kimseye anlatamadığım kimseyle paylaşamadığım duygularım, hislerim artık sel olup taşmakta.
belki abartıyorum, belki çok karamsarım, belki çok şey istiyorum,belkide tedaviye ihtiyacım var..
ya da tam anlamıyla saf, aptalın tekiyim.. bilmiyorum. ama her geçen gün, her an içimde kimsenin bilmediği bi mutsuzluk olmasından bıktım.
artık ne beni çok sevdiğini bildiğim eşimin sevgisinden eminim, ne de benim onu olduğu gibi sevebileceğimden..
herkesin dediği gibi baştan beri hataydı belkide bizimki.. ama hep pembe gözlüklerle baktım hayata. çünkü seviyor, seviliyordum. ama anladım ki sevgi sadece sözcüklerde, sevgi sadece iyi olduğun sürece. bunu geç olsada anladım.
eşimin sevgisinden şüphe ediyorum çünkü;
sadece kendisi için yaşıyor gibi.
istediği olmayınca, yada en küçük hatada öfke, bağrış, azar..
beni mutlu etmek için yaptığı tek bişey yok.
ve tabi en önemlisi evliliğimizin daha ilk aylarında yaptığı yanlışlar..
kendi sevgimden şüphe ediyorum çünkü;
çevremde herkes gibi artık bende eşimi yanıma yakıştıramıyorum.
ve o kadar değiştiki benim sevdiğim adam değil sanki başka biri.
daha geçen gün bana;" niye böyle yapıyorsun,ne olacak böyle dediğimde. ben böyleyim dedi.
eskiden niye olduğun gibi değildin o zaman dedim.beni o halimle kim sever dedi."
sevilecek hali olmadığını biliyor kendisi bile..
artık sonumuzu göremiyorum.
hala onsuz yapamam diyorum ama beni giderek kangrene çevirdiğinin de farkındayım..
ikimizde çalışıyoruz kendisi istediği her yere giderken (genelde köyüne ava gider), ben hep kendimi kızıtlayıp üç kuruşun hesabını yapmak zorundayım. her ayın sonunu zor getirmemize rağmen. kendi ailesine haftada bir gidilmekte, benim aileme gelince masraf olarak görülmekte. ya bayram yada bi sebeb olmalı beraber aileme gidebilmemiz için. o da binbir huzursuzlukla..cinsellik monoton isteksiz... o kadar çok sorunum var ki kimsenin bilmediği iç dünyamda..kendi içimde çıkmazlardayım..kimse bilmiyor..eşimse sorunlar olduğunu kabul bile etmiyor..
evliliğimizde ki sorunlar aşılamaz mı ? aşılabilir... ama ikimizde istersek. anladım ki tek başına benim çabamın hiç bi anlamı yok. ve eşimin de sorunlarımızı görmek, çözmek gibi niyeti yok. adam memnun halinden.. ama ben değilim hemde hiç değilim.
benim hayalimdeki eş bu değil, benim hayalimdeki evlilik bu değil, benim hayalimdeki hayat bu değil..
sizce abartıyor muyum, sorunlu muyum yoksa çok mu safım ben ?
belki abartıyorum, belki çok karamsarım, belki çok şey istiyorum,belkide tedaviye ihtiyacım var..
ya da tam anlamıyla saf, aptalın tekiyim.. bilmiyorum. ama her geçen gün, her an içimde kimsenin bilmediği bi mutsuzluk olmasından bıktım.
artık ne beni çok sevdiğini bildiğim eşimin sevgisinden eminim, ne de benim onu olduğu gibi sevebileceğimden..
herkesin dediği gibi baştan beri hataydı belkide bizimki.. ama hep pembe gözlüklerle baktım hayata. çünkü seviyor, seviliyordum. ama anladım ki sevgi sadece sözcüklerde, sevgi sadece iyi olduğun sürece. bunu geç olsada anladım.
eşimin sevgisinden şüphe ediyorum çünkü;
sadece kendisi için yaşıyor gibi.
istediği olmayınca, yada en küçük hatada öfke, bağrış, azar..
beni mutlu etmek için yaptığı tek bişey yok.
ve tabi en önemlisi evliliğimizin daha ilk aylarında yaptığı yanlışlar..
kendi sevgimden şüphe ediyorum çünkü;
çevremde herkes gibi artık bende eşimi yanıma yakıştıramıyorum.
ve o kadar değiştiki benim sevdiğim adam değil sanki başka biri.
daha geçen gün bana;" niye böyle yapıyorsun,ne olacak böyle dediğimde. ben böyleyim dedi.
eskiden niye olduğun gibi değildin o zaman dedim.beni o halimle kim sever dedi."
sevilecek hali olmadığını biliyor kendisi bile..
artık sonumuzu göremiyorum.
hala onsuz yapamam diyorum ama beni giderek kangrene çevirdiğinin de farkındayım..
ikimizde çalışıyoruz kendisi istediği her yere giderken (genelde köyüne ava gider), ben hep kendimi kızıtlayıp üç kuruşun hesabını yapmak zorundayım. her ayın sonunu zor getirmemize rağmen. kendi ailesine haftada bir gidilmekte, benim aileme gelince masraf olarak görülmekte. ya bayram yada bi sebeb olmalı beraber aileme gidebilmemiz için. o da binbir huzursuzlukla..cinsellik monoton isteksiz... o kadar çok sorunum var ki kimsenin bilmediği iç dünyamda..kendi içimde çıkmazlardayım..kimse bilmiyor..eşimse sorunlar olduğunu kabul bile etmiyor..
evliliğimizde ki sorunlar aşılamaz mı ? aşılabilir... ama ikimizde istersek. anladım ki tek başına benim çabamın hiç bi anlamı yok. ve eşimin de sorunlarımızı görmek, çözmek gibi niyeti yok. adam memnun halinden.. ama ben değilim hemde hiç değilim.
benim hayalimdeki eş bu değil, benim hayalimdeki evlilik bu değil, benim hayalimdeki hayat bu değil..
sizce abartıyor muyum, sorunlu muyum yoksa çok mu safım ben ?