Güzel kardeşim, senin yapın bu, hemen adapte olamıyorsun, kaynaşamıyorsun, topluluğua kendin giremiyorsun. Annenin babanın bunu farkedip seni yönlendirmeleri gerekirdi, kızıp bağırmaları yerine. Baktılarki kendin sokulamıyorsun arkadaş ortamına, elinden tutup (küçükken tabi) arkadaş ortamına sokmaları, arkadaşlarınla bir ortam yaratmanı sağlamaları gerekirdi.
ben kızımda öyleydi 4-5 yaşındayken kendi başına hiç giremezdi oyuna filan.Mahallede kızlar oynar buda uzaktan onları seyrederdi. Bir iki bekledim kendi girsin aralarına diye baktım olmuyor, tuttum elinden götürdüm kızların yanına. Kızlar bakın size kimi getirdim, oyun arkadaşınız çoğalsın istermisiniz, beraber çok güzel oyunlar oynayacağınıza eminim vs gibi laflarla oyuna soktum arkadaşlarıyla. Birkaç defa böyle devam etti şimdi kendisi gayette güzel girebiliyor ortamlara.
Sevgili sabah güneşi, karşındakide etten, kemikten, hepimiz gibi. Ne bir eksik ne bir fazla.yanlışların olsun önemli değil, yanlış yapıcam diye kendine telkinde bulunma. Olabilir, bundan sonra iyi olacağım diye düşün.Mesela yolda yürürken bakkala, kuaföre bilmem kime (mahallede tanıyorsundur nasıl olsa) selam ver günaydın de, iyi akşamlar de, işe böyle başla.
Anneni babanı bırak bir kenara. kendin başarabilirsin bunu.Ama sürekli kendi kendine,"ben beceriksizin tekiyim, yapamıyorum" diye düşünürsen zaten yapamazsın, başaramazsın.
babanın arkadaşına abla demişsin, nolmuş yani, ben erkek patronuma hanım demiş insanım (duymadı gerçi o ayrıkaydirigubbakcemile3 ) hatalar hepimiz için, hata yapmaktan korkma, kendine güven.
o kadar sosyallestım yanı
