Hamileliğimin başından beri bende böyleyim

pandemi dönemi ve yaz sıcakları beni bu hale getirdi. Tüm yaz ne yemek yapasım geldi ne ev süpüresim. Bir koltuktan diğerine geçerken terliyordum o kadar bunalmıştım ki sıcaklardan gözüm temizlik falan görmedi. Haftada bir evi süpürüyordum. Çamaşırlar yıkandıktan sonra boş odada katlanmak için birikiyorlardı en sonunda bir dağ oluşuyordu, çok gözüme batınca hepsini birden katlayıp yerleştiriyordum

biraz da kimseye gelip gitmiyoruz nasılsa virüste var hem hamileyim de kimse görmez nolcak rahatlığı çöktü üzerime.
Şimdi doğum yaklaşıyor, havalar da serinlemeye başladı yeni yeni kendime geliyorum. Belimi ağrıttığı için çok sık süpüremiyorum evi halen ama haftada 2ye çıktı en azından

geçen hafta eşimle camları tülleri yıkayıp hallettik, camlar da eskisi gibi sık açılmayınca ev tozlanmıyor fazla. Şuanki motivasyon kaynağım, "Bebeğim doğacak temiz eve gelsin en azından kendi ailem eşimin ailesi gelecek bebeği görmeye şu rezillikten kurtulayım" oldu
Bence fazla kasmamak lazım ama fazla salmakta insana ruhsal olarak iyi gelmiyor. Evi temizlediğim gün kendimi rahatlamış hissediyorum evde oturmak daha huzur veriyor. Telefon konusunda ne tavsiye vereyim bilemedim bende muzdaribim çünkü

başka bir meşgale bulmak lazım uzaklaşmak için. Hamileyken bebek için hatim yapmak manevi olarak çok faydalı mesela, böyle bir hedef koyabilirsin kendine, en azından günün 1-2 saatinde uzaklaşmış olursun böylelikle.
Temizlik işi de son aylara girince toparlanır bence, bebeğin eşyaları, hastane çantası hazırlama merasimi başlayınca şu eve de bir el atayım diyor insan istemsizce. Bebekten sonra zaten kaçarımız yok tembellik kalmayacak
