Anlattıklarınızdan çok fazla üstüne gittiğiniz çıkarımını yapıyorum ki bu durumda çocuğun olaya bir korku hissiyle yaklaşması çok normal. Öncelikle ona, her yaptığı ya da yapmak istemediği karşılığında ağlamasını öğretmişsiniz. Körelteceğinize de, körüklemişsiniz. Bu birinci yanlış. İkinci yanlışta, ailelerin bir şeyleri baskı sonucu yaptırabileceklerini sanmasıdır. Siz iyi niyetli olsa da, bunu yapıyorsunuz.
Küçükken çocukları, "uyumazsan öcü gelip seni alacak" demekle bir bu durum. Çocuk için de korku figürü; okul, dersler, kitaplar ve o aldığınız renk renk çantalar ne yazık ki. Özellikle bir psikoloğa gitmenize gerek yok. Okuldaki danışman ile görüşmeniz ve çocukla onun bir kaç günde bir görüşmesi, okulu farklı boyutuyla anlatması, göstermesi lazım. Danışmanlar eğitimlerinde bunun birçok metodunu öğreniyorlar.
Benim naçizane önerilerim, bir süre üzerine çok gitmemeniz. Farklı yollarla da olsa dersi okulu sevdirmeye çalışmamanız. Bunu bırakın okuldaki psikolojik danışman yapsın. Çünkü sizinle bu konuda yapacağı her konuşma, aynı sendromu yineleyecektir. Ders yapmıyorsa, üstelemeyin bir süre. Elbet bir yerden sonra ders yapması gerektiğinin farkına varacaktır. Baskı ile çözüm değil, daha büyük sarmal düğümlere sahip olunur. Çocuğu bu konuda daha fazla kaybetmeyin. Babanız, anneniz, siz ya da akrabalarınız bu yöndeki baskıları sonlandırsın. Eminim gelişme gösterecektir.
Bir de en başta da belirttim ya, bu ağlayarak her şeyi elde etmeye çalışmak hissi. Bu çok tehlikeli, bunu yenmeye çalışın asıl. Bunun için teknikler geliştirin ve bir psikolog gerekiyorsa, bunun için gerekiyor unutmayın. O ağlama büyüyünce, başka metotlara dönüşebilir ve bunu kimse istemez.
Sevgilerimle..