Keke ocuk olarak kalsaydk...znt nedir bilmeden..:((((

DUYGUCIKMAZI

maskeli balo ve shte yüzü
Kayıtlı Üye
5 Ağustos 2008
9.240
20
158
Konya
evet keske cocuk olarak kalsaydık masum...uzuntu nedır bılmeden ...
yıpranmadan oylece kalsaydık....

KEŞKE ÇOCUK OLARAK KALSAYDIK....DÜŞÜNCE DİZİMİZ KANASAYDI...KALBİMİZ DEGİL.....senağlamasenağlama

katılıyormusunuz bılmem....ınsanı yaralayan yada ıcınızı kanatan ...seyler vardır...
buyudukcede bızle bırlıkte buyuyen....

sızınde ıcınızı yaralayan kalbınızı acıtan mutlaka bır seyler olmustur..oyle degılmı....:uhm:fisfisfis
 
aahh duygucuğum keşke keşke diyorum benim bam teline dokundun gerçekten ben kalbimi sürekli bir çocuk gibi masum tutmaya çalışıyorum böyle yaptıkça insanlar üstüme üstüme gelip beni incitiyorlar keşke büyüsemde gardımı alabilsem yada çocuk gibi hiçbir şeyi anlamasam ve üzülmesem beni en çok inciten şey aptal yerine konulmama çalışılmasısenağlama:çok üzgünüm:
 
canım benim keşke senağlama
ama büyüdükçe büyüdükçe kırılıyoruz canım
kırıyolar maalesef sanki bundanda büyük zevk alıyolar
küçükken büyümek isterdik şimdide o masumluğu temizliği saflığı ne kadar arıyoruz...
ahhhhh ahhhh duygum içim bir tuhaf oldu şimcik:çok üzgünüm:
 
keşke çocuk kalsaydık..
tek derdimiz oyunlarda yenilmek olsaydı..
maskesiz,yalansız,acısız..
tek yaramız dizlerimizdeki kabuklar olsaydı..sadece düşünce yaralansaydık..
elimizin tersiyle silip gözyaşlarımızı oyuna devam etmek kadar kolay olsaydı hayat..
ahh canım ya nerelere götürdün yine duygulandım ..
mutlu kal ..
 

duygu yok ben çocuk olarak kalmak istemem.oku babam oku. ders çalış. offf.-tatlicadiarzu- yok almayım:a015:..o günler aklıma gelince nedense derslerde geliyor..
çocukluk iyide bu tarafı bana uymuyor. ..
 
okypete .!.:
duygu yok ben çocuk olarak kalmak istemem.oku babam oku. ders çalış. offf.-tatlicadiarzu- yok almayım:a015:..o günler aklıma gelince nedense derslerde geliyor..
çocukluk iyide bu tarafı bana uymuyor. ..
Genişletmek için tıkla...

bu açıdan hiç düşünmemiştim bu taraflarını düşününce bende kalmak istemem :1no2:
 
ah be duygucum,hep derim keşke çocuk kalsaydım diye...
ama benim içimdeki çocuk hiç büyümedi biliyormusun...
ama hayat bizi istemesekte,içimizdeki çocuk büyümese de,
büyükler sınıfına soktu zaten...
ister istemez kalbimizde kırılıyor,canımızda acıyor ama
hayat keşkelerle geçmiyor be güzelim...
her zaman söylüyorum,içinizden çocuk gibi ip atlamak,
top oynamak,evcilik oynamak,koşmak,zıplamak,bağırmak vs.
geliyorsa yapın,bastırmayın duygularınızı...
kimse sizi ayıplamaz,ya da ayıplarsa ayıplasın...
ama şu varki hayat gerçek ve bizler istemesekte
büyüyoruz,büyümek zorundayız...
durumu,mutluluk oyunu kurtarıyor bazen...
amannn demek geliyorsa demek lazım...
hayat...ne kadar güzel ve ne kadar acımasız değil mi...
sevgiler...
 


