- 28 Mart 2015
- 670
- 1.494
- 113
- Konu Sahibi DurFakatDinle
- #1
Herkese merhaba
Hamımlar benim derdim kendimle. Yaşım 30, güzel bir işim, arkadaslarım, çevrem var. Annemle yaşıyorum. Dünya tatlısı bir annem var, Allah uzun ömür versin ona.
Hanımlar ancak bir sorun var ki, ben nezaman telefonda konuşsam, annem araya girer.
Bunu aile bireyleriyle konuşurkende yapıyor, arkadaşlarımla konuşurkende.
Bu aslında çok büyük bir problem olmayabilir bazıları için, ama benim için inanılmaz zor bir durum. Stresli bir insanım, obsesif takımtılarımda var. Annem araya girdiği an ( yüksek sesle yapıyor bunu) çok büyük stres yaşıyorum, kalbim küt küt atıyor, her iki tarafada adapte olamıyorum.
Sonra istemsizce kızıyorum anneme, ve asıl derdim bundan sonra başlıyor. Büyük bir vicdan azabı. Pişman oluyorum, kemdimi kötü bir insanmışım gibi hissediyorum.
Hep söylüyorum anneme lütfen araya girme diye, hatta köşe bucak kaçıyorum telefon geldiği zaman, bununda farkında. İnanın çok stres oluyorum. Araya girdiğinde genelde daha önce sorup cevabını aldığı bir soruyu sorarak oluyor, ve yüksek sesle yaptığı için, kafam allak bullak oluyor.
Ne yapa bilirim, akıl verin lütfen, psikoloğa gitmeyi düşünüyorum.
Saçma sapan bir telefon görüşmesinden dolayı annemin kalbini kırdıgım için kendimden nefret ediyorum. Hiç iyi değilim kızlar. Ayrıca kendimi çok yanlız ve depresif hissedıyorum. Hayat eskiden güzeldi, ümit doluydu, şimdi ise, ne yaparsam yapıyım, mutsuz hissedıyorum, ve her yaptığım şeyin yanlış olduğunu hissedıyorum.
Hamımlar benim derdim kendimle. Yaşım 30, güzel bir işim, arkadaslarım, çevrem var. Annemle yaşıyorum. Dünya tatlısı bir annem var, Allah uzun ömür versin ona.
Hanımlar ancak bir sorun var ki, ben nezaman telefonda konuşsam, annem araya girer.
Bunu aile bireyleriyle konuşurkende yapıyor, arkadaşlarımla konuşurkende.
Bu aslında çok büyük bir problem olmayabilir bazıları için, ama benim için inanılmaz zor bir durum. Stresli bir insanım, obsesif takımtılarımda var. Annem araya girdiği an ( yüksek sesle yapıyor bunu) çok büyük stres yaşıyorum, kalbim küt küt atıyor, her iki tarafada adapte olamıyorum.
Sonra istemsizce kızıyorum anneme, ve asıl derdim bundan sonra başlıyor. Büyük bir vicdan azabı. Pişman oluyorum, kemdimi kötü bir insanmışım gibi hissediyorum.
Hep söylüyorum anneme lütfen araya girme diye, hatta köşe bucak kaçıyorum telefon geldiği zaman, bununda farkında. İnanın çok stres oluyorum. Araya girdiğinde genelde daha önce sorup cevabını aldığı bir soruyu sorarak oluyor, ve yüksek sesle yaptığı için, kafam allak bullak oluyor.
Ne yapa bilirim, akıl verin lütfen, psikoloğa gitmeyi düşünüyorum.
Saçma sapan bir telefon görüşmesinden dolayı annemin kalbini kırdıgım için kendimden nefret ediyorum. Hiç iyi değilim kızlar. Ayrıca kendimi çok yanlız ve depresif hissedıyorum. Hayat eskiden güzeldi, ümit doluydu, şimdi ise, ne yaparsam yapıyım, mutsuz hissedıyorum, ve her yaptığım şeyin yanlış olduğunu hissedıyorum.
