi ben ayakta tutuyormuşum, çocuğum olduktan sonra bazı sorunlardan dolayı evden pek dışarı çıkamadım, onlar bu süreçte aramayınca ben de arayıp sormayı bıraktım, ayda yılda bir kez bir araya geliyoruz, büyük bir manevi boşluk falan da hissetmiyorum. Allah anneme uzun ve sağlıklı ömürler versin, kardeşlerim hikaye, başım sıkıştığında ya da dertleşmek için aradığımda hep kendi dertlerini anlatıyorlar, beni dinlemiyorlar bile. Kendi hayatımdan yola çıkarak çocuğuma kardeş yapmanın gereksiz olduğu sonucuna vardım, kardeşlik evlenene kadar mükemmel birşey, karşılıksız sevmeyi paylaşmayı öğrenir ancak gerçekten aşık olduğunda da bu duyguları öğrenme şansı var. İleri yaşlarda hayal kırıklığı çok kırıcı.
kıssadan hisse: dünyayı bırakıp kendi gerçek dünyanıza göre karar vermeniz lazım. En doğru kararı kendiniz verirsiniz, kimse sizin içinde bulunduğunuz şartları sizden iyi bilemez. Olumlu yorum yazanlar kadar olumsuz yazanlar var, hepsi doğru, hepsi yaşayanın kendi gerçeği. Kardeşliği tam yaşayanlara ne mutlu.
İkinci çocuk kararını etkileyecek birinci şey kendi deneyimlerimiz, ikincisi kendi gerçeklerimiz (maddi durum, yaşadığınız coğrafya, eşiniz, onun ailesi vs onları da hesaba katmak lazım)
kızım için ise kardeş istese de düşünEmıyorum çünkü herşey gittikçe zorlaşıyor, imkânlarım tek çocuğa bile zor yetiyor, gıdası, eğitimi, sağlığı, giyimi, güvenliği.....bir servet tutuyor,bu durumda niye 2. 'nin günahına gireyim ki?
