Kayinvalidenizin bebeginize annecim demesi sizi rahatsiz eder mi?

dern35 .!.:

Merhaba bayanlar.Kayinvalidenizin bebeginize annecim veya annem diye hitap etmesi sizi rahatsiz eder mi? Benim kayinvalidem bebegime gel annecim,aglama annecim,annecim annecim annecim...surekli annecim,annem diye hitap ediyor.bebegimin anne ve babayi ogrenecegi zamanda boyle bir kavram karmasasi yaratmasi beni rahatsiz ediyor.siz olsaniz ne dusunursunuz?

Genişletmek için tıkla...

Gereksiz şeylere takılıyorsun diye düşünüorum.

anneniz soylerse rahatsiz olurmusunuz? cevabi o kendiniz verin o halde...

benim kendi annemde annem der bazen cocuguma bu beni mutlu eder..aynisi kayinvalidem icinde gecerli...torununu sevmeyen nice kaynanalar var...seviyorsa ve diyorsa ne mutlu bana...

Ben çocuklara annecim, annem denmesini doğru bulmuyorum.
Aynı şekilde aşkım denmesini ve dudaktan öpülmesini vs de.
Bebek, anne, sevgili durumları karıştırılmamalı diye düşünüyorum.

Ben çok kıskanç biriyim, kesin hoşuma gitmezdi

Annelik,kadina cocugu sayesinde verilen bir lütuftur.Her anne kendi cocugunun annesi olma ayricaligini yasar ve bu mutlulugun tadina varmak ister.O bebegin agzindan cikacak iki hece anne kelimesini duyabilmenin heyecaniyla yasariz.O iki hece sayesinde dunyalar bizim olur.Bu ozel duyguya ve bize verilen bu lütfa bizim rizamiz olmadan ortak olmaya calisanlar sinirlarini asiyormus hissi olusturuyor bende.Arada bir degil de surekli soyleniyorsa bu kelime huzursuzlugunuz had safhaya ulasir.

Benimki beni bile annem, kuzum diye sevdiginden buyuk ihtimalle cocugumuda oyle sevecek.ha bana garip gelmez ama "kotu" bir kayinvalide bunu yaparsa karsi tarafin sinirlenip alinmasi normal.o annem dedikce insanin tuyleri diken diken olur.

O değil bende bebekleri annemmm die severim:-D ne bilim hani insanın agzindan cikiverior. Millet bana da takiormudur acaba? Yoksa sadece kaynanalarinki mi batiyor:-D:-D

Bana da çok batardı. Artık demiyor ama belki de benim yanımda demiyordur bilmiyorum. :) Bu kaynana düşmanlığı filan değil arkadaşlar, yakın bir arkadaşım da var o da kızıma öyle hitap ediyor sinir oluyorum. Bun durum bence duygu dünyasındaki hassasiyetiniz ve kelimelere atfettiğiniz önemle ilgili. Herkes kendi çocuğuna anneeeem diye hitap etsin. Annelik bu güne kadar yaşadığım en güzel ve en zor duygu. Kızımın hem şekil hem içerik olarak sadece benimle o bağı kurmasını isterim. Kelimelere de basbayağı takılırım, dili de çok zengin kullanmaya çalışırım yanlış ifade kullanmaktan da kaçınırım. Dil kullanımında gösterdiğim özeni çevremdekilerin de göstermesini isterim. Alıntı yaptım çıktı mı bilmiyorum ama bir arkadaş demiş ki "o çocuk büyüyünce babaannesini annesi mi sanacak?" Evet sanmayacak ama ona da anne demeye başlarsa kendini ifade ettiği ilk senelerde annesini tek ve biricik olarak görmeyecek, anne kavramı onun için "kendisine bakan sevgi dolu kadınlar" olarak ifade bulacak. Abarttığımı düşünmeyin 0-3 yaş arası kavramlar çok önemli çocuklar için. Ayrıca anne olup da buna sinir olmayan arkadaşlara imrendim. Demek ki bizlerden daha iyimser daha kalender insanlarsınız. Keşke ben de öyle olabilsem... Kızım daha çok küçüktü bende de lohusa depresyonu sürüyor. Kayınvalidemin kızıma karşı melankolik bir ilgisi vardı. Alır götürür arka odalarda severdi, doğum izninden sonra bebeği anneme bıraktığım için (annemle işyerim arası mesafe 2 dakika k.validemle yarım saat) "bu çocuk beni unutacak beni sevmeyecek" derdi, güzellikle ikna ederdim karda kışta her fırsatta götürürdüm sevsin diye, kızım doğduğunda "ay ben unutmuşum yapamam" diye bakımında bana hiç yardım etmedi ben de zaten talep etmedim ilk geceden kimseyi istemedim yanımda ama sonra laf sokmaya başladı "bir altını bile değiştiremedim" diye... kızımı kucağımdan alırdı çocuk ağlayıp beni geri istediğinde "bırak şu anneni her zaman görüyosun" diye uzaklaştırırdı. Kızım bana baktığında "bir kere de bana böyle bak varsa yoksa annen!" derdi. Ben de "tabii ki bir tek bana böyle bakacak ben annesiyim dünyada ilk beni tanıdı" derdim. Annem annem diye sevdiğinde de kırmadan dökmeden rahatsızlığımı belli ettim. Bir gün "annen kurban olsun sana" dediğinde şakayla "aaa hep beni kurban ediyorsun biraz da babasını kurban et" dedim. "Ben senin için söylemedim ki size de annem diyorum ya kendimi söylüyorum" dedi pişkin pişkin. Ben de bir kere aptala yatıp konu açtım. "ay arkadaşım bizim kızı annem annem diye seviyor gıcık oluyorum. Gitsin kendi kızına desin " dedim. O günden sonra azalttı epey. Şimdi diyor mu bilmiyorum ama o beni dışlayan hastalıklı sevgisi azaldı gerçekten bir babaanne gibi seviyor ilgileniyor. Benimkisi bir geçiş süreciydi sanki umarım sizinki de öyle olur ama devam ederse lütfen uyarın "anne baba kelimelerini öğrendiğinde çocuğun kafası karışmasın. Çocuklar bizim tahmin ettiğimizden erken vakitte kelimeleri kavrıyorlar. kimin kim olduğunu daha net ayırt etsin şu alışkanlığından vazgeç" deyin. Ayrıca empatiye çağıran arkadaşlar, kendi annemin kızım üzerinde çok emeği var Allah ondan razı olsun ama hiç bir zaman anneeeem diye sevmedi çocuğu sevse o da bana batardı :)

Ayrıca bir öğrencim de arkadaşımın oğlunu anneeem diye sevdi, 19-20 yaşındaki kızlarda o anaç pozlar çok iğreti duruyor bence...

kendine anne dedirtmeye çalışmadıgı sürece sorun yok bence.