canım ablam....zaten o içimizdeki cocuk degılmı bızı ayakta tutan yada...hayata bır sekılde baglayan....
oda olmasa hepten bıttık...
songül ablamında...... dedıgı gibi keşklerelede yaşanmıyor....galıba bu keskelerde bıze bır sekılde yol gösterıyor.....
ınsanı saf yerıne koyanlar yada abtal yerıne koyanlar...bırde kendılerını boy aynasında görseler.....
asıl kendılerını fark edıcekler fakat aynada bıle yüzlerı yok be ablacıgım....



evet hayat cok guzel hemde cok....nefes aldıgım her ana şükürler olsun....
ama bu hayatı bır sözle bır tavırla bır..bakışla bozanlar var....
ve o zamanda hayat cok ama cok acımasız oluyor ablacıgım...
ya içindeki kendınden kacmak istiyorsun yada....senı acıtanlara....acını kusmak .....
o zamanda bır sey engel oluyor...
o yaptı bende yapmayım deyıp....susuyorsun...senın o masumlugunu....
ve ıyı nıyetın ...öne gecıyor...
belkı o zaman cok ezılıyor olabılırız sanırım belkıde kazanıyoruz....bılmıyorum..
 
okypete .!.:
duygu yok ben çocuk olarak kalmak istemem.oku babam oku. ders çalış. offf.-tatlicadiarzu- yok almayım:a015:..o günler aklıma gelince nedense derslerde geliyor..
çocukluk iyide bu tarafı bana uymuyor. ..
Genişletmek için tıkla...

evet haklısın ama...o zamanlar guzeldı yaaaaaaa...
alı topu tut tut alı tut...........:roflol:

ama okypete ınsan buyudukcede...acılarda buyuyor be yaaaa of of.....:çok üzgünüm:



ıste bu maskelerımız olmasaydı...yalan nedır bılmeseydık....aldatmanın acısını...yasamasaydık...........
valla bende gıttım bır yerlere....:teselli:
 
ben olduğum yerden memnunum...
güzel bir hayatım oldu benim...
sevdim, sevildim...
acılarımda oldu, kalbimde kanadı, yardan da düştüm...
düştüm de ne oldu?
ne güzel bir kadın oldum...
hamdım, piştim yandım...
o yüzden iyi ki oldu acılarım...
gözyaşlarım...
gözüm gibi bakıyorum acılarıma ben...
beni var ettiği için hayata şükran duyuyorum...
 
gurbaa prenses .!.:
Keşke hep çocuk kalsaydım da parçalanan dizimdeki yarayı en büyük derdim sansaydım...
Genişletmek için tıkla...

aynen o yaralar gecıyormuş..meger gecmeyen ne cok yara olucakmış...........



evet kucukken buyumek ısterdık saclarımızı boyuyalım rujlar surelım...topuklu ayakkabılar gıyelım....
buyuduk işte ne oldu.....daha bu yaslarda ....dertlı olduk cıktık...
bır zaman makınesı olsada ...
dedemın....evıne gıtsem....kocaman havuzu suyla doldursam cıplacık atlasam...
kımse bır sey demez...
dedemde kıkır kıkır gulse....elınde gul makasıyla....annaanem seslense....duyguuuuuuuuu......üşüyeceksın.....allah rahmet etsın...ıkısınede........senağlamasenağlama
 


aynen bende...bende mutluyum .....benıde acılarımyada hayal kırıklıklarım...var ettı...
belkı suan ayaklarımı saglam basmama sebeb oldu...
ıyıkıde oldu fakat....
her ınsanda acıyı farklı yasıyor kımı gomuyor...kör kuyuya kımıde zaman zaman hatırlıyor....
ne olmustu dıye....o zamn belkı....ne cok uzulmusum deyıp kızıyoruz...
belkıde....halen ıaynı acıyı yasıyoruz....
 
Daha küçük bir çocukken anlam veremiyordum Burcu´ nun annemin bana aldığı bebeklerin kolunu, bacağını koparmasına. Büyüdükçe anladım kıskançlık kavramının ne olduğunu.
Emine teyzenin neden torunlarını değilde sürekli beni bakkala gönderdiğini ve "Allah senden razı olsun" sözünüde anlamamıştım. Aklım yetmeye başlayınca anladım yardım severliği, bunun bana kattığı haz duygusunu ve hayır duası almanın ne kadar güzel olduğunu.
Babamın tuttuğu takımı tutuyordum. Bir gün çocuk saflığıyla komşumuz Meryem abla ile ilgili söylediğim sözün arkadaşımın tehditle "eğer bundan sonra beşiktaşlı olmazsan seni Meryem ablaya söyleyeceğim" sözünüde anlayamamış, mecburen kabul etmek zorunda kalmıştım. Büyüyünce anladım iki kere düşünüp bir kere konuşmanın ne kadar önemli olduğunu ve ağzımdan çıkan her sözün aleyhime olabileceğini.
İlkokuldayken ders sonlarında masa örtülerini dolaplarımıza yerleştirirken, Erdemle göz göze geldiğimizde neden utandığımı ve heyecanlandığımıda anlamıyordum. Büyüdükçe anladım bunun aşk olduğunu ama her aşkın saf olmadığını.
1 saatliğine ortadan kaybolup arkadaşlarımla parka oyun oynamaya gitmiştim. Eve döndüğümde annemin bana kızmasınada bir anlam verememiştim. Büyüyünce anladım annemin benim hayatımda ne kadar önemli olduğunu, beni koruyup kolladığını ve herhangi bir hareketimde onu ne kadar çok üzebileceğini ama üzmemem gerektiğini.
Çocukken ağabeyimin hakkı olan çikolatayı neden benim yediğimide anlayamıyor, ona "annemle babam seni çöpten almışlar, sen evlatlıksın" dememe de bir anlam veremiyordum. Büyüyünce anladım bir ekmeği ortadan ikiye bölüp paylaşmanın ve kardeşliğin ne demek olduğunu.
Çocukken okuduğum kitaplarıda ben tam anlamıyla kavrayamamışım. Büyüdükçe kavradım. Pinokya’ dan yalan söylemenin ne kadar kötü olduğunu, Külkedisi’ nden iyiliğin, alçak gönüllülüğün mükafatını er yada geç alacağımı, Heidi’ den pozitif olmayı öğrendim.
Çok küçükken babaannemi kaybetmiştik. Beyaz bir örtüye sarılıp neden toprağa gömdüklerinide anlayamamıştım. Büyüdükçe anladım, hayatın çok kısa ama önemsiz olduğunu. Ne kadar yaşadığının değil, nasıl yaşadığının ve ahirete neler götürdüğünün önemli olduğunu.

Ben artık çocuk değilim. Yaşadığım her şeye bir anlam katabiliyor ve ders çıkartabiliyorum ama...
Gazetelerin baş sayfalarında okuduğum, ana haber bültenlerinde izlediğim, yolsuzluğu, hırsızlığı, arsızlığı, haksızlığı, çamura batmış hayatları ve onlara özenenenleri, ırz düşmanlarını, birbirlerinin karılarına ve kocalarına göz dikenleri gördükçe keşke diyorum keşke hep çocuk kalsaydım
 


off duygum bir babaannem demem olmasını onlarla vakit geçirmeyi nasıl isterdim
onların torunu olup bir dede sevgisi görmeyi nasıl isterdim ama erken almış ALLAHım yanına onları görmek bile nasip olmadı bana ALLAH rahmet eylesin....
 

acıyı yaşarken tahammül etmesi zor değil mi?
o anda neden? neden? diye sorgularken ve kendimizi sanki acılara kurban olmuş gibi görürken aman iyi ki de bu benim başıma geldi demek zor...
ama yaşadığım hayal kırıklıklarına bakıyorum da hepsi beni işaret etmiş aslında...
yani neden denilen aslında benmişim...
acıya baş kaldırırsan acı seni yukarı kaldırır, yok boyun eğersen aşağı çeker...
herkesin acı eşiği de farklı...
ben hayattan korkmayan biriyim...
hayat istediği gibi gelir, ben daha önce de çıkmıştım yine çıkarım derim...
ne yapmam gerektiğini biliyorum çünkü...
o istemediğim kabul etmediğim acı beni iyi yerlere taşıyacak biliyorum...
benim hayata inancım sonsuz...
hayat yolunda gitmiyorsa değiştirebileceğime olan inancım sonsuz...
hem ne der candan erçetin...
en derin yaralar kapanıyorsa,
en büyük acılar unutuluyorsa,
neden korkulur hayatta söyleyin bana...
 
büyüdükçe geçmeyen yaraları çekiyoruz keşke keşke hep çocuk olarak kalabilseydik
 
Bende hayattan korkmuyorum...daha cok yasanmamis eksik bir hayat yasamaktan korkarim....Acilarda yasadim..sevinclerde...ve allah izin verirse yasayacagim...hepsi benim ben olmam icindi ve olacak...bunlari yasamam gerekti ve gerekecek...yasadim ve ben Oldum ve de olacagim..a.s..

Cocukluktaki en güzel sey...insanlari beklentisiz sevebilmekti...güler yüzlü gördügmüz her insani iyi bir insan sanmakti...o yüzden özlem duyariz cocukluga...cünkü o zaman ruhumuz kirlenmemisti daha
 

günün yorumudur bence...
her kelimesine aynen katılıyorum...
okadar çok beyaz var ki saçımda, hatta kaz ayaklarım da var...
birileri üzülür belki buna ama ben seviyorum...
bu kalp aşktan nasıl hızla çarptı nasıl...
neler gördü bu gözler, ne çirkinliklere şahit oldu, kaç kez ıslandı...
hangi güzellikler ışıl ışıl parlattı onları...
artık bir işim olsun diye bilgisayarın başında kaç çığlık çığlığa başardın diyen ses duydu bu kulaklar...
ben evleniyorum dediğimde babacığımın gözyaşlarını sildi bu eller...
anneciğimin mis gibi kokusu çekildi içlere....
sen benim en iyi arkadaşımsın kızım iyi ki doğurmuşum seniler duyuldu...
offf...hoşuma gitti bu konu...ben iyi ki büyümüşüm...
iyi ki böyle büyümüşüm...
Allahıma şükürler olsun...her adımımdan çok şey öğrendim ben...
iyi ki büyümüşüm...
 

içime işledi şu cümle...
evet benimde en büyük korkum budur...
yaşamaya layık olamamak...yaşam kadar gerçek yaşam kadar değerli hiç bir şey yok hayatımda...buna kızım ve eşimde dahil...
çünkü ben olduğum için onlar var, ben olmasaydım, ben sevmeseydim eşim olmazdı, eşim olmasaydı kızım olmazdı...
dün akşam benjamin button'un tuhaf hikayesini izledik eşimle...
çok beğendik ikimizde, o kadar güzel anlatılmış ki hayat...
gurur duyduğun bir hayatın olsun diyordu, eğer hayat senin istediğin gibi gitmiyorsa onu değiştirebilecek gücün olsun...
konu nereden nereye geldi hala etkisindeyim çünkü...
yaşadığınız her gün kıymetini bilin bence...
çünkü geriye döndürelemeyecek tek şey zamandır...
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

P
vicdan azabı, obsesyona cevrılısı, hymenoplastı ve derın yaraları
26 27 28
Yorumlar
548
Görüntüleme
77K
Lulu90
L
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…