günlerdir kendimi berbat hissediyorum. üniversite için ankaradayım ve bir yurtta kalıyorum. kendi bölümümden pek tanıdığım yok ve açıkçası ben de bu konuda acele etmiyorum. bu yüzden yurttan bir kaç kızla vakit geçiriyorum. ilk başlarda onların iyi kızlar olduğunu düşünmüştüm, yani kötü olmaları için benim nazarımda hiçbir sebep yoktu. neden durup dururken yabancı bir şehirde kendime sıkıntı yaratayım ki arkadaş konusunda? ama artık onlara dayanamıyorum. her fırsatta alttan alttan laf sokuyorlar, aşağılıyorlar, alakasız bir konuda soru sorduğumda saçma sapan cevaplar... ben ailemden hiç böyle muamele görmedim, geldiğim yerdeki arkadaşlarımdan da. beni ciddiye alır, dinlerlerdi, aynı şekilde ben de onları. şimdi her fırsatta benden hoşlanmadıklarını ve vakit geçirmek yanımda olduklarını görüyorum, açıkçası onların da pek gizlemeye çalıştığını sanmıyorum. onlar bana böyle davrandıkça ben de hatlar gidiyor, aklım karışıyor, yer yer saçmalıyorum. buna neden katlandığımı da bilmiyorum. şu an bulunduğum yerde beni seven ve umursayan kimse yok. acaba ben çok mu alınganım, normali bu mudur?
Sana birşey deyim mi.. Üniversite arkadaşlığı diye bir şey yok.. Bak ben son senemdeyim, unidekilerle makul seviyede bir arkadasligim var samimi degilimdir. Ama lise arkadaşlarımla hala gorusurum, en azından rahatimdir onların yanında. Sen de bunu düşün ve rahatla. Bu insanlarla sadece üni bitene kadar gorusceksin bunu unutma.
günlerdir kendimi berbat hissediyorum. üniversite için ankaradayım ve bir yurtta kalıyorum. kendi bölümümden pek tanıdığım yok ve açıkçası ben de bu konuda acele etmiyorum. bu yüzden yurttan bir kaç kızla vakit geçiriyorum. ilk başlarda onların iyi kızlar olduğunu düşünmüştüm, yani kötü olmaları için benim nazarımda hiçbir sebep yoktu. neden durup dururken yabancı bir şehirde kendime sıkıntı yaratayım ki arkadaş konusunda? ama artık onlara dayanamıyorum. her fırsatta alttan alttan laf sokuyorlar, aşağılıyorlar, alakasız bir konuda soru sorduğumda saçma sapan cevaplar... ben ailemden hiç böyle muamele görmedim, geldiğim yerdeki arkadaşlarımdan da. beni ciddiye alır, dinlerlerdi, aynı şekilde ben de onları. şimdi her fırsatta benden hoşlanmadıklarını ve vakit geçirmek yanımda olduklarını görüyorum, açıkçası onların da pek gizlemeye çalıştığını sanmıyorum. onlar bana böyle davrandıkça ben de hatlar gidiyor, aklım karışıyor, yer yer saçmalıyorum. buna neden katlandığımı da bilmiyorum. şu an bulunduğum yerde beni seven ve umursayan kimse yok. acaba ben çok mu alınganım, normali bu mudur?
çok iyi olurdu.Ben de ankaradayım istersen arkadaş olabiliriz :) herkes zaman zaman bu tip şeyler yaşar anlıyorum seni ...
çok iyi olurdu.
insanların çoğu kötügünlerdir kendimi berbat hissediyorum. üniversite için ankaradayım ve bir yurtta kalıyorum. kendi bölümümden pek tanıdığım yok ve açıkçası ben de bu konuda acele etmiyorum. bu yüzden yurttan bir kaç kızla vakit geçiriyorum. ilk başlarda onların iyi kızlar olduğunu düşünmüştüm, yani kötü olmaları için benim nazarımda hiçbir sebep yoktu. neden durup dururken yabancı bir şehirde kendime sıkıntı yaratayım ki arkadaş konusunda? ama artık onlara dayanamıyorum. her fırsatta alttan alttan laf sokuyorlar, aşağılıyorlar, alakasız bir konuda soru sorduğumda saçma sapan cevaplar... ben ailemden hiç böyle muamele görmedim, geldiğim yerdeki arkadaşlarımdan da. beni ciddiye alır, dinlerlerdi, aynı şekilde ben de onları. şimdi her fırsatta benden hoşlanmadıklarını ve vakit geçirmek yanımda olduklarını görüyorum, açıkçası onların da pek gizlemeye çalıştığını sanmıyorum. onlar bana böyle davrandıkça ben de hatlar gidiyor, aklım karışıyor, yer yer saçmalıyorum. buna neden katlandığımı da bilmiyorum. şu an bulunduğum yerde beni seven ve umursayan kimse yok. acaba ben çok mu alınganım, normali bu mudur?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?