Tıpkı bizde böyleydik, evlendik ilk sene gittiğimiz tatilllere kadar karıştılar. Geldik, bir ton surat yaptılar, her yaptığım hata idi her yaptığım yanlış. Sürekli eleştirilmekten, beğenilmemekten özgüvenimi kaybetmek üzereydim ki bu dönemde kocam beni asla anlamadı. Tüm gün dışarda olduğu için evde beni laflarıyla ne kadar ezdiğini farkedemedi, farketse de inanmak istemedi. Çünkü o biricik annesiydi, ona göre melekti. Kızlar tüm erkekler böyle zaten. O yüzden annesi konusunda asla inatlaşmamanız sizin yararınıza. Hep sustum, sabrettim. Ama en son baktım ki giden benden gidiyor, hergün ağlamalar, krizler.. Sonra dedim ki bu hayata bu insanlar için mi geldim, bunun için mi ailem okutup büyütüp bu yaşa getirdi beni ! Topladım bavulumu çıktım gittim, bugün halen oturuyor olsaydım, şartlarım aynı ezik silik bir kadın olucaktım belki de. Çocuklarının yanında kaynanası tarafından aşağılanan bir kadın... Ne acı bir kadın için.
Şimdi tüm hayatım değişti, buna biraz da vesileler lazım. Cesur olun, hayatınızın yönetimini kimsenin eline veya insiyatifine bırakmayın