Karşımda beni zerre farketmeyen ve sevmeyen biri var. Bense bir saniye daha yüzüme baksın diye içten içe yalvariyorum adeta. Kolay kolay kimseye anlatamam da bu insanı. Yanlış anlamayin evli ya da hayatinda biri var falan değil. Ama bir şekilde tanıdıklık durumu olduğu için bir karşılığı olmayan duyguları bilmelerinin gereği yok kimsenin. Bir umudum olmadığının farkındayım. Ne yüzüme adam gibi bakıyor ne de benimle gerekmedikce aynı ortamda bulunuyor. Tüm bunlara rağmen onu bu kadar düşündüğüm için kendimi çok kötü hissediyorum. Hayır ergenlik dönemi de geçti ama sanki o dönemdeki kalp çarpıntilari geri dönmus gibi. İnsanın duygularını yenmesi çaba ile olur mu bilmem ama sizler böyle durumda nasıl yenebildiniz üzüntünüzü. Sahi geçiyor mu tüm bunlar ? Lütfen bana akıl verin. Yemek yesem iştahım yok, gülmek bile gelmiyor içimden. Birilerinin beni anlamasina ve tesellisine çok ihtiyacım var.