Bebek kaybı çok acı ama insanlar koskoca evlatlarını toprağa veriyorlar. Acınızı küçümsemek için söylemiyorum, sakın yanlış anlamayın. Ama sizin meleğiniz daha dünyaya gelmemiş, bir cennet kuşuymuş daha. Allah korusun da ya kucağınıza alsaydınız, kokusunu duysaydınız. Düşünün bunu yaşayıp da kaybedenler var. Ve daha gençmişsiniz, çok yeni evliymişsiniz, niye bu kadar baskı kuruyorsunuz kendi üstünüzde? Aceleniz mi var? Bu psikoloji bile hamile kalmanızı zora sokar biliyor musunuz? Psikolojik destek almayı düşünüyor musunuz? Ve eşinizle konuşun. Eşiniz sizi tanıyor, neyi neden hissettiğinizi anlamayacak kadar odun değildir herhalde.
Arkadaşınıza gelince. Hafif geri zekalı sanırım. İnsanlar elbette mutluluğunu arkadaşlarıyla paylaşmalı. Ama tamam paylaşmış ve sizin de aynı konuda acılı olduğunuzu biliyor. Ultrason görüntüleri göndermesi için epey bir empati yoksunu ve düşüncesiz olması gerekiyor. Onu bir yolardım da, ne yazık ki tanımıyorum.
Dilerim önce kalbiniz ferahlar, şu ruh halinden çıkarsınız ve sonra da sağlıkla bebeğinizi kucağınıza alırsınız. Tekrar söylüyorum ama; acele etmeyin. İnsanlar kaç yıl uğraşıyorlar; misal ben. 29 yaşında anne olmaya karar verdim ama 2 yıl bebeğim olmadı, sonra tüp bebekle hamile kaldım, üçüzlermiş, ikisini karnımda kaybettim, o hamileliğimdem kızım doğdu. 3 yıl sonra da ikinci kızım sürpriz yapıp geldi. İnsanların başlarına neler geliyor. Ne hikayeler var. Hayat böyle. Biraz kabulleniş iyidir. (ay yine çok uzattım, üç sayfa daha yazabilirim o yüzden kesiyorum)
❤
