- Konu Sahibi umutsuz2012
-
- #1
ne kadar saçma bir durum şimdi ne denirki ayrıl yaaa ne bekliyorsan sen aldatmışsın apaçık ama eşin devam etmekle ne yapmaya çalışıyor sence yaşadıkların da doğrumu bilmiyorum amaaaaa.............
1-2 msj. çektiniz adam sizin ev adresinizi nasıl biliyordu ? İlanın üstünde sahibinden mi yazıyordu ?
Sizleri tanımıyorum bile neden yalan söyleyeyim ki.Dışarıdan nasıl göründüğünü merak ettiğim için ve gerçekten kimseyle paylaşamadığım için burda yazdım.Ama şüphelenmiş olabilirsiniz haklısınız yapanalr var ama anlattığım maalesef gerçek keşke yalan olsaydı keşke...
Siz büyük bir hata yapmissiniz.
Evet evlilik güven demektir, o adam ne derse desin esiniz yaninizda olmaliydi size güveniyorsa ama siz o adama mesaj cekereek güvenini sarstiniz.
Bu olaylari ögrendiginde belliki esiniz sizden ayrilmaya hazir degildi.
Öfkeliydi ama ayrilacak cesareti ve kararliligi yoktu.
Öfkesini yenmek icin sizi bogmaya caalisti, silah dayadi, sonra öfke azaldi.
Ama gecen bu yillar icinde size doydu, 2. bir cocuk fikri o adami aklina getirdi ve sizin onunla yatmis olabileceginiz fikri kemirdi beynini.
Simdi size doymusken, ayrilacak gücü varkende bebegi aldirdi ve ayrilmak istedi.
Yapacak birsey yok, belliki yaptiginiz hataya ragmen sizden ayrilma cesaretini 7 yilda bulmussa, bu adam sizi gercekten sevmis.
Ama iste hatalar ve sonuclari.
Ben onun psikolojik durumunu bilmediğim için kendimi tanıttım ve özür diledim.Mesajlaşmamız yanlış dedim.Ama olay farkılaştı.Şuan biraz daha sağlıklıyım ve inanın kendime bile hayret ediyorum.Sizin bana hayret etmeniz normal.
Hayır mantıklı değil yazdığınız şey..İlk msj.da kendinizi tanıtsanız dahi adres yazmaz kimse.
Bu işte başka bir iş var..
Ya her zamanki gibi uydurma bir konu, ya da kendinizi kandırıyorsunuz muhabbetiniz daha uzun sürmüş.
7 yıl önce eşimle yıllarca yaşadığımız kavgalardan,kızgınlıklar,yanlız bırakışlardan sonra psikolojk tedavi gördüğüm zamanlar içimdeki öfkeyi dindireceğimi düşünerek hiç tanımadığım aynı mahallede oturduğumuz satılık ilanında numarasını gördüğüm bir kişiye mesaj çektim.1,2 mesajdan sonra yaptığımın saçmalığını anladım ısrarla ve zamansız aramasın diye özür diledim artık mesaj çekmessen sevinirim dedim.Cevabı hele bir dene senide hayatınıda silerim yazmıştı.Korkudan biraz zaman geçsin herhalde aramaz diye düşündüm.Adamında benden büyük psikolojik sorunları varmış.Mesajlarına cevap vermeyince eşim evdeyken kapıya geliyor zile bile basıyordu.Her seferinde ben açıyordum ama yaa eşim açsaydı acaba gerçekten eşin bana mesaj çekti derdi mi bilmiyorum ama o hareketi beni aşırı korkutuyordu.tamam mesaj atıyorum deyip kapıyı kapatıyordum.Sonrasında gitgide manyaklıkları artınca eşime söyledim.Eşim adamı bulup konuştu.Benim kendimi bekar tanıttığımı ve hatta fiziksel temasta bile bulunduğumu söylemiş.Eşime Bırakır onunla evleneceğim demiş.Ben onundan kurtulmaya çalışırken neden onunla birlikte olayım tabi bu durumda da kimseyi inandıramazdım.Bu olayları açıkladıktan sonraki 1,5 yıl çok zor geçti.AYrılmadık ama eşim öfke nöbetleri geçirdiğinde kendini kaybetip boğazımı öyle bir sıkıyordu ki erkek kuvvetiyle her seferinde öldürmeye çalışıyordu.Birgünde bir silah getirdi (gerçek değilmiş ama ben gerçek sandım) başıma dayadı herşeyi itiraf et dedi.İtiraf edecek birşey yok ki yalanda olsa istediğini duymak istedi benden.İp getirdi beni bağladı.Neden gitmedim.Çünkü gitmek benim için kurtuluş olurdu.O bana acı vererek kendini rahattı.1,5 yıl sonrasında normalleşti.Konuyu bile açmadı.Eskisinden bile iyiydi.2 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Oda bebekten bahsediyordu.Bana dediki bebeği aldır ayrılık vakti geldi.Şaşırdım.Ama baktım gitgide kötüleşiyor dün bebeği aldırmak zorunda kaldım.Bu sabah okadar kalbim acıdıki benim duygularım önemli değil dedim.Depresyona girmemek için uğraşıyorum.Kızımızda var doktor kürtajı yapmadan önce yaşından dolayı bu son şansın dedi.Eşim yinede istemedi.Ben çıktıktan sonra narkozun etkisiyle hıçkıra hıçkıra ağladım.Baktım oda ağlıyor.Ben dedim ki narkozu koklarken vazgeçtim diye bağıracaktım ama 2 nefesten sonra uyumuşum.Oda demez mi nerdeyse bende vazgeçecektim.Ama ben bebeği öğrendikten sonra yalvardım , gün içinde birsürü mesaj çektim lütfen kalsın bize ışık olsun dedim.Kabul etmedi.Israrla doğursam dahada kötü olurdu onuda biliyorum.Ayrılık acaba onu mutlu eder mi? Yoksa affettirmek için uğraşsam mı? Bana diyor ben senin için çabalarken sen bana ilgi göstermedin , ütümü geç yaptın , maddi herşeye karıştın (ailesine gönderdiği paralardan bahsediyor) Ne yapacağımı şaşırdım.Eskiden olsa bende bu tarz konulara okadar katı şeyler yazıyordum ki.Büyük konuşmamak lazımmış.
