Kardeşim 22 yaşında iki çocuk annesi. 18 yaşında ısrarlarımıza rağmen asla istemediğimiz kocasıyla evlendi ve evlenmemesi için en çok uğraşan bendim birlik gitmesini hiç istemiyordum birlik olmasından ziyade insanlıktan nasibini alamamış insanlardı ailece. Evlendiği günden itibaren kocası bunu hiç gezmeye götürmezdi hala gitmezler bir yere kardeşim hep evde durur aslında o da kendi çapında etkinlikler buldu sonra anlatırım.
Kardeşimin evi arabayla bana 10 dklık mesafe var ve herhafta sonu size gelelim mi diyordu, ilk zamanlar kabul ettim tamam gelin çay içeriz otururuz felan derken bu sefer hafta bana gelmeye başladı, artık planlarımı onlara göre yapmaya başladım bu durum beni fazlasıyla germeye başladı stres yapıyordum her hafta sonu.
Kardeşim, kv kp ile anlaşamayınca evi ayırdılar ve bana çok yakın yere taşındılar sevindik tabi ne güzel kendine ait evi olacaktı.
Yakın olunca her gün beni aramaya başladı
Bana gelsene, size gelmeyi düşünüyorduk, markete gidicem, çocuklara bakarmısın temizlik yapacam, hastaneye gidiyoruz çocuğun birine bakarmısın. Eğer bir gün beni aramıyorsa anlıyorum ki o gün ya evde değil yada misafiri var benim tasvip etmediğim arkadaşları. Neden tasvip etmiyorum çünkü faceden gruptan bulduğu ne olduğu belli olmayan insanları evine toplayıp buluşması. Ne kadar konuşsakta asla anlamaması. Çıldırtıyor beni hemde nasıl onun yüzünden sinir krizine giriyorum.
Benim çocuğum yok olmuyor yiğenlerimi canım gibi severim hemde çok.
Kardeşim laftan anlamıyor artık yetemiyorum kendi hayatım evim var bir gün temizlik yapsam ertesi günü dinlenmek istiyorum ama olmuyor hep ya bana gelmek istiyor yada benim ona gitmemi istiyor, onun yüzünden sürekli bahane bulup yalan söylemek zorunda kalıyorum bu durum beni çok üzüyor. Kardeşime hayır dediğim zaman vicdanım rahat etmiyor bu sefer kendi kendimi yiyip bitiriyorum ihtiyacı vardı bana diyorum sıkılmıştır diyorum offffff.
Durumları iyi değil çok zor geçiniyorlar ama sürekli misafir çağırıyor evine, kendide gidiyor artık karışmıcam benden uzak dursunda ne yaparsa yapsın diyorum bu sefer misafirlikten evine dönerken bana uğruyor ne oldu bir kapı gezmek yetmedimi diyorum çocuklar istedi diyor . Evine misafirleri toplayıp ertesi günü beni temizliğe çağırıyor.
Artık bunladım. Acaba bugün arayacak mı bugün şu işimide yapayım yarın kesin arar işim kalmasın diye plan yapmak zorundaymıyım. Anlamıyor asla laftan anlamıyor sürekli beni görmek istiyor aslında beni değil sürekli birileriyle iletişim halinde olmak istiyor offf yazarken bunaldım. Devamını sonra yazarım daha yazmadığım bir çok şeyler var.
Yani anlayacağınız hayır demek vicdanımı yokluyor evet demekte beni yoruyor
Kavga ettik benimde hayatım var dedim barıştık ara verdi sonra yine devam
Ne yapmalıyım ben mi abartıyorum
Kardeşim çok çok iyi insan asla kötülük yok içinde ona hergün gitsem gitsek sesi çıkarmaz aşka acımaz kendine. Ama ben öyle değilim kimse onun gibi değil bunada anlatım yine anlamadı. İşine geleni yapıyor.
