Üzüldüm miniğe
Benim de British bir kızım var (satın almadığımı, zaten üretilmiş ortada kalacak bebekleri ücretsiz sahiplendiğimi dipnot geçmek istiyorum). İnanılmaz hassas ve korkak. Evde yabancı ses duydu mu dip köşe saklanır.
Geçtiğimiz yıl bir süreliğine yurtdışına taşınmam gerekti. Kızımı götürme imkanım olmadığı için aynı cins dişi kedisi olan arkadaşıma bıraktım. Birbirleriyle oynarlar hem sıkılmazlar diye düşünmüştüm. Nerde.. Ne o kızımı ne de kızım onu kabullenebildi. Davranışları çok değişti. Uysal çocuğum tekir kedi gibi fırtına koşturuyordu evin içinde. En sonunda da hastalandı.
Kustu, ishal oldu, kan işedi. Yemeden içmeden kesildi. Arkadaşım durmadan veterinere sefer etti. En sonunda kıyamadı da ablam alıp evine getirdi. Kızımın ikiz kardeşi ablamın kedisi. (Başta ona bırakmamamın sebebi ablamın diğer kedisiyle araları çok kötü, hep saldırıyor kızıma. Ama durum böyle olunca hastalıktan iyidir deyip aldı) Meğer psikolojikmiş tüm rahatsızlıkları. Ben gittiğim için üzüntüdenmiş.
Kardeşiyle bir araya gelince iyileşti.
Ben uzun süreliğine gitmiştim. Herkes gelene kadar seni unutur demişti. Unutur mu hiç pamuğum, geldiğim gece yanımda yattı
benim kedimde aynı ama sizin çoçuğunuz olduğunda öyle olmaz hiç üzülmeyin hissediyorlar onun o eve ait olduğunu ve hatta korumaya başlıyorlar :) yerime çokça öpün lütfen 
