cnm benım de bır cocugum var ve ben de eşimin ailesiyle anlaşamıyorum.hatta nefret ediyorum hazmedemiyorum hiçbi yaptıklarını.kendilerini çok akıllı karşıdakini aptal sanan insanlar benımkıler.yani benım yaptıklarına susup erdemli davranmamı aptalım da anlamıyorum sanıyolar.tartışmalar hiç bitmiyo o yuzden.en sonunda 1 ay önce eşim bi anlaşma yapalım ama kabul et bi düşün bak dedi.neymiş dedim.şehir değişikliği yapıcaz ailelerden uzakta bi yere taşınıcaz dedi.benım ailemle çok iyidir eşimin arası.kendi ailem die demiyorum,eşimin ailesi gibi çocuklardan ne koparsak diye düşünmezler,aksine kendileri bize destek olucaz die ugrasırlar.ben de aileme düşkünüm,bu yüzden teklifi kabul etmem sandı ama ben kabul gidelim o derece baydılar yani memleketimi terketmeyi göze aldım senınkıler yuzunden deyınce gercekten ne kadar sıkıldıgımı ve onları sevmedığımı anladı.hala aynı şehirimizde oturuyoruz,taşınmadık .ama en azından eşim eskisi kadar bir araya getırmıyo bizi.fazla görüşmüyoruz.
yani bu konuda biraz da eşinin fedakar olması ve senınle bebeğine öncelık tanıması artık gercek ailesinin siz oldugunu anlaması lazım....kaçmak çözüm değil.huzursuzluk vermek isteyenler gelir fizana da gitsen gelir,gelemezse arar sorar huzurunu yine bozar.