7 yıl önce eşimle yıllarca yaşadığımız kavgalardan,kızgınlıklar,yanlız bırakışlardan sonra psikolojk tedavi gördüğüm zamanlar içimdeki öfkeyi dindireceğimi düşünerek hiç tanımadığım aynı mahallede oturduğumuz satılık ilanında numarasını gördüğüm bir kişiye mesaj çektim.1,2 mesajdan sonra yaptığımın saçmalığını anladım ısrarla ve zamansız aramasın diye özür diledim artık mesaj çekmessen sevinirim dedim.Cevabı hele bir dene senide hayatınıda silerim yazmıştı.Korkudan biraz zaman geçsin herhalde aramaz diye düşündüm.Adamında benden büyük psikolojik sorunları varmış.Mesajlarına cevap vermeyince eşim evdeyken kapıya geliyor zile bile basıyordu.Her seferinde ben açıyordum ama yaa eşim açsaydı acaba gerçekten eşin bana mesaj çekti derdi mi bilmiyorum ama o hareketi beni aşırı korkutuyordu.tamam mesaj atıyorum deyip kapıyı kapatıyordum.Sonrasında gitgide manyaklıkları artınca eşime söyledim.Eşim adamı bulup konuştu.Benim kendimi bekar tanıttığımı ve hatta fiziksel temasta bile bulunduğumu söylemiş.Eşime Bırakır onunla evleneceğim demiş.Ben onundan kurtulmaya çalışırken neden onunla birlikte olayım tabi bu durumda da kimseyi inandıramazdım.Bu olayları açıkladıktan sonraki 1,5 yıl çok zor geçti.AYrılmadık ama eşim öfke nöbetleri geçirdiğinde kendini kaybetip boğazımı öyle bir sıkıyordu ki erkek kuvvetiyle her seferinde öldürmeye çalışıyordu.Birgünde bir silah getirdi (gerçek değilmiş ama ben gerçek sandım) başıma dayadı herşeyi itiraf et dedi.İtiraf edecek birşey yok ki yalanda olsa istediğini duymak istedi benden.İp getirdi beni bağladı.Neden gitmedim.Çünkü gitmek benim için kurtuluş olurdu.O bana acı vererek kendini rahattı.1,5 yıl sonrasında normalleşti.Konuyu bile açmadı.Eskisinden bile iyiydi.2 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Oda bebekten bahsediyordu.Bana dediki bebeği aldır ayrılık vakti geldi.Şaşırdım.Ama baktım gitgide kötüleşiyor dün bebeği aldırmak zorunda kaldım.Bu sabah okadar kalbim acıdıki benim duygularım önemli değil dedim.Depresyona girmemek için uğraşıyorum.Kızımızda var doktor kürtajı yapmadan önce yaşından dolayı bu son şansın dedi.Eşim yinede istemedi.Ben çıktıktan sonra narkozun etkisiyle hıçkıra hıçkıra ağladım.Baktım oda ağlıyor.Ben dedim ki narkozu koklarken vazgeçtim diye bağıracaktım ama 2 nefesten sonra uyumuşum.Oda demez mi nerdeyse bende vazgeçecektim.Ama ben bebeği öğrendikten sonra yalvardım , gün içinde birsürü mesaj çektim lütfen kalsın bize ışık olsun dedim.Kabul etmedi.Israrla doğursam dahada kötü olurdu onuda biliyorum.Ayrılık acaba onu mutlu eder mi? Yoksa affettirmek için uğraşsam mı? Bana diyor ben senin için çabalarken sen bana ilgi göstermedin , ütümü geç yaptın , maddi herşeye karıştın (ailesine gönderdiği paralardan bahsediyor) Ne yapacağımı şaşırdım.Eskiden olsa bende bu tarz konulara okadar katı şeyler yazıyordum ki.Büyük konuşmamak lazımmış.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?