- 18 Ocak 2018
- 692
- 374
- 53
- 34
- Konu Sahibi Ponciginannesi
- #1
Bir önceki konumda eşime karşı bir anda hislerimin kaybolduğunu, ona karşı birşeyler hissetmediğimi paylaşmıştım burada.. rahat batmıştı resmen bana neyse.. burada herkes düzelir, geçer, herkesde ara ara olur böyle dönemler insan yeri geliyor kendinden evladından bile sıkılıyor hayat yoruyor vs. demişti..
bende hep geçeceğine inandırdım kendimi.. ama gitgide kayboldum boğuldum sanki düşüncelerimin içerisinde
ben çalışıyorum işim masa başı bir iş benim bulunduğum oda da iki kişiyiz ben ve bir abi var..
genellikle haftada 2 gün yogunuz onun harici genelde boş geçiyor ve ben boş kaldıkca bu düşüncelerde kafamda döndükce tırlatacakmış gibi oluyorum.. devlet hastanesinde psikologlar çok fazla ilgilenmiyorlar , genelde dinleyip ilaç yazıyorlar vs vs.. zaten birsürü hasta var özele gitmeyede gücüm yetmiyor.. dua ederek kafamı dağıtarak toparlamaya çalışıyorum kendimi iyi şeyler düşünüyorum
eşimle 1 hafta tatile gittik çok eğlendik , çok güzel bir tatil geçirdik bugün bebeğimiz hastalandı ama şükür çok ciddi birşeyi yok..
eşimin izni bitmediği için halen evde ben iş başı yaptım
ama eşime karşı hissetttiğim daha dogrusu hissedemediğim şeyler devam ediyor geçmiyor, kavga çıkardım durduk yere hanı belki iyi gelir diye ama yok.. düzelmiyorum
onunla konuşmak sohbet etmek muhabbet etmek artık sıkıyor beni.. telefonla arayınca daralıyorum, cinsel anlamda yakınlaşmak da gelmiyor içimden..
ben bu durumu yenemiyorum geçmiyor olmuyor.. eşime karşı böyle hissetmek çok üzüyor beni
oysa nice evlilikler var. karısını aldatan şiddet gören kadınlar, kocası eve gelmeyen cocugu ile ilgilenmeyen
ailesi yüzünden eşini ezen vs.. biliyorum nice hastalıklarla cebelleşen insanlar var nice dertler var.. benim ki ne ki ?
ama aynı evin içerisinde eşime karşı birşey hissetmemek çok kötü birşey
onun bunu anlamasından da korkuyorum oysa o bana karşı böyle şeyler hissette ne kadar üzülürdüm ben ne yapacağım
düşünmekten beyin travması geçiriyorum sanki
bu arada aklımda kesinlikle başka birisi yok yahut etkilendiğim birisi düşündüğüm birisi yok..
bunları bilmenizi istiyorum
bana yardım edecek birileri vardır inşallah birileri ile konuşmaya ihtiyacım var..
bende hep geçeceğine inandırdım kendimi.. ama gitgide kayboldum boğuldum sanki düşüncelerimin içerisinde
ben çalışıyorum işim masa başı bir iş benim bulunduğum oda da iki kişiyiz ben ve bir abi var..
genellikle haftada 2 gün yogunuz onun harici genelde boş geçiyor ve ben boş kaldıkca bu düşüncelerde kafamda döndükce tırlatacakmış gibi oluyorum.. devlet hastanesinde psikologlar çok fazla ilgilenmiyorlar , genelde dinleyip ilaç yazıyorlar vs vs.. zaten birsürü hasta var özele gitmeyede gücüm yetmiyor.. dua ederek kafamı dağıtarak toparlamaya çalışıyorum kendimi iyi şeyler düşünüyorum
eşimle 1 hafta tatile gittik çok eğlendik , çok güzel bir tatil geçirdik bugün bebeğimiz hastalandı ama şükür çok ciddi birşeyi yok..
eşimin izni bitmediği için halen evde ben iş başı yaptım
ama eşime karşı hissetttiğim daha dogrusu hissedemediğim şeyler devam ediyor geçmiyor, kavga çıkardım durduk yere hanı belki iyi gelir diye ama yok.. düzelmiyorum
onunla konuşmak sohbet etmek muhabbet etmek artık sıkıyor beni.. telefonla arayınca daralıyorum, cinsel anlamda yakınlaşmak da gelmiyor içimden..
ben bu durumu yenemiyorum geçmiyor olmuyor.. eşime karşı böyle hissetmek çok üzüyor beni
oysa nice evlilikler var. karısını aldatan şiddet gören kadınlar, kocası eve gelmeyen cocugu ile ilgilenmeyen
ailesi yüzünden eşini ezen vs.. biliyorum nice hastalıklarla cebelleşen insanlar var nice dertler var.. benim ki ne ki ?
ama aynı evin içerisinde eşime karşı birşey hissetmemek çok kötü birşey
onun bunu anlamasından da korkuyorum oysa o bana karşı böyle şeyler hissette ne kadar üzülürdüm ben ne yapacağım
düşünmekten beyin travması geçiriyorum sanki
bu arada aklımda kesinlikle başka birisi yok yahut etkilendiğim birisi düşündüğüm birisi yok..
bunları bilmenizi istiyorum
bana yardım edecek birileri vardır inşallah birileri ile konuşmaya ihtiyacım var..
