Anlaşılan o ki artık iyice patlama noktasına gelmişsiniz. Ama, eşinize patlamak, siz de fakındasınız, işleri daha da içinden çıkılmaz hale getirirmiş. Cinsel hayatınızı da düzeltmek için, mutlaka birşeyler yapmalısınız. Daha çok gençsiniz. Ama tabi moralinizi yükseltmeden de bir takım fantaziler yaratmakda zorlanacaksınız mutlaka. Ancak, bu evliliğin de böyle devam etmesi, her iki taraf için de çok zor.
Çalışıyor musunuz bilmiyorum: Eğer çalışmıyorsanız ve imkan varsa çalışıp, biraz kafanızı rahatlatabilirsiniz belki. Yok eğer çalışma imkanınız yoksa, bir meşgale bulmaya çabalayın. Ne bileyim, dikiş olur, örgü olur artık eliniz neye yatkınsa. Ya da kitap okuyun, bilmece çözün, eğer seviyorsanız. Arkadaş çevreniz nasıl bilmiyorum, biraz gezmek için zorlayın kendinizi. Ama bana kalırsa, siz de sıkıntı yaratan konuları, tanıdık kimselerle pek paylaşmayın. Ya burada paylaşın, ya da imkan varsa profesyonel yardım alın.
cnm okudum ve gerçekten çok üzüldüm. bu tarz insanlardan nefret ediyorum ya nasıl bukadr acımasız olabiliyolr. bence ilk yapman gereken şey görümcene KOCA bulmak
çok çok zor bir durum. Allah yardımcın olsun canım.
birbirini seven iki insanın aile yüzünden bu duruma gelmesi ne kadar üzücü.
hala seviyoruz birbirimizi dediğin için bence boşanma diye bir seçeneğin olmamalı.
o insanlar yüzünden biterse yazık olur.
bu zamana kadar iyi dayanmışsın. artık profesyonel yardım almanın zamanı gelmiş.
2 senede 5 kere ilişkiye girdik diyorsun. belli ki ikinizin de psikoloji yerle bir.
daha fazla geç kalmadan yardım alın.
nerden başlasam ,ne yazsam bilmiyorum..uzun zamandır çok kötüyüm...
ilk önce aşık olduğum ve bana aşık olan bir adamla evlendim.herşeye rağmen çok mutluydum..sonra eşimin annesi ,ablası ve onlara söz geçiremeyen babası yüzünden hayatım mahvoldu..aynı binada hayatı zindan ettiler...neler yaptıklarını anlatamam,o kadar doldurdular ki içimi...benimle ,ailemle,akrabalarımla hatta arkadaşlarımla uğraştılar..evimin kapısını kimse açmaz oldu,onlarla karşılaşmamak için..
ne pişirdiğime,ne giydiğime hep laf söylediler..ama mertçe yüzüme karşı değil,hep iğnemeler,hep laf sokmalarla..cevap verdiğimde aaa biz sana demedik ki sen alınıyosun,oğlumuzu bize karşı kışkırtmak için masustan yapıyosun dediler..eşim beni savundukça , acısını yine benden aldılar....
görümcem benden 10 yaş büyük ve bekar ve eşimi benden kıskanıyor..afedersiniz ama sanki kocasını elinden almışım gibi davranıp benimle yarışıyor..kaynanam ise sürekli eşimin cebiyle alakadar..
kiii durumu çok çok iyidir ve bir o kadar cimri...
eşime sürekli karına ne alırsan banada,ablanada alıcaksın felan diyodu..eşimde bir gün dayanamadı ,eşime çok şık ,kırmızı bi gecelik aldım yarında size alırım diyince homurdana homurdana gittiler.neyseee çok uzattım daha nelerr nelerr.6 senede neler yaşadım anlatamam.
herrrrşeye rağmen eşimle hep onları umursamadan yaşamaya çalıştık.ama sonra sonra psikolojim o kadar bozuldu ki,sürekli onlardan konuşur oldum.
niye böyle yaptılar,niye onu dediler derken eşim de hem beni anlayıp destek veriyo ,hem de hergün acaba bugün ne oldu diye strese girmeye başladı..elimizde olmadan uzaklaştık birbirimizden .
diyorum ya bazı şeyler illa sözle ifade edilmez diye..
mesafeyi kaldırmış gibi yapın.
bir önceki yazımdada yazdım bunu.
belki "onlar yapsın ben suçsuzum..." diye düşünebilirsiniz haklısınızda.
ama malesef dünya adil değil. ve siz yuvanızı kurtarmak istiyorsanız pes edip kendi kendinizi yemektense harekete geçin. onların o çirkin suratlarına tahammül edin ve oynayın.
ve en önemlisi eşinizin bundan haberdar olmasını sağlayın
ayrıcada o insanlarla uğraşmayıda bırakın,uzaklaşın...onlarla uğraş uğraş nereye kadar??? bitmişsiniz zaten!
öncelikle okuyup cevap veren herkese teşekkür ediyorum...taşınma konusuna gelince eşim benden çok istiyor taşınmayı.ama ev alarak gitmek istiyor ve şu anda birikim yapmaya çalışıyoruz..ama ev almak kolay değil birkaç sene daha oturmak zorundayız..kiraya çıkarsak hem birikim yapamayız hemde çıkmaya kalktığımızda kayınvalidem ayılıp-bayılıp ikna etti....sonuçta annesi tamamen vazgeçemez onlardan, kii herşeye rağmen bende bunu istemem...
bu arada 27 yaşındayım ve 6 yıllık evliyim...bebeğim yok,bir defa düşük yaptım..hamile olduğumu bilmiyordum ve merdivenlerden düştüm,kanama oldu ve hastaneye gittiğimizde düşük yaptığımı öğrendim.ama kayınvalidem bunun benim suçum olduğumu düşündüğünden geçmiş olsun bile demedi...babamı kaybettiğimde tatildelerdi ve kayınpederim tel etti..aaa bak annende başsağlığı diliyor dedi..ne cenazeme gelen oldu ne de arayıp nasılsın diyen...
eşim sağolsun hep yanımdaydı,her durumda ..
başlarda inanın eşimi üzmemek için ,beni onlar ilgilendirmiyor ne yaparlarsa yapsınlar dedim.huzurumuzu kaçırmamak için..ama zamanla çok doldum ve anlatacak kimsem yok...bende hırslandıkça eşime patlamay başladım
sanırım kendimi bitirmemin en önemli sebeplerinden biri...bana neden bunu yapıyorlar,ben onlara ne yaptım ki demekten ve ne yaparsam benimle uğraşmazlar acaba diye düşünmekten, kendimi yedim bitirdim...olay tam bir kısırdöngüye dönüştü ve hayatımızı yaşamayı kaçırdık
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?