Kendimi değersiz hissediyorum

merhababenmutsuz .!.:

Yaşadıklarımdan sonra kendimi cok degersiz hissediyorum ve bunu asamiyorum. Henuz lohusa olmamdan da kaynakli olabilir belki. Kizim erken dogdugu icin küvezde. Aklim zaten surekli orda. Kafam hicbir seye calismiyor artik. Evlenmeden once cok gulerdim. Cok konusurdum. Neseli bir insandim. Simdi cok komik bir sey olsa da ancak tebessum edebiliyorum. O da icimden bile gelmiyo. Zorla gulmeye calisiyorum eskisi gibi. Yok olmuyor. Aklim karışıyor. Uyku problemim var. Korkuyorum böyle kalmaktan. Kendimi 70lerine gelmiş, tek amacı etrafindakilerin mutlu oldugunu gormek ve onlara iyi bi gelecek birakmak isteyen kadinlar gibi hissediyorum. Ne yapabilirim bilmiyorum.

(Psikologa gidecek durumum yok)

Genişletmek için tıkla...

moonna .!.:

Küvez surecini biz de yaşadık...Zor bir süreç,beklemek endişe duymak stres kaynağı..zaten yeni gebelikten çıkmışsınız,yeni annesiniz. Hissettiğiniz şeyler çok normal.zamanla geçeceğini düzeleceğini bilin.bu süreçte bebeginiz çıkana kadar iyice dinlenmeye çalışın, bazen çıkın biraz hava alın,size iyi gelecek kişilerle konuşun.herseyin geçici olduğunu bilin.geçecek

Genişletmek için tıkla...

merhababenmutsuz .!.:

İnşallah geçer. Allah büyük. Sadece hak etmedim diye dusunurken bu cumlenin beni öldürdüğünü hissediyorum. Hak etmedim. Bebegim hak etmedi.

Genişletmek için tıkla...

moonna .!.:

Kac haftalik dogdu? Şu an nasıl durumu doktorlar ne diyor? O kadar güçlüler ve o kadar çabuk büyüyorlar ki inanın ilerde bugünleri tebessüm ederek hatırlayacaksınız.
Benim gebeligim dogumum o kuvez süreci tam bir kabustu..bebeğimi de hiç göremedim 20 gün kaldı.pandemiden dolayı içeri giremiyorum.o hastane koridorunda duvara yaslanıp çok ağladım ama geçiyor.gelecek yanınıza bu sefer büyütme telaşına düşeceksiniz inşallah

Genişletmek için tıkla...

merhababenmutsuz .!.:

Yaşadıklarımdan sonra kendimi cok degersiz hissediyorum ve bunu asamiyorum. Henuz lohusa olmamdan da kaynakli olabilir belki. Kizim erken dogdugu icin küvezde. Aklim zaten surekli orda. Kafam hicbir seye calismiyor artik. Evlenmeden once cok gulerdim. Cok konusurdum. Neseli bir insandim. Simdi cok komik bir sey olsa da ancak tebessum edebiliyorum. O da icimden bile gelmiyo. Zorla gulmeye calisiyorum eskisi gibi. Yok olmuyor. Aklim karışıyor. Uyku problemim var. Korkuyorum böyle kalmaktan. Kendimi 70lerine gelmiş, tek amacı etrafindakilerin mutlu oldugunu gormek ve onlara iyi bi gelecek birakmak isteyen kadinlar gibi hissediyorum. Ne yapabilirim bilmiyorum.

(Psikologa gidecek durumum yok)

Genişletmek için tıkla...