gerçekten iş genelde erkeklerde bitiyor.. ben bizzat şahit oldum buna ben de 4 senedir birlikteyim nişanlımla son 1 senedir nişanlıyız , nişanlımın annesi çok kıskandı kabullenemedi, nişanlım tek erkek evlat.. ben kayınvalidemi de anlıyordum aslında, gözünün içine bakan oğlu bi anda bütün ilgisini sevgisini daha yeni tanidiği bi kıza veriyordu o da bunu kabullenemiyordu.. sürekli oğlum beni artık sevmiyor, oğlum çok değişti, oğlum böyle değildi diyip duruyordu.. ben de olur mu hiç anne başkadır eş başkadır ikisinin sevgisi kıyaslanmaz diyordum.. ama kadın çok mutsuzlaşti.. gözünün feri söndü resmen.. nişanlımdan uzaklaşti o da, soğuk davranmaya sürekli azarlamaya başladı.. kendince oğlunu cezalandırıyordu.. bi bayram günü şehir dışında, uzaktaydı , telefonla arayıp bayramlarını kutlamak istedik, önce babasıyla konuştuk bayramlaştık tlf a annesini istedik gelmek istemedi, konuşmak istemedi bizimle, sonra zorla aldı tlf nu eline ama buz gibi konuştu, zaten sadece benle konuştu nişanlım tlf nu aldığında suratına kapattı oğluyla konuşmadı.. tek suçu oğlunun benim yanımda olmasıydı.. allah var inkar edemem kadın bana karşı hep iyiydi, bana karşi bi hatasını görmedim ama direk oğlunu suçluyor onu cezalandırıyordu.. neyse bu telefonda soğuk konuştuğu gün benim şalterlerim attı, böyle olmaz dedim.. biz ne yapiyoruz ki ? benimlesin diye sana bu şekilde davranmasına göz yumamam madem annen mutsuz sen benimlesin diye, ayrılalım, annen de alsın seni sarsın sarmalasın yanından ayırmasın.. ben gelemem böyle şeylere dedim.. nişanlım annesine toz kondurmadı, bana bağirip çağirdi saçmalıyorsun dedi.. benim annem kıskanç değil sadece zamana ihtiyacı var sen benim ilk kız arkadaşımsın alışamadı bilmem ne.. yani suçlu ben oldum o an.. sustum yorum yapmadım.. sonra annesi şehir dışından geldiğinde çok büyük bir kavga etmişler, annesine sen ne yapmaya çalişiyorsun , böyle soğuk soğuk konuşuyorsun bizimle, çocuk gibi küsüyorsun, yakışıyor mu hiç sana, sen bir annesin olgun olman lazım, ya hareketlerine çeki düzen verirsin ya da ben de sana senin davrandiğin şekilde davranırım demiş.. bunları görümcemden duydum.. onu da nasıl öğrendim , beni yemeğe çağirdilar, baktım nişanlımla annesi hiç konuşmuyor, küsmüşler birbirlerine.. ama kadın bana karşi çok nazik, benle bi sorunu yok gibi görünüyor, hatta kendisi çağirdi yemeğe , benle konuşuyor oğluna küs, oğlu da ona küs.. böyle 2 hafta konuşmadılar.. sonra kadın adım attı.. bariştilar.. şimdi son 3 senedir gram kıskançlığını görmedim.. hiç huzurumuzu bozmadı.. tam tersi hep bir anne şefkati yaşattı bana.. hataları olmuyor mu, onun da oluyor benim de oluyor insanız sonuçta.. ama ilişkimize zarar verecek ufacık bir davranışı asla olmuyor.. ama eğer nişanlım tavrını koymasaydı, annesi her küstüğünde onu pohpohlasaydı böyle iyi olmazdık.. anne de hata yapabilir, insan sonuçta, kıskanabilir de hatta, ama oğlu ona ayna tutarsa, anne kendine dön bir bak derse, ona olgun davranması gerektiğini hatırlatırsa düzelir.. ama yok sürekli alttan alır sürekli sanki hata yapmış gibi suçluluk duygusuyla annesini pohpohlarsa kadında da ben haklıyım duygusu oluşur..
