Merhaba hanımlar. Biraz uzun olacak ama bunlar sadece elim ağrıyana kadar yazabildiklerim. Paylaşmak istedim. Bilmiyorum bu ne kadar normal ne kadar değil. Ne ara bu hale geldim ? Niye bu hale geldim ? Boş hissediyorum kendimi.
Bu sene üniversiteye başlayacağım. 18 yılım boş geçmiş gibi. Tüm hayatım boş. Elimdekiler boş. Dışarda geçen bir hayat var. Ama boşum işte. Ne şu kapıdan çıkıp arkadaşlarımla vakit geçiresim ne de başka bir şey yapasım var. Sürekli üşeniyorum. Sürekli bahaneler üretiyorum kendime.
Küçük şeylere kızıyorum. Yüzümdeki tek sivilceyle kavga ediyorum. Her şey yolundaymış gibi bi sen eksiktin diyorum. Geçmesi için türlü şeyler deneyip geçmediğini görünce canımı sıkıyorum. Ne işe yararım ben diye düşünüyorum.
Arkadaşlarım hep bir yerde birileriyle. Bense hiç bir şey yapmak istemiyorum. Üniversiteye hazırlık sürecinde hiç ilişki düşünmedim mesela. Olmazdı. Aklım karışırdı. Dikkatim dağılırdı. Şimdi baktım etrafıma insanlar mutlu. 4-5 yıldır çıkıyorlar. Rahatlar. Dostlar. Arkadaşlar. Sevgililer. Beraberler. Mutlular.
Bunu bir yana bıraktım. Arkadaşlarımla görüşmemişim. Aramamışlar. Aramamışım. Heyecanla anlatacağım hiç bir şeyim kalmamış. Kurslara katılmışlar. Yeni arkadaşlıklar edinmişler. Kendimi kapatmışım sadece ders ders ders demişim. Uzaklaşmışım.
Hala da suçlu hissediyorum. Her an elime bi matematik kitabı almam gerekirmiş gibi. Iyi bir universite kazanmışım, neden tıp yazmamışım ?
Tatilde tek yaptığım şey denize girmek olmuş. Kollarımı alerji basmış. Kendime güvenim kalmamış. Kendimce fazla(!) olan 5 kiloya takmışım.
Tüm zevklerim kaybolmuş. 1 senede aldığım, giydiğim, taktığım hiçbir şey ben değil. Bana göre değil. Önceden kafam dağılsın diye tırnaklarımla uğraşırdım. Kimbilir ne zamandır oje sürmüyorum.
Önceden maç izlerdim mesela. Bağırırdım çağırırdım. Gülerdim. Şimdi gördüğüm anda kapatıyorum. Ara ara açıp o penaltıydı bir kere diyip geri kapatıyorum. Ama ruhsuzca. Içimde o heyecan olmadan.
Herkes üniversite heyecanıyla alışverişe çıkmış. Ben sadece dolaba bakıp şu yamuk katlanmış diyorum.
Elimde telefon sürekli aynı yerde sayıp duruyorum. Başka yapacak bir şey bulamıyorum. Içimdeki gençlik coşkusunu kaybetmişim. Boş kalmışım ben.
Her şeyim bomboş kalmış...
Bu sene üniversiteye başlayacağım. 18 yılım boş geçmiş gibi. Tüm hayatım boş. Elimdekiler boş. Dışarda geçen bir hayat var. Ama boşum işte. Ne şu kapıdan çıkıp arkadaşlarımla vakit geçiresim ne de başka bir şey yapasım var. Sürekli üşeniyorum. Sürekli bahaneler üretiyorum kendime.
Küçük şeylere kızıyorum. Yüzümdeki tek sivilceyle kavga ediyorum. Her şey yolundaymış gibi bi sen eksiktin diyorum. Geçmesi için türlü şeyler deneyip geçmediğini görünce canımı sıkıyorum. Ne işe yararım ben diye düşünüyorum.
Arkadaşlarım hep bir yerde birileriyle. Bense hiç bir şey yapmak istemiyorum. Üniversiteye hazırlık sürecinde hiç ilişki düşünmedim mesela. Olmazdı. Aklım karışırdı. Dikkatim dağılırdı. Şimdi baktım etrafıma insanlar mutlu. 4-5 yıldır çıkıyorlar. Rahatlar. Dostlar. Arkadaşlar. Sevgililer. Beraberler. Mutlular.
Bunu bir yana bıraktım. Arkadaşlarımla görüşmemişim. Aramamışlar. Aramamışım. Heyecanla anlatacağım hiç bir şeyim kalmamış. Kurslara katılmışlar. Yeni arkadaşlıklar edinmişler. Kendimi kapatmışım sadece ders ders ders demişim. Uzaklaşmışım.
Hala da suçlu hissediyorum. Her an elime bi matematik kitabı almam gerekirmiş gibi. Iyi bir universite kazanmışım, neden tıp yazmamışım ?
Tatilde tek yaptığım şey denize girmek olmuş. Kollarımı alerji basmış. Kendime güvenim kalmamış. Kendimce fazla(!) olan 5 kiloya takmışım.
Tüm zevklerim kaybolmuş. 1 senede aldığım, giydiğim, taktığım hiçbir şey ben değil. Bana göre değil. Önceden kafam dağılsın diye tırnaklarımla uğraşırdım. Kimbilir ne zamandır oje sürmüyorum.
Önceden maç izlerdim mesela. Bağırırdım çağırırdım. Gülerdim. Şimdi gördüğüm anda kapatıyorum. Ara ara açıp o penaltıydı bir kere diyip geri kapatıyorum. Ama ruhsuzca. Içimde o heyecan olmadan.
Herkes üniversite heyecanıyla alışverişe çıkmış. Ben sadece dolaba bakıp şu yamuk katlanmış diyorum.
Elimde telefon sürekli aynı yerde sayıp duruyorum. Başka yapacak bir şey bulamıyorum. Içimdeki gençlik coşkusunu kaybetmişim. Boş kalmışım ben.
Her şeyim bomboş kalmış...
Son düzenleme